insan ölümden korkar. bence en kötü anlarında dahi intihar edememesinin sebebi budur. ölüm belirsizliktir. belirsiz şey adamı korkutur.

ne intiharı ya? neyden kaçıcam ki intihar ederek? test oluyoruz test. sen intihar testi, bi başkası başka bi test. eğer bunun farkında olsaydın inan bana gülüp geçerdin -intihar düşüncesine-, eğer çok farkında olsaydın bu testin; sevinirdin bile bu zorluklara.

neşeli ve derdini anlatmama olayının benzeri bende de var, farklı olarak ben herkesin derdini dinliyorum. sağlam bir arka'taş bulunursan mutlaka rahatlarsın, yada böyle anonim takılarak derdini anlat. geçici olarak, bu da fena bi yol değil.

intihar neyi düzeltecek peki? hiçbir sorunun yokken sırf "ölsem de bi sorun olmaz" gibi bi düşüncede olman çok ilginç. şımarık bi kız çocuğu gibi. bu da fatih akın'ın gegen die wand/duvara karşı filminden gelsin sana: "kendini öldürmek için intihar etmene gerek yok"

@fundamental

2 yıl önce çok yakın bi kız arkadaşıma aşık olmak gibi bi sorunum olmuştu. çok sarhoş olduğum bi zamanda telefon edip, aşık olduğumu söylemiştim. sonra da olmayınca böyle bi olay yokmuş gibi davrandık ve hala zaman zaman görüşüyoruz.

beni bu olay çok etkiledi çünkü ilk defa, lisedeki çocukluk dönemimdeki kız arkadaşlarım gibi değil de gerçekten aşık olduğum, hatta ilk aşkım diyebileceğim biriyle birlikte olamamıştım. şu an birlikteyken dinlediğimiz şarkılar çalınca, birlikte gezdiğimiz yerlerden geçince, onun sevdiği rengi görünce bile hala çok kötü oluyorum.

bu 2 yıldır başka bi kızı sevmek, sevgili olarak görmek için çok zorladım kendimi ama olmadı. yine herkesin önerdiği sporu zaten yapıyordum ancak unutmama, spor da yardımcı olmadı. sonuçta tabi ki spor yaptığım her an, her saniye aklımda değildi, ama hiç bi zaman da aklımdan çıkmamıştı.

@sourdrea

eklemeyi unutmuşum. duygusal içerikli sorunlarımı kimseyle paylaşmak istemememin nedeni de, insanların beni zayıf bünye olarak görmelerini istememem.

onun dışında, bu çok samimi bi düşüncem. tanrının olduğuna inanıyorum fakat gerçekten din diye bir şey olduğuna, ya da intihar edersem biri tarafından cezalandırılacağıma inanmıyorum.

neden intiharı secmiyoruz çünkü maddeyiz ve eylemsizlik prensibi bizler içinde geçerli..
ikinci bi husus dinen yasak inanclı kısılerı ıcın bu da bı engel..

son bi husus aynı sekılde dusunen baskası oldugunu sanmıyordum senı gordum sasırdım , sanırım bu dusunce bende de 20 li yaslarda basladı ve acıkcası bu dusunce aklımdan cıkmadı.. yasamak ıcın gercek bır amac buldugumda sanırım bu dusunceden de uzaklasacağım.

@idiot.

iyi de sen şimdi intihar edince o en yakın arkadaşın olan kızla çıkmaya başlamayacaksın ki. ayrıca bu dünyada bi tane kız yok ki senin çekim alanına girecek bi sürü kız olacak zamanla. bana kalırsa sen arkadaş çevreni değiştir. yeni insanlarla tanış bu sorunları unutursun. ve sen sen ol hayatını bir kızın etrafında şekillendirme.

(bkz: sisifos söyleni)

ben değil, camus cevap veriyor.

sanırsam senle aynı şeyi düşünüyorum. baya benzer yani. bende dini bakımdan aynı şeye inanıyorum, tanrı var ama din yok,(bkz: deizm). bende çok neşeliyimdir, depresif değilimdir, arkadaşlarımla hep gülerim eğlenirim, enerjiğim, ama bende dert anlatmayı ve dinlemeyi sevmem..

ben yaşamın amacı olup olmadığını aramaktayım. o yüzden intihar etmiyorum. yani bir çelişki içerisindeyim. şu an amacımız yok seçeneği çok kuvvetli bir seçenek. ama hala tam emin değilim. bu yüzden intihar edemiyorum mesela. ilerde ne olcağını bilmiyorum. belki bişey olur da hayatım değişir, işte bunun için yaşıyordum diyebilirim diye yaşıyorum büyük ihtimalle. bir de ilk cevapta olduğu gibi belirsizlikten korkar insan. ölümden sonra nolcağı bilinmez.

ama benim için sebep, dediğim gibi, ileride ne olacağını bilememem. belki çok güzel olur her şey. kötü olursa zaten bırakır giderim niye bekliyim..

