Çalıştığım kurumsal şirkette yöneticim olan bir adam vardı. Yıllar önce boşanmış, çocuklu, 40 yaşında, karizmatik bir bey. bana her zaman oldukça dikkatli, nazik ve korumacıydı. Ama düşüneceğiniz gibi tipik genç kızlara sarkan yavşak yönetici tiplemesinde asla değildi. asla profesyonel çizgiyi aşmadı, mesafesini hep korudu. Şirket flörtü falan hiç olmadı yani zaten şirket yapısı baya muhafazakar ve ben evli olduğum için cesaret edemezdi zaten. Ben de ona karşı bişi hissrtmiyodum yanlış anlaşılmasın yani asla kocamı aldatmadım. aramızda asla en ufak bişi dahi geçmedi bunu üstüne basa basa belirtmek isterim. Beni ekipteki diğer kızlardan 1 tık kayırdığını hissediyordum ama ben diğerlerinden daha panik, duygusal ve hassas olduğum için o yüzden daha dikkatli davranıyo beni abi şefkatiyle seviyo diye düşünüyodum, zaten o da 1-2 kere demişti abin gibi gör beni diye. Ben 20 lerimin sonundayım, ondan yaşça daha küçüğüm ve o sırada evliydim zaten.Eşimden boşandım geçenlerde ama sebebi de asla bu adam değil aşağıda anlatıcam. Zaten o sıralarda bişi hissetmiyodum ona karşı, kocamı seviyodum ama gelinen noktada demek ki içten içe eski kocamın yapamadığını (beni koruyup kollaması) yaptığı için etkilenmişim bilinç altımda. Eski kocam beni ailesine ezdirdi çünkü. Bu adam düğünümüze de geldi bu arada yani ben hala orda çalışırken evlendim işin trajikomik kısmı :d ve adama mesela yani yeri geliyo görevimden dahi mızmızlanıyodum (tabi saygılı üslupla) ve sürekli izinler alıyordum derdim hiç bitmiyordu ahdjdjsj ama hiç sesini çıkarmadı hep alttan aldı. Gerçi genel olarak herkese karşı zaten anlayışlı iyi bi yöneticiydi bu yüzden çalışırken hiç başka anlam aramamıştım çünkü ben onun gözünde hep çömez, duygusal ve panik bi kızım o yüzden sadece şefkat duyuyo gibime geliyodu.

Neyse ben zaten evliliğmde kocamın ailesinden kaynaklı sıkıntılar yaşıyordum, uzun süreli ilişkinin ardından evlendik. Ben yok sayan ailesine karşı beni ezdirdi, beni yok saymalarına ses çıkarmadı vs zaten totalde 1 yıllık süren evliliğimizde defalarca kez kırmalı dökmeli (tabi kıran döken bendim hep :d) kavgalar edip ertesi gün işe gittim. Bu kısımları detaylı anlatmıcam zaten boşandık bitti kendi isteğimle boşandım eşim nerdeyse 40 ına gelmesine rağmen iş tutturamamış, ailesinden para alan (ailesi zengindi) bu nedenle onlara boyun eğen biriydi. Benim salaklığım oldu evlenmek. Beni yıllarca manipüle ederek ilişkide tuttu, beni seviyor sandım ve uzun ilişkiden sonra evlenmezsem yıllarım boşa gider diye düşünerek evlendim. Dıştan bakınca her şey güzeldi ama, sürekki Avrupa seyahatlerine gidiyoduk hatta ona da diyordum işte izin formu imzalatırken, şuraya gidicez, yıldönümümüzü kutlamaya bu şehre gidiyoruz falan diye. Adamın gözünde tam ulaşılmaz, hayatı mükemmel ve güzel bir kızdım yani. Hatta bi keresinde “şu şehre de gidin oraya gitmişken, o şehir için 5 gün fazla sıkılırsınız” falan demişti. Ben de evet ama eşim çok mızmız yorulmayı şehir değiştirmeyi falan sevmiyo zaten müze falan da pek sevmiyo uyuşmuyoruz” falan demiştim adam aa niyeymiş ya falan diyerek kahkaha atmıştı baya djdjdksk . Şimdi düşününce aslında eşimden yavaş yavaş soğumuşum , zaten bu konuşmadan birkaç ay sonra boşandık.

