üstünüze gelen "eeh bin yıldır ot çöp yiyorum yeter ulan gerçek yemek yiyecem ben!" kıvamında bir dellenmeyse şöyle bir çözüm olabilir:
zamanında 100'e yakın kilolardan 75'e inerken 80 civarında benzer bir sıkıntı yaşadım, hani böyle zaten aynaya bakınca eskisiyle karşılaştırıp "iyi aslında ya" demeye başlıyor insan, bir de üstüne zaman uzadıysa sıkıntı basmış oluyor, delirmeye açık bir hale geliyor insan. ben çıldırmalarımı tatlı krizi bile değil "gerçek yemek" krizlerimi atlatamadığımı fark edip üstüme böyle dellenmeler geldiği vakitlerde harcadığım fiziksel eforu arttırarak çözmüştüm sorunu.
bu arada, diyet işinde psikolojik değil gayet fiziksel bir sınır da var, böyle belli bir yere gelince vücut "dur lan ben kilo vermiyim artık" falan diyor, beyin de hemen "evet lan dur sıkılayım ben kilo vermeye çalışmaktan" diyerek hemen uyum sağlıyor bu duruma. aşmak için iradeden başkaca bir çözüm çok yok, böyle bir döneme girdiğinizi fark edip iyice üstüne gidebilirsiniz sadece sanırım.
yaptığınız sporu daha bir sevdiğiniz bir şeylerle değiştirmek de güzel olabilir, ne bileyim ben pilates+yüzme ikilisi öneriyorum mesela spor olarak, ama mesela böyle sıkılmalı anlarda bünyeyi garip uzakdoğu hedelerine vermek de "değişiklik" olarak iyi olabilir.
on'şında, gelen krizler bir-iki gün sürüp geçiyorsa çok da kritik değil, birkaç haftada bir bir-iki gün delirmek sadece kilo verme sürecini yavaşlatır ama geri aldırmaz çok fazla.
0