[]
vicdan sorusu - suç ve ceza'dan hareketle
merhaba,
kitabı okurken aklıma takıldı. henüz yarısını okudum, okumaktayım. cevabı henüz gelmemiş olabilir. kitabı okumadıysanız, soruyu okumayın (spoiler olablir).
raskolnikov bir suç işliyor ve suçu bir boyacıya kalıyordu. boyacı ise "deliller zaten beni haksız çıkaracak" deyip, suçlu olmadığı halde intihar etmeyi düşünüyordu. "suçsuz insan neden intihara kalksın ki" denilip suçlu damgası yapıştırılıyordu. (olay böyle değilse böyle kabul edelim)
****
gerçekte de işler böyle mi yürüyor? suçlu olmadığı halde suçlanan birisi, olayı kendi yaptığına kendini inandırabilir mi? çaresiz hissedip suçunu kabul edebilir ya da suçlu gibi davranabilir mi? bu davranışın altında yatan psikoloji nedir? belli ki kişi bu olay sebebeiyle değilse bile, içten içe bir suçluluk duygusuna sahip. kendisine ait olmayan bir suç atfedildiğinde bunu kabulleniyor. ama gerçekten suçsuz olduğuna inansa (tüm yaşayan varlıkların iyi-kötü yanlışları var ve az-çok suçlular), intihara sürüklemez bu davranış. öyleyse bizler de boyacının yerinde kalsak, deliller çok şiddetle bizi işaret etse, kendimizi savunamaz hale gelsek kabullenir miyiz?
yukarıdak masumluk ve suçluluk duygusuna benzer bir olayı, yanlış hatırlamıyor isem frankenstein romanında da görmüştüm. sıklıkla işlenen bir durum.
******
peki, böylesi bir durumda suçu gerçekten işleyen ne düşünür? evet kişinin vicdanına göre değişir de, ne düşünülür? senin sebep olduğun bir suçun yükü bir başkasına kalıyor. sanırım benim vicdanımı zorlayan şey suçtan ziyade masum birinin suçlanması olurdu. (henüz) raskolnikov'un bu konuda hissettikleri belirtilmedi.
kitabı okurken aklıma takıldı. henüz yarısını okudum, okumaktayım. cevabı henüz gelmemiş olabilir. kitabı okumadıysanız, soruyu okumayın (spoiler olablir).
raskolnikov bir suç işliyor ve suçu bir boyacıya kalıyordu. boyacı ise "deliller zaten beni haksız çıkaracak" deyip, suçlu olmadığı halde intihar etmeyi düşünüyordu. "suçsuz insan neden intihara kalksın ki" denilip suçlu damgası yapıştırılıyordu. (olay böyle değilse böyle kabul edelim)
****
gerçekte de işler böyle mi yürüyor? suçlu olmadığı halde suçlanan birisi, olayı kendi yaptığına kendini inandırabilir mi? çaresiz hissedip suçunu kabul edebilir ya da suçlu gibi davranabilir mi? bu davranışın altında yatan psikoloji nedir? belli ki kişi bu olay sebebeiyle değilse bile, içten içe bir suçluluk duygusuna sahip. kendisine ait olmayan bir suç atfedildiğinde bunu kabulleniyor. ama gerçekten suçsuz olduğuna inansa (tüm yaşayan varlıkların iyi-kötü yanlışları var ve az-çok suçlular), intihara sürüklemez bu davranış. öyleyse bizler de boyacının yerinde kalsak, deliller çok şiddetle bizi işaret etse, kendimizi savunamaz hale gelsek kabullenir miyiz?
yukarıdak masumluk ve suçluluk duygusuna benzer bir olayı, yanlış hatırlamıyor isem frankenstein romanında da görmüştüm. sıklıkla işlenen bir durum.
******
peki, böylesi bir durumda suçu gerçekten işleyen ne düşünür? evet kişinin vicdanına göre değişir de, ne düşünülür? senin sebep olduğun bir suçun yükü bir başkasına kalıyor. sanırım benim vicdanımı zorlayan şey suçtan ziyade masum birinin suçlanması olurdu. (henüz) raskolnikov'un bu konuda hissettikleri belirtilmedi.
zamanın şartlarında hapse "düşeceğime öleyim daha iyi" diye düşünmüş olabilir.
- sinek kral
(28.01.16 07:58:55)
baskı altında itiraflar olabiliyor.
Bir de haklı olmasına rağmen suçlamayı kaldıramayıp intihar edenler var.
Raskolnikov'un duygusal durumu üzerine zaten roman.
Bir de haklı olmasına rağmen suçlamayı kaldıramayıp intihar edenler var.
Raskolnikov'un duygusal durumu üzerine zaten roman.
- nedendir bilinmez (28.01.16 08:21:29)
Haksız bir suçlama sonucunda hayatının büyük bir bölümünde özgürlükten mahrum bırakılmak vb. ağır cezalarla cezalandırılmaktansa bir şekilde ölmeyi ya da intihar etmeyi tercih etmek pek de mantıksız bir durum değil. Böyle bir durum kişinin suçu kabul ettiği anlamına da gelmez. Akıl sağlığı yerinde olan birinin yapmadığı birşeyi yaptığını düşünmesi olacak şey değil bence. Ama suçlu hissetmek ve kendinden şüphelenmek tabi ki olabilir. Çünkü insan duygusal bir yaratık. Gördükleri ve duydukları, doğru olmasalar bile onu etki altında bırakıyor.Sürekli olarak birşeylerin insanlara gösterilmesinin nedenlerinden biri de bu. Şöyle düşün, bir sabah kalkıyorsun ve etrafındaki herkes senin x suçu işlediğinden emin, sözleriyle ve davranışlarıyla bunu gösteriyorlar, bu durumda sen işlemediğinden emin olsan dahi hiçbir şey olmamış gibi hayatına devam edebilir misin?
- harvey
(28.01.16 08:27:31)
Dönem Rusyası düşünüldüğünde, sert cezalar ve koşullar, sibiryada ömür boyu sürülmek veya kürek mahkumluğu vb adam umutsuzluğa kapılıp öyle düşünebilir gayet normal
- KaraSakall (28.01.16 10:59:22)
1