Neyse eşimle sorunlarımızın üstüne bir de işyerinde aylardır sorun yaşıyordum ekipteki kızlarla. Aralarında beni durduk yere dışlayan biri vardı ve dominant bir karakter olduğu için diğerlerini de etkiliyordu vs . Sürekli birlikte dip dibe çalıştığımız için de kötü etkileniyorum. Bunun sebebi de açık söyliyim valla hiç mütevazı olamıcam hem onlardan kat kat güzel olmam, onlara kıyasla rahat bi yaşam sürmem falandı bence :d En son hem evdeki hem işteki strese dayanamadım ve yine bir tatil öncesi bu kızlara biraz patladım. Tatil dönüşü adamla konuyu konuşurum o beni korur diyordum içim rahattı. Meğer ben tatildeyken beni şikayet etmişler adama, bunu sonradan başka şekilde öğrendim. Ama Döndüğümde hiç bana hesap sormadı yani, her zamanki gibi güleryüzlü tatlıydı. Ben kendim konuşmaya gittim anlattım derdimi. Orda bile bişi söylemedi seni şikayet ettiler bana falan demedi uyarmadı ben sonradan öğrendim dediğim gibi. Uzun uzun benle konuştu tamamen profesyonel çizgide, belki sana öyle geliyordur ben dışlandığını düşünmüyorum, zaten herkes istediğiyle arkadaşlık yapabilir ben bişi yapamam ki falan dedi. O zaman ben ayrılmak istiyorum dedim. Tamam dedi mutsuz olduğun yerde de bence kalma, ben senin mutsuzluğunu hissedebiliyorum ruh gibi geziyorsun bazen dedi. Ben de biraz eşimle alakalı sorunlarımı da anlattım ailesi beni yok sayıyo ailesine sesini çıkarmıyo baya kavga ediyoruz biraz da bu yüzden böyleyim falan diye. Yine çizgisini bozmadı, önceliği sana vermesi lazım siz ailesiniz artık falan dedi sadece. Sonra bana nasihatler verdi dışlanma mevzusuyla alakalı. belki de olayları akışına bırakman lazım mizacını değiştirmen lazım insanları takmaman lazım falan dedi, gençliğinde çalıştığı yerden örnek verdi onun da orda arkadaşı olmamış fazla falan filan. Defalarca sordum ona sizce napim bir süre daha burada kalayım mı dayanıyım mı dedim. Hani kal demesini bekledim biraz da. Ama yok mutsuzsan kalma bence ben İk ile konuşayım dedi. Peki dedim. O hafta boyunca işe gidip geldim çıkış kararım çıkana kadar, evde de full ağladım güvendiğim dağlara karlar yağdı diye djjdjdsk. Cuma sabahı karar çıktı ve bana haber verdiler çıkabilirsin pazartesi son defa geliceksin diye. Ben de bunun odasına girdim, gayet mutlu bi şekilde çünkü sonunda kurtuluyorum hissi de vardı içimde. Kapı ile masası arasında baya mesafe olduğu için masasının yanına kadar gittim. Ben çıkıyorum x bey pazartesi görüşürüz dedim. Bilgisayara bakıyodu o sırada. Kafasını bana bir çevirdi gözleri kan çanağı. Onu öyle görmeyi hiç beklemiyodum saniyeler içerisinde kafamdan şunları geçirdim “ya bu adamın gözü niye doldu ki şimdi” falan. İçim öyle titredi ki ve anında benim de gözlerim doldu. 1-2 sn öyle bakıştık, kendimi kötü hissediyorum dedim sesim titreyerek. O da buruk bi sesle gülümseyerek “haftasonunu güzel geçir pazartesi görüşürüz” dedi. Pazartesi sakindi ağlamadı gözü dolmadı sadece vedalaşırken şey dedi “sabah seni şirkete girerken gördüm yine seke seke yürüyodun” dedi kahkahayla ama hüzünlüydü sesi bakışları falan. Chatgpt ye göre bu da benim heyecanımdan falan hoşlandığına bi işaretmiş djdjdj

