valla bence her yerde sıkıntı var. afgan, paki, bangladeşli, hintli gittiği yeri mahvediyor.

Avrupa hatta dünya şu an üçüncü dünya ülkelerinden göçmen saldırısı altında. Nereye gidersen git o aradığını bulmayacaksın. Zaten aitlik hissi aramak asıl sıkıntı, boş bir umudun peşinden koşturmaktan farksız.

Arkadasim zurihe mi ne gitmisti
Sok olmus hoc multeci yokmus
Ve asiri pahaliymis

Ama kaldirimlari bile cilalamislar falan diyordu mukemmel falan

Oraya salca olunabilir bi arastir

Çok kötü avrupa aynen sakın kimse gelmesin, çok kötüyüz de kurulu düzenden gelemiyoruz.

@zetnikov

çok net hatırladığım bir olay var ama hayatta araştırıp bulamam. isviçre olduğuna eminim ama zürih mi bilmiyorum. türkün teki fener formasıyla gezerken hevaller bunu kovalıyor, isviçre kürtlerindir türkler defolsun burdan diye.

Ben bu kaçma gitme işini doğru bulmuyorum, her ne kadar bir şey diyemesem de... Ama geri geliniyor ve gelince de eski tas eski hamam devam ediyorlar ya, hiçbir şey öğrenmeden hiçbir ufukları açılmadan... İşte ona çok ayar oluyorum. Bir şey kat şu memleketin yaşantısına ne, bir iyiliğin olsun. Plastikleri ıslak çöplerle atma ayır öyle at mesela. Bişey yap. Yok. Sonra herkes değişimi başkasından bekliyor.

avrupa'yı çok idolize (ya da idealize, bilemedim) ederdim eskiden. ukrayna savaşından beri fikirlerim fazlasıyla değişti. farkındayım haberler veya politikacılar ile ülkenin yaşam koşulları, halkın refah düzeyi veya tepkileri arasında doğrudan ilişki yok elbette ama çok soğudum. eskisi kadar sevmiyorum.

biraz da yaşlandığım için galiba ben açıkçası pes ettim, çocuğum filan olmadığı sürece çok düşünmem üzerinde.

şöyle düşün yani koca insanlık tarihi zaten savaşlarla ve felaketlerle dolu. bugün perişan olmuş afganistan, ırak, suriye gibi yerlerde dahi milyonlarca insan HÂLÂ yaşıyor.

madem bize bu denk gelmiş, olabildiği en iyi şekilde yaşamaya gayret ediyorum. kolay değil elbet. insan bıkıyor, üzülüyor vs. ama yapacak daha iyi bir şey var mı? bilmiyorum.

"avrupa bitmiş yeğenim" diye söylemiyorum bunu ama mesela sunderland, leeds, southport vs. karıştı. sokaklarda aşırı sağcılarla vatandaş karşı karşıya geldi. neblim mültecilerden rahatsız olup isveç'e taşınsan orada bir mültecinin kafanı kesmesi ihtimali sıfır değil (hatırlıyorum benzer bi olay olmuştu geçen yıllarda, göçmen değil de oralı bir kızcağızı öldürmüşlerdi).

dünyada hiçbir zaman hiçbir şeyin garantisi yok. biz galiba sosyal medyayla büyüdüğümüz, stabil yaşam gördüğümüz için en ufak terslikte çok fazla panikliyoruz, herhalde 50-60 yaş altındaki çoğu insan bu gruba dahil edilebilir.

ya mesela 69 sonunda abd'de yaşıyor olsan çat diye kendini vietnam'da korkunç bir savaşın içinde bulabilirdin. 90'larda balkanlarda olsaydın keza. savaştan, toplumsal hareketlerden, düzenin bozulmasından, mülteciden, ekonomik krizden vs. kaçış kolay değil. biraz da şans işi bence.

o yüzden ben hayatımın geri kalanında ucuz avrupa marketi fişi videosu çekemediğim için kahrolmak yerine elimde olana odaklanmaya çalışıyorum şahsen, yoksa kafayı yer zaten insan. ne olursa olur, ben kendi hayatımı en iyi şekilde yaşamaya gayret edeceğim, gittiği yere ve olduğu kadar. bi kere geldim dünyaya, "vay neden norveç'te doğmadım" diye üzülerek yaşamak istemiyorum artık.

cevrenizde biseyler bozulunca hemen kacmak yerine belki bir yere ait olmayi, anlamli iliskliler/arkadasliklar kurmayi deneyebilirsiniz belki. bozulan seylere karsi savasmayi, veya bozulmalari cok kafaya takmamayi, akisina birakip gitmeyi deneyebilirsiniz.

