Mannheim

Etmedim

ayy evet saglık acısından etmısım ben de. bisi olmadı ceremesını cekıyorum.

ne anlamda sorduğuna göre değişir.
ancak sağlık açısından mahvettim evet ve toparlaması da zor bu saatten sonra. ama zaten öyle bir isteğim de yok.
cokkarisik isler anlayacağın. (:

zamanında lisede sözeli seçerek hayatımı mahvettim.

etmedim. ama insanız sonuçta yaptığımız bir hata bütün hayatımızı değiştirebilir, büyük konuşmamak lazım.
edit: eğer hayatını mahvedecek bişey yaptıysan da dimdik dur, insansın hata yapabilirsin. aynı hatayı birçok kez de tekrarlayabilirsin. kendini suçlama. insan kusursuz bir varlık değil, önüne bak, geçmişe değil. bu soruyu sormaktaki amacın böyle bir şanssızlık yaşadın da onun için diye varsayarak bu cevabı verdim.

Evet. En büyük hatam erken sayilabilecek yasta (21) evlenmek oldu.

17 mayıs 2000 kopenhag da uefa şampiyonluğunu kutlarken drug larla tanıştım bu birinci mahvedişimdi..
2008 de alanında turkiyenin en iyi universitesinde kazandığım 7 yıllık kesintisiz bursu hiçe sayarak ben bu işi yapmak istemiyorum , sanat bu değil diyerek okulu bıraktım . bu ikinci mahvedişimdi
2012 de evlendim kısa süre sonra boşandım bu üçüncü mahvedişimdi..

evet. eğitim. yanlış tercihler yaptım, cesaret edemedim, vazgeçtim.

bikac kez cokerttim, lisede okul degistirdim, universite icin istanbula gelip okulu biraktim falan. ilki buyuk sorumluluktu ailemi falan karsima aldim da, ikincisi cok daha fenaydi yani neyime guvenip de tak diye evimden 700km uzakta okulu biraktim bilmiyorum. aileme de haber veremedim 8-10 ay.

yalniz bu mahvetmelerin 'mahvolma' sureci 1-3-5 ay falan surdu. her birinde cok daha iyiye gitti her sey. deri degistirmek gibi. simdi 2. universitemdeyim onu da birakacagim galiba mesela. yine her seyin daha iyiye gitmesi icin cabaliyorum.

mutsuz olmayin lan en kotu ihtimalle heyecanlaniyorsunuz, ne olacak ki aq.

çok afedersin, anasını siktim hayatın. hiç bir değişiklik olmadı. gene aynı mahvolmuş hali ile devam ediyor.

Ölmediğin, kalıcı bir sakatlığa mahal vermediğin veya istemneyen bir çocuk sahibi olmadığın sürece hayatını mahvetmiş sayılmazsın.

ettim. bir kız için ettim mal gibi. iyi bir işim vardı. keyfim yerindeydi. fena para kazanmıyordum da. sonra bir kızla tanıştım. o başka bir şehirdeydi, ben başka. gel de demedi aslında. ben gittim. ne olacak ki dedim. git mutluluğunun peşinden koş dedim. işimi bıraktım, istanbul gibi bir şehirde normalde kazandığımın yarısını kazandıran bir işe girdim. nasıl olsa hemen daha iyi bir iş bulurum dedim kendi kendime. istanbul'a geldikten 3 ay sonra da kıçıma tekmeyi bastı.

bir süre ben duvara baktım, duvar bana. bok gibi içtim falan. sonra kendimle dalga geçmeye başladım vakit geçtikçe. iyi geldi bana bu aslında. sonrasında ise zaman diyorum. zaman her şeyin ilacı. sen ayağa kalkamasan bile zaman seni tutuyor kolundan. kaldırıyor veya kaldırmaya çalışıyor.

üniversite konusunda siktim hayatımı evet. ama artık yeni bir sayfa açmak istiyorum.

öyle bir ettim ki şu an onun pisliğinin sadece bir kısmını yaşıyorum. dur bakalım ileride ne kadar engel çıkaracak önüme.

yurt dışında okurken ergenlik krizi geçirip aptsal gibi bütün güzel ortamımı ve çevremi düzenimi bırakıp ankaraya bilkent'e girdim. ne çevrem kaldı ne bir şey. asosyalin teki gibi yaşıyorum. sosyal medyadan orada devam eden güzel hayata bakıyorum hepside cok iyi kafa arkadaşlarımdı geziyorlar tozuyorlar arkadaşlarımın çoğu oraya yeni gelip katılan kişilerden sevgili yaptılar kaynaştılar güzel güzel devam ediyorlar. 20'li yaşlarımı emekli albay tadında yaşıyorum ve işin içinden çıkamıyorum, hoş emekli albaylar bile daha iyi yasıyordur benden. intiharın eşiğindeyim her gün bunu düşünmekten alıkoyamıyorum kendimi. umarım habersiz bir şekilde yolda ezilirim ya da ona benzer bir şey olurda yok olur giderim. bıktım amk.

ettim. sevgilim terk edince sapıttığım için 2 sene, bol miktarda özgüven kaybettim. onun etkisi geçse bile, bu süreçte yaşadığım bazı şeylerin geri dönülmez etkileri oldu. onlardan kaçış yok. dış görünüşe aşırı önem veren yrrak kafalı birine dönüştüm mesela, ondan önce böyle değildim.