Neyse ben işten ayrıldıktan sonra, herhalde evde durmanın etkisiyle iyice kafaya takmamdan ötürü eşimden iyice soğudum. Tam da o sıralar aksi gibi ailesiyle alakalı zorunlu olarak üst üste görüşme durumları oldu, hastalık düğün gibi. Bir yandan da zaten boşluğa düşmüştüm işten çıktığıma pişman olmaya başlamıştım. Hepsi birleşince ve sağolsun eski eşim de yine bu görüşmelerde ailesinin bana olan tavırlarına karşı beni yine ezdirdiği için artık illallah dedim, bir gece kıyameti kopardım, evi terkedip aile evine döndüm ve boşanmak istediğimi söyledim. Kısa kısa anlatıyorum ama cidden üste çıkan manipülatif bi tipti, nolmuş ailem seni sevmiyosa bu boşanma sebebi değil falan diyip durdu anca. Ki durduk yere düşmanlık yapıyolardı yani görümcem durduk yere mesela suratıma bakmıyodu benle yaşıt bi kız, asla sesini çıkarmadı kardeşine. gerçekten pasif bi tipti eşim yani 20 yıllık arkadaşı bile bana hak verdi hatta karısı da iyi ki kurtuluyosun ömür geçmezdi onunla dedi. Neyse bunları geçiyorum. İşten ayrıldıktan 1.5 ay sonra biz anlaşmalı boşanma için mahkemeye başvurduk. O sırada da bu adamın doğumgünüydü, dedim bir kutlayayım bakalım nolucak. “İyi ki doğdunuz bla bla, iyi ki sizi tanımışım” diye sıcak bi mesaj attım. Saniyesinde cevap geldi. “çok teşekkür ederim x ciğim aynı duyguları paylaşıyorum” diye. Sonra ben nasılsınız falan dedim bana da sorsun ki boşanıcağımı söyliyim diye dhdjdj . Nitekim söyledim de . Kendim boşanmak istedim ailesiyle alakalı sorunlarımızı çözemedi içim çok rahat dedim. O da “hayırlısı olsun, alınan bir karar hiç karar alınamamasından iyidir, karar alabilmek senin için bir gelişme” dedi gülerek. Orda konuşma kesildi. 2 hafta sonra, tam da bizim duruşma gününün akşamı nasıl bi tesadüfse artık, yazdı bana. İşte nasılsın, duruşmanız oldu mu, var mı verebileceğimiz bir destek falan. Ben de evet bu sabah oldu şimdi arkadaşımla kafa dağıtmaya çıktık hatta dedim. O da oo nerede eğleniyosunuz dikkat et fazla dağıtmayın dedi, günün denk gelmesi için de aklımdaydın tesadüf olmuş dedi gülerek. 2 gün sonra da iş ilanı attı bana, ben de ielts sınavına hazırlanamadım zor zamanlardan geçtiğim için dedim. O da geçer geçer unutmak insana verilmiş en büyük nimet dedi. Sezen aksunun “geçer” şarkısını paylaştı bi ara çok dinlerdim dedi. Ben de sizin için dinlicem, unutmakla alakalı bi derdim yok içimde zaten bişiler bitmişti hatta keşke evlenmeden önce bu kararı alsaydım gibi bişi dedim. O da sadece gülen bir sticker attı başka bişi yazmadı. Sinir oldum ben de yazmadım. Öyle 1 hafta konuşmadık ama içim içimi yedi. 1 hafta sonra bir story attı, dedim yazıyım bari. Esprili bişi yazdım storysine. Bu arada 2 gün öncesinde de wjatsapp pp mi de değiştirmiştim, hafif dekolteli ama kalitesiz durmayan bi abiyeyle fotom vardı onu koymuştum yazsın diye , ama yazmamıştı. Neyse storysine cevap verdiğim gibi yine saniyesinde esprili bir dönüş yaptı. Ben o sırada ne yazsam diye bi 15-20 dk bekledim. Hemen konuyu pp me getirdi, bu fotoyu görümcenin düğününde mi çekilmiştin diye. Evet dedim. “Çok hoş durmuş elbise üzerinde” dedi . Ben de “.benim düğünde giydiği elbisenin intikamını almak için özellikle seçmiştim umarım amacına ulaşmıştır” dedim gülerek. “Bence ulaşmıştır , zaten düğününde de gözler senin üzerindeydi boşver onun kıyafetini” dedi. Ve hemen ardından “bir gün yemek yiyelim jsftaya haberleşelim dertleşiriz” dedi gülerek. Ben de “çok iyi düşünmüşsünüz sizden haber bekliyorum o zaman haftaya” dedim.