kişinin öleceği zamanı ve ölüm şeklini seçebilmesi huzur verici bence. ben de çok düşündüm bu konuyu, ve benim de yapmama nedenim ailem. hatta bu konuda özgür olabilmek için çocuk yapmamaya karar vermiştim bi kaç sene önce :) bunu ilk düşündüğümde canımı sıkan bi kaç şey vardı, evet. ama şimdi her şey yolunda ve bana yine de intihar mantıksız gelmiyor.
aslında intihar kaçmak değil, kovmak. aradan çekilip "ne halin varsa gör" demek sanki. hiçbi şeyi çözmez ama sorunu uzaklaştırır. var olmamak; ucunda iyi ya da kötü yok, sadece artık "olmamak".
madem ölüm o kadar huzurlu, neden hala intihar etmiyorum? 1-başta ailem. intiharın çaresizlikten kaynaklandığını düşünüp benim için üzülebilecek herkes. oysa keşke anlayabilselerdi ölmek istediğim için öldüğümü ve üzülecek bi şeyin olmadığını. bensizliğe alışmak gerekirdi sadece. 2-merak. yarın ne olacak çok merak ediyorum. neler görebileceğimi bilmiyorum, yaşayabileceklerimi yaşamadan çöpe atmak istemiyorum.

şöyle diyeyim burda yaşadığım sürece kadayıf yeme olasılığım var. öldüğümde de kadayıf yiyebilceğimin garantisi verilse bugün ölürümj ama öyle bi garanti yok. benim için yeterli bir sebep yaşamak için.

gün içinde çok sevdiğimiz bi şarkıyı duymaktan korkuyorum. ya da uyumadan önce hatırlamaktan korkuyorum. uyursam ve rüyamda onu görürsem sabah ne kadar moralimin bozulacağını hatırlayıp, kafamdan tamamen atmaya çalışıyorum fakat o da olmuyor. başka bi kızla ilgilenmek için kendimi zorluyorum olmuyor.

sonra yine başa dönüyorum. tek başımayken, sadece kendi düşüncelerimleyken kendi kendime düşünüyorum "ya daha 20 yaşındayım, ama bi şeyler düşünmek acı veriyor. saçma sapan anıları hatırlayıp bi anda hayattan soğuyorum. niye böyle oldu niye böyle güçsüzüm?" diye kendime kızıyorum bu sefer.

şu an burda yazdığım ve daha yazamadığım bir çok şeyi birine anlatıp saatlerce konuşasım geliyor bazen. sonra kendi sorunumu kendi kendime çözememe kızıyorum. psikoloğun benden farkı ne? zaten hiç bi şekilde ilaç kullanmayacaksam, sadece konuşacaksak bunu kendim de çözebilirim.

kendimi bu şekilde gaza getiriyorum ve belki 2-3 hafta bi daha böyle düşünmüyorum ama sonra eskileri hatırlatan bi şey olunca yine başa dönüyorum. zaten eskileri hatırlatan bi şeyin olmamasına imkan yok. heralde ilk tanıştığım anın öncesine gitmem gerekirdi böyle bir şey için. e madem bu da mümkün değilse, ne yapabilirim?

beynimin durmasını ve bi daha hiç bi şeyi düşünmemesini, hiçliği sağlayabilirim. yoksa "spora başla, çevreni değiştir, yeni arkadaşlar edin" gibi şeylerin 2 küsür yıldır işe yaramadığını görüyorum. çünkü benim değiştirmem, tamamen silmen gereken anılarım zaten beynimde. ben olduğum sürece onlar da hep orda olacak zaten. işte bu gerçek canımı çok sıkıyor. intihar fln değil de keşke ben hiç yaşamamış olsaydım.

burda kafanıza göre takılmak varken kendi kendinizi öldürüp toprak altında çürümeyi beklemeniz çok mantıksız düz mantıkla.

her canlı ölümü tadacaktır o ayrı tabi...

kaldı ki ahiret inancı taşıyorsan herhangi bir semavi dine mensupsan, intiharın ebedi azap olduğunu da iyi bilirsin. iyi bir hayat sürmenin de ödüllendirileceğini bilip ona göre yaşarsın.

İdiot ahhh bende cok güçsüzüm duygusal açıdan en zayıf noktam bu bende dertlerimi yasadıgım hayatı ne kımseye paylasırım ne ederim anlatmam en yakınıma bıle yenı bırılerıyle cok zor tanısırım konusma özürlüyüm resmen konusamıyorum cekingenım hayattaın her yerinde işte ast üst ilişkisinde konuşmayı beceremiyorum yanlış yaptığımı sanıyorum ortada bişi yok kızarıyorum bozarıyorum gözlerim doluyor hemen dıştan sert ve kendıne güvenı olan bırı gıbı duruyorum ama güçsüz sapın biriyim yeni arkadaşlıklar kurmak istemiyorum bir ilişki yaşamak istemiyorum yeni birilerine alışmam cok zor neden boyleyım 20 yasındayım değiştiremedım kendımı neden şöyle olamıyorum dıe cok ağladım işe bıle gıremıyorum korkuyorum off suan sap gibiyim ama intihar asla ama asla ölmeye değmez hiç bişi hayattan suan soğudum ama ne yapayım yanı öleyımmi hayır tabiki. Bu arada bu durumdan nasıl kurtulurum hoppa girişken nasıl olurum yaaa offff

yazılanları biraz düşünmem gerekiyor sanırım. herkese çok teşekkürler. özellikle snowflake, üşenmeden bu kadar uzup yardmıcı olmaya çalıştığın için.