her yerde basiniza her turlu sacmalik gelebilir, ama birlikte vakit gecirmeyi sevdiginiz insanlarla keyifli bir yemek yerken akliniza gelmeyebilir dertler tasalar. ters giden seylere odaklanmak yerine ufak basarilara odaklanmayi tercih edebilir, cevrenizi genisletmek icin yeni hobiler edinmeye calisabilir boylece daha farkli dertler edinebilirsiniz (ne olacak bu ulkenin hali vs. yeni hali saha ayakkabim ne kadar da sahane). mutlu olmak cogunlukla kafa yapisiyla ilgili bisey.

bunlari 5 yil once kanadaya tasinmis biri olarak soyluyorum, evet burdaki hayat kalitem istanbuldakinden daha iyi ama mutluluk seviyem asagi yukari ayni. istanbulda en keyifli hatirladigim anilari burda da yaratabiliyorum. ya da istanbulda mizmizlandigim zamanlar ile simdi arasinda cok bir fark yok, icerik farkli ama his ayni.

1 tanecik hayatimiz var, zaman cok suursuzca akip geciyor. bizim icin onemli olan seyleri belirleyip onlara odaklanmaya baslamak gerekiyor bir an once. aksi takdirde geriye donup ‘ulan ne kadar da bombos yasayip gitmisim’ dememiz kacinilmaz.

Bende sorun yok.

yok gardaş gayet iyi

Vasiyetinizi mirasınızı evcil hayvanınızın bakımını üstlenecek kişiye bırakacak şekilde düzenleyebilirsiniz diye biliyorum.

Ben de bunu hep düşünürüm insanlar bu konuda ne planlıyorlar diye?

Benim içim rahat, ölürsem aile bireyleri var bakacak. 3 kedi evladım için içim rahat.

@auroraaurora ama işte benim sorunum gözü kapalı güvenebileceğim aile bireyimin olmaması (annem hariç ama onun da imkânı kısıtlı.)

Vasiyette mirasımı evcil hayvanıma bakana bırakacagım diye yazmanızın hiç bir önemi yok. Türk Hukukunda saklı pay diye bir şey var. Siz ne yaparsanız yapın Yasal mirascılar çöker mirasınıza.

Evcil hayvanınıza ne olacak derseniz tabiki sokaga atılacak.
Umarım uzun ömrünüz olur da böyle bir şey olmaz

Derdinizi çok beğendim, yazmak istedim.
Cevap: o da ölecek.

of hanım filmini izleme kesinlikle ya da ağlamak istiyorsan aç izle sabaha kadar ağla.
bu film gibi bir hikayeye denk geldim kedinin veterineri genç bir kıza sahiplendirdi kediyi, kedide yaşlıydı yavrumm ya. en son çare veterineri aramak gelip alır rica ederseniz.

onun aricinde ben 1 hafta bıraktım sadece 1 kere yarım saatliğine insan gördü onlarda sadece su tazeledi, evde insan varsa tencere tencere su ve en az 3 buyuk leğen kum koyup bırakabilirsin kediyi, tabi mamasınıda mecburen bolca bırakıcaksın, kedi insan görüyorsa evde psikolojisi bozulmaz en fazla çok yemekten kilo alır.

Ben de aynı durumdayim, açıkcasi depresyondayken bile onu düşünüp kendimi toparlıyorum, özetle ölmemeye çalışıyorum diyebilirim.

neden sadece anne-babayla sınırlı? bir tane dostunuz yok mu 'bana bir şey olursa kedim sana emanet' diyebileceğiniz?

Bari evde ölün yavrucak biraz daha yaşasın..:)

(bkz: kedi ve köpeklerin ölen sahibini yemesi)

Neyse şakamızı da yaptık. Hiç bir şey olmuyor. En yakın arkadaşına söylüyorsun alıp kendisi bakıyor, ya da sahibi ölen kediye yuva diye ilan açıyor ve biri sahipleniyor. Ama naifliğinizi sevdim.

Öldügün zaman düsünecek bir kedin zaten olmayacak. Ölmüs olacaksin.

dışarı çıkabilirse ortada kalmaz, başının çaresine bakar.

acıkırsa seni yiyecek.

Bazılarının böyle şeylere kafayı takabilecek kadar dertsiz tasasız ve işsiz olduğunu düşünüyorum. Gören de geride kalacak öksüz ve yetim evladından bahsediyor zanneder. Acıkırsa seni yer zaten, sorun yok.

seyahat ile vefat aynı şey mi allah aşkına?

editi gör: cenazende cenaze evine gelen arkadaşlarından biri alır kediyi merak etme.