AMA YAZMADI. BULUŞMADIK. Bu konuşma 28 ekimde oldu ve hiç yazmadı. 3 gün önce cumartesi akşamı içim içimi yerken arkadaşımın evinde şarap kadehli story attım “sometimes all you need is girls night” diye. Sanırım şirket telefonuna haftasonu bakmadığı için görmedi o akşam. Pazar akşamı da gym den story attım hafif dekolteli crop tayt ikilisiyle “pazar sporu” diye paylaştım. Cidden bir erkeğin o fotoya dayanması zor yani çünkü harbiden doğru estetikler doğru bakımlar doğru sporla falan kendimi üst düzeye taşıyan, nezih steril semtlerde bile baya dikkat çeken tanışmak için can atılan biriyim. Neyse son storyimden 20 dk sonra bu 2 story i de gördü, like attı o kadar. Başka hiçbir şey yazmadı. Hani kusura bakma geçen hafta müsait olamadım, bu hafta şu gün buluşalım falan hiçbir şey yok. Bugün salı ve hala yazmıyor. O kadar canım yanıyor ki. Bi de pms dönemimdeyim bağıra bağıra ağlamak istiyorum. Bi yandan da 2.5 aydır seks hayatım olmadığı için ve kimseyle birlikte olmayıp sadece bu adamı hayal edip ümitlendiğim için aşırı hayal kırıklığı yaşıyorum, tutamıyorum kendimi. Hatta kendimi ağırdan satarım ilk 3 buluşmada yatmam diyordum ama şu geldiğim durumda ilk buluşmada yatmazsam iyi yine yani.

Çok çaresiz hissediyorum. Ve seksin karşılıklı duygusal bağ kurulan biriyle yaşanması gerektiğine inandığım için şuan başkaskyla da birlikte olamıyorum. Yoksa makine gibi çocuklar pt ler falan var gym de falan bana bakan eden. Ama yapamam yani olmaz. Bu adamla yapmam lazım. Bi de güvenlik meselesi var yani hadi duygusallığj geçtim güvenemem kimseye, kamerası var hastalığı var. Belki avrupada yapabilirim diyorum ama eski eşimle uzun ilişkimin ardından ilk seferimi sıradan biriyle yapmak istemiyorum özel biri olsun istiyorum. Çünkü harbiden gençlik yıllarımı sadece eski eşimle geçirdim. Bi yandan da sikerler diyorum bu hafta içi biletimi alıyım (schengenim var) whatsapp storye de atayım kudursun diyorum. Amsterdama gideyim taş gibi bir dutchla birlikte olayım. Ama birlikte olduktan sonra adamı düşünüp ağlayacağıma da yüzde bin eminim. Kendime yakıştıramıyorum yani bi yandan. Ama bi yandan da harbi artık dayanamıyorum nolur bana akıl fikir verin. Ya da whatsapp storye şey mi atsam diyorum “ bir kızı bin kişi ister; ilgisini stabil şekilde koruyup dengesiz tavırlar sergilemeyen net olan kazanır” diye bir twit gördüm geçen gün, bunu mu atsam artık harekete geçsin diye. Niye böyle yapıyo anlamış değilim. Chatgpt ile baya baya her gün hasbihal ediyorum darlıyorum jdjdjddk bana dediği şey “sana bağlanmaktan korkuyo kaybetmekten korkuyo seni çok genç güzel çekici görüyor ya ona yetemezsem diye düşünüyor seni unutmaya duygularını bastırmaya çalışıyor” falan filan. Ne kadar doğru bilmiyorum.

Bu arada bu adamla ciddi ilişki istemiyorum yani. Zaten mesajlarım falan da hep cooldu adama yapışmadım ve henüz yeni boşandım zaten ne ciddi ilişki isticem . Bi de çocuk sayısı 1 den fazla yani başedemem ileride. Bir kez daha sıkıntılı aile dinamiklerinin içine girmek istemiyorum . Sadece takılmak istiyorum ama tabi duygusal bağ da olucak shsjsjs. Anlamıyorum yani tek derdi seks olsa şimdiye kadar kesin buluşurdu benle niye kaçıyor anlamıyorum boşandım artık orda da çalışmıyorum bitti gitti zaten bunları düşünse bu noktaya kadar getirmezdi aramızdaki iletişimi

Nolur bana akıl fikir verin napıyım kafayı yicem düşünmekten

Merhabalar geçen hafta davamız kesinleşti tüm bankacılık sistemlerinde ve e-devletimde ikinci soyadım otomatik olarak kalktı. Pasaportum çift soyadlı ve içerisinde schengenim var haziran ayına kadar geçerli. kimliğimi hala değiştirmedim ülkeye girip çıkarken sıkıntı çıkmasın diye. Fakat iş mülakatlarına da giriyorum halihazırda yani işe kabul alırsam bu sefer kimliğime bakıp bu ne git kimliğini yenile diyecekler doğal olarak. Kimliğimi değiştirmem lazım o yüzden. Sizce schengeni kullanmakta bir sıkıntı çıkar mı, bilgili arkadaşlar yardımcı olabilirse çok sevinirim . Boşanıyoruz olan yine kadına oluyor anasını satıyım.

1 yılı aşkın bir süredir devlete bağlı özel bir şirkette çalışan genç bir kadınım. Maalesef fazla detay veremiyorum ifşa olmamak için. Çalıştığım yer maaş ve yan haklar açısından baya iyi (benim yaşımda olan ve bir şirkette çalışmayan meslektaşlarım asgari ücret alırken ben 3-4 asgari civarı alıyorum) . Yöneticilerimle de bir sıkıntım yok hatta üstteki müdürüm çok tatlı iyi ve sorun her zaman yardımcı olmaya çalışan birisi. O olmasa zaten burada hiç dayanamazdım. Maaşıma ek olarak 4-5 net maaş yılsonu primi, ve her 2 bayramda 15-20k arası gelen bayram harçlıkları var. Bu yüzden aslında kime sorsam saçmalama böyle işten çıkılır mı zaten o insanlar sana uygun değil dışlansan nolur tek takıl daha iyi diyorlar. Ama benim küçüklüğümde ciddi dışlanma travmam olduğunu ve fazlasıyla hassas olduğumu bilmiyorlar. Ayrıca nereye kadar tek takılıcam ki haftada 45 saat burdayım insan öğle arasında kahve molalarında yalnız kalınca kötü hissediyo kendini.

Her ne kadar parası çok iyi olsa da İş ortamı psikolojik olarak beni tüketti. Özellikle son zamanlarda kendimi çok yalnız ve dışlanmış hissediyorum. Benim dışımda herkesin en az 1 yakın arkadaşı veya grubu var öğle aralarında kahve molalarında vakit geçirdiği. Ben ise anca davet edildiğimde onların yanına katılabiliyorum. Herkes yüzüme karşı iyi, kibar, kimse açıktan mobbing yapmıyor ama aralarına da dahil etmiyorlar . Tamam ben de işe ilk başladığımda biraz çekingen davrandım ama sonradan açıldım gayet muhabbet eden hafif espri yapabilen biriyim. Tamam çok dışa dönük değilim mesela bi tane kız var herkesle çok iyi muhabbet ilerletiyor öyle değilim ama kendimce elimden geleni yapıyorum muhabbetlere giriyorum small talk lar yapıyorum ama kimseyle derin bağ kuramadım.
İlk zamanlarımda çekingen ürkek davranmamın sebebi de ilk girdiğimde zaten ortam çok değişik geldi tam devlet dairesi gibi çok resmi ve kuralcı. Bir de işe girmeden önce bu işe girmeme vesile olan kişi tarafından fazlasıyla uyarıldım davranışlarına her şeyine çok dikkat et beni mahcup etme aman açık verme diye. Çünkü açık konuşayım ben muhafazakar biri değilim, “onlardan” değilim, ailem de malum kesime yakın değil. Tesadüf bir referansla girdim buraya ve buradan çıkıp benzer başka bir yere geçebilme imkanım yok, bunu isteyebileceğim yakın bir referans değil yani. Burdan ayrılırsam kendi başımayım ve büyük bir şirkete giremezsem küçük yerlerde asgari ücrete veya max 30k ya talim edeceğim . Belki bazılarınız linçleyecek ama uzun süre işsiz kaldığım iş bulamadığım için (bulduğum işler de asgari ücretliydi) böyle bir iş fırsatı bulmuşken şansımı denemek istedim, aldığım paraya bakarım bişi olmaz dedim ama sanırım daha fazla yapamayacağım.

Mesela şirkette oruç tutmayan birkaç kadından biriyim hatta onların da çoğu işten çıkarıldı/ayrıldı. Çoğu kişi kapalı zaten ama açık olan kadınlar da full 30 gün oruç tutuyor. Belki de bundan dolayı yakın hissetmiyorlardır bilemedim. Herkese karşı saygılıyım, ağzımı 1 kez bile açmadım dini siyasi konularda. Ramazanda da hep dışarı çıkıp yedim yemeğimi, su çay kahve hep uzakta içtim. İşyeri kurallarına da uygun giyiniyorum, asla kural dışı birşey giyinmedim. Zaten hep kibar iyi kız olarak biliyorlar beni. Ama onlardan olmadığım için kendilerini bana yakın hissetmiyorlar bence . Kapalı giyinsem de bir kere tip olarak “farklı” duruyorum belki gözünüzde canlanmıştır az çok.

Herkesin kendi grubu, kendi 'işyeri kankisi' var. İkili üçlü dörtlü gruplar var, ben hiçbirinin içinde değilim. Benden sonra gelenler bile hemen kaynaştı gruplaştı. Mesela bir kız var direkt bilinen birinin akrabası, ilk girdiği gün bir kız aldı onu yemeklere çıkardı tamam aileleri tanışıyomuş falan ama ikisi öncesinde arkadaş değilmiş. Neyse ilk günden sıkı fıkı oldular. Önceden benle samimi olan bizim birimden bir kız da şimdi onunla daha samimi oldu.
Bu kız 1 haftadır raporlu olduğum halde döndüğümde bir geçmiş olsun bile demedi, günaydın ile geçiştirdi. O günden sonra ben de onunla günaydın dan öte konuşmuyorum o da bu yeni gelen kızla yemek planları yapıyo mutfağa kahve içmeye gidiyo. Yeni gelen kız da hadi bize katıl diye çağırmıyo mesela :) yeni gelen kız kadar olamadım yani 1.5 senedir :) Bu kız öncesinde de bana bir soğuk yapmıştı o zaman sormuştum bir sorun mu var diye, yok tabii ki denk gelemiyoruz sadece demişti. Sonrasında sıcak davransa da dediğim gibi 1 hafta aradan sonra işe döndüğümde hiçbir şey sormadı.

