simdi ben nereden baslamam gerek bilmiyorum. daha once buraya derdimi falan da anlatmadim, tecrubesizim yani.

hayatim tamamen bok olmak uzere. 3 yil once ayrildigim kiz arkadasimdan sonra kimseyi sevemiyorum. belki bi faydasi olur diye ulkemi degistirdim, ingiltere'ye geldim master muhabbetine. kizi tamamen unuttum ama bu sefer de hic bir ikili iliskimde basarili olamadigimi farkettim. hani kimseye karsi birsey hissedemiyorum, bulusmalara hevessiz gidiyorum bir sure sonra da iplememeye basliyorum. bu arkadas bazinda da boyle. en kralina 15 dakikadan sonra tahammul edemiyorum. bi sure sonra ortamdakilerin konustuklari sacma geliyor oradan soguyorum, bir an once ortamdan kacmaya bakiyorum. yillar sonra ilk kez burada birine karsi birseyler hissettim ama o da olmayacak galiba.

kiz arap. kulturler cok farkli, anlasamiyoruz. ayrica hamile kaldi ve cocuk aldirdik. bu onun hayatini muhtemelen tamamen etkiledi ve etkileyecek. ondan sonra da gorusmuyoruz, kizin gudumunde oldugu arkadaslari da buna sebep oldu tabi ve durduk yere bi anda kanli bicakli olacak duruma geldik. kiza cok haksizlik yapmis olabilirim de bu surecte cunku gerektigi kadar yaninda olmadim ama bu cocuk aldirma olayindan felaket etkilendim. isin kotu yani kizla her gun yuz yuzeyiz ve durum en az 2 ay daha surecek ve sanirim kiza karsi kirinti kadar da olsa biseyler hissediyorum. bu acimami sevgi mi yoksa saygi mi onu da bilmiyorum.

simdi hic bisey anlatmadim belki, hatta sacmaliyorum ama ben ne yapmaliyim bilmiyorum.

edit: biraz ictim, o yuzden imla hatalari yapmis olabilirim. kusuruma bakmayin.