bir de işte meşrubat ve beslenme konusunda korkunç işler yaptım. tertemiz çalışan vücudu 2 senede iflas noktasına getirdim. doktordan çıkamıyorum şimdi.

fen lisesini kazandım gitmedim. ortamımı bırakıp gidesim yoktu.
hep mühendis olmak istedim olamadım. toplum baskısı vb.

mezun olunca da zorunlu hizmet atamasında tercih yapamadım. zonguldak çıktı. bok gibi 2 yıl geçirdim.
zar zor memlekete yakın bir yere yerleştim ama atı alan üsküdarı geçti işte. şimdi bize boş yer denk gelmez vb.

maalesef. farketmedim bile...

şükretmek lazım yinede.

kimin olmamıştır ki? ibo dan gelsin; www.youtube.com

sanırım kendime bile itiraf edemiyorum ama almanya'dan türkiye'ye dönmeyecektim.

trabzona ve insanlara dayanamadım. okulu bıraktım. tam olmasa da 3 sene geriden geliyorum. sayılır herhalde.

Şuan hayatım kaçıncı kez mafoluyor emin bile değilim ve düzeltmek için elimden geleni yapıyorum hatta direniyorum ama olmuyor olmuyacakda galiba
Hz. Şems in bi sözü varya hayatım alt üst oldu diye üZülme ne biliyosun altının üstünden daha hayırlı olmuyacağını diye ben bu söze inandıramıyorum kendimi

evet ettim galiba, su an askerdeyim ve esimle bosanma karari aldik, on gun sonra askerlik bitiyor ve ben nereye donecegimi bilmiyorum, ustelik onbes aylik bi kizimiz var.

ne oldu sorusuna cevaben de henuz olmadi sanirim ama olacak. du bakalim zaman ne gosterir.

Doğrudan sağlığımı mahveden bir şey yapmadım. Gerisine de çok mahvoldu mu, olmadı mı diye bakmadım; o yüzden de hiç mahvetmemişim gibi geliyor. Ama kaçırdığım fırsatları, dolayısıyla o fırsatların bana maliyetini bilmiyorum.

Geçen sene öyle bir rüya görmüştüm ki çok fena çarpmıştı. Paralel evrendeki tüm aychovsky'ler ile, bordo renkli duvarlı ve camı olmayan, sekizgen şeklinde ve her duvarda bir kapısı olan bir odada toplandık. Odaya her kapıdan bir aychovsky girdi ve her biri verdiğim ciddi kararların "Eğer bu seçeneği değil de diğer seçeneği seçsem ne olurdu"nun temsilcileri idi. Birinin üniversite tercihi, birinin sevgili tercihi farklıydı; başka biri yurtdışına gitmişti. Böyle farklı farklı hayatları olan aychovsky'ler vardı. Hepsi farklı şeyler yaşadığından ötürü hepsinin kişiliği de biraz biraz farklıydı. Oradakiler içinde en kötü hayatı olan aychovsky bendim. Ama bir senede değişen şeyler oldu ve şimdi o aychovsky'lerle kendimi karşılaştırdığımda "İyi ki yaşamışım onları. Şimdi şimdi her şeyin değerini anlıyorum" dediğim çok oluyor, hatta sürekli diyorum. Gerçi diğer aychovsky'lerin şu anki durumunu bilmiyorum. Belki biri her şeye sahip olduğu halde mutsuz, belki başka biri öldü, belki de başka bir tanesi dünyaya hükmediyor, başka bir tanesi de Maldiv'lerde tatilde. Aslında her sene bir kez buluşabilmek de isterdim, kafa dengim insanlardı. Gerçi bir-ikisinin muhabbetini sevmedim :)

Sürekli devinim içindeyiz; altta kaldım diye üzülmemek, üste çıktım diye sevinmemek gerek. Hastaneye düşmediğimiz, yatalak olmadığımız sürece mahvolmuyoruz bence.

Çok daha iyi bi okulda okuyabilecekken aileme karşı gelemedim ve bu siktiğimin şehrinde kaldım.
Şimdi keşke evden kaçsaydım da gidip İÜ'de DTCF'de okusaydım diyorum.

Hayatımın sonuna kadar bu pişmanlık geçmeyecek...

2009da istanbulda üniversite okumaya geldiğimden kısa bir süre sonra ben türkçe okumuycam diyip okulu bıraktım. bu ilk mahvedişimdi. sonra bi sene tekrar hazırlanıp istanbulda ingilizce işletmeye puanım yetmeyince almanca işletmeye gitmem ikinci mahvedişim. hazırlıkta iki sene devamsızlıktan kalmam üçünçü mahvedişim. sonra türkçe işletmeye geçmem dördüncü mahvedişim olarak kayıtlara geçti.





halbuki ilk mahvedişimi gerçekletirmeyip okula devam etsem şuanda 22 yaşında 1. sınıf değilde eşşek gibi işi olan bi heriftim.


hayatımı okadar çok mahvettim ki seks ve para beni mutlu etmiyor artık

@aychovsky mükemmel bir rüyaymış