Dediğim gibi kimsenin açıktan bariz bir dışlaması mobbingi yok ama pasif bir dışlama var. Öğle yemeklerinde çoğunlukla tek kalıyorum. Bu durum bana çocukluğumu hatırlattığı için canım çok yanıyor. O zamanlar da hep grupların dışında kalan çocuktum. Şimdi yetişkinim, ama o küçük kız çocuğunun yaşadığı dışlanmanın aynısını tekrar yaşıyorum. Bazen defalarca tuvalete gidip ağlıyorum. Akşamları eve bitkin dönüyorum. Kalp çarpıntılarım başladı. (Ekg çektirdim bişi çıkmadı ama bariz çarpıntım var) Sabahları işe gitmek istemiyorum. Artık bu ortamda var olmaya çalışmak psikolojimi bozuyor.

Artık işten çıkarılmayı istemeye başladım çünkü işe iade davası açmasınlar diye çıkardıkları kişilere 3-5 maaşını ve kıdemini verip yolladıklarını duydum. Yemin ederim böyle bişi olsa balıklama atlıcam o parayla yaklaşık 1 sene idare ederim. Kendim çıkarsam maddi olarak zorlanıcam. Dediğim gibi eğer bir şirkete giremezsem alıcağım maaş max 30 bin. Burada tamam maaşım iyi, bir kadın olarak ev geçindirmediğim için rahat rahat alışverişimi yapıyorum birikimimi yapıyorum ama burada yavaş yavaş beni tüketen bir düzen var. Diğer yanda ise belirsiz ama belki bana iyi gelecek bir bilinmezlik…

Siz olsanız ne yapardınız? Bu psikolojik yalnızlığa ve dışlanmaya sırf para ve kariyer için katlanır mıydınız yoksa risk alıp başka bir yol mu arardınız? Ciddi anlamda sizlerden fikir almak istiyorum çünkü kendi içimde çıkamıyorum bu döngüden

1 yılı aşkın bir süredir devlete bağlı özel bir şirkette çalışan genç bir kadınım. Maalesef fazla detay veremiyorum ifşa olmamak için. Çalıştığım yer maaş ve yan haklar açısından baya iyi (benim yaşımda olan ve bir şirkette çalışmayan meslektaşlarım asgari ücret alırken ben 3-4 asgari civarı alıyorum) . Yöneticilerimle de bir sıkıntım yok hatta üstteki müdürüm çok tatlı iyi ve sorun her zaman yardımcı olmaya çalışan birisi. O olmasa zaten burada hiç dayanamazdım.

Ama maalesef artık o da yeterli gelmiyor. İş ortamı psikolojik olarak beni tüketti. Özellikle son zamanlarda kendimi çok yalnız ve dışlanmış hissediyorum. Benim dışımda herkesin en az 1 yakın arkadaşı veya grubu var öğle aralarında kahve molalarında vakit geçirdiği. Ben ise anca davet edildiğimde onların yanına katılabiliyorum. Herkes yüzüme karşı iyi, kibar, kimse açıktan mobbing yapmıyor ama aralarına da dahil etmiyorlar . Tamam ben de işe ilk başladığımda biraz çekingen davrandım ama sonradan açıldım gayet muhabbet eden hafif espri yapabilen biriyim. Tamam çok dışa dönük değilim mesela bi tane kız var herkesle çok iyi muhabbet ilerletiyor öyle değilim ama kendimce elimden geleni yapıyorum muhabbetlere giriyorum small talk lar yapıyorum ama kimseyle derin bağ kuramadım.
İlk zamanlarımