ahah korkmayın yahu öyle akademik bir başlık atayım bi şey var sanın dedim. neyse lafı uzatmadan söyleyelim bakalım: birinden (iş bu insanevladına çocuk diyeceğiz.) evet bir çocuktan hoşlanıyordum, bariz şekilde belli ettim veeee şu veya bu sebeplerden reddedildim. elbet bi yerde uymayan, yanlış olan bir şey vardı ama hala takıntı şeklinde 'belki' diye bekliyorum. ayrıca ilk zamanlarda kendimi küçük düşmüş, incinmiş hissettim. sanki herkes hislerime karşılık vermek zorundaymış gibi.. ne zormuş arkadaş 'adım' atmak filan. siz erkekler nasıl katlanıyorsunuz bunu ağırlığına?! (anlatıyor mudur acaba ''aabi bu hatun yazdı bana baya uzun bi süre de işte yüz vermedim ben'' diye. ehe ben olsam anlatırdım sanırım. hepimiz duygusuzuz evet.)
neyse, ikinci bölüme geliyorum.
doğru düzgün ilişkim olmadı benim! 19 yaşındayım 3 kişi girdi çıktı hayatıma hiçbiri uzun süreli değildi ve sadece onlardan bir şeyler geldiği için başladı. ben şimdiye kadar birine aşık bile olmadım! erkeklerle iletişim problemim yok; sayıca çok erkek arkdaşım var ve enseye tokat olmadan da seviyeli muhabbetler çevirebilirim :) (duyurucu burda erkeklere selam etmiş.)
bir yerlerde hata yapıyorum, farkındayım. ya beğendiğim (beğendim bana bunu al dercesine. <<beğendiğin>>. de get ya! neyse.) hiç kimse beni beğenmiyor olabilir diyeceğim ama ben sanırım ilk defa birine bir şeyler hissedip adım attım. attım da ne oldu? bi daha zor cesaret toplarım ben.
yine de yanlış var bir yerlerde. sanırım sorunumuz şu: ben son 6-7 ayda şehir değiştirip ankara'da üniversite ortamlarına akmış olmama rağmen bir elin parmakları kadar ademevladıyla tanıştım. çevre yapmakla filan uğraştım vaktim de yoktu, ondan. (yalan ya. sosyalleşmedim bildiğin. 2-3 kız tayfası bulup onlarla takıldım işte.)

ama ama yine de saçma değil mi 19 yaşına gelmiş bi insanın hiç aşık olmaması, doğru düzgün bir şeyler yaşamaması filan? (ortaokuldaki platonik aşklarıma da el sallıyorum burdan.)
neyse quasimodo'nun yandan yemişi filan da değilim aslında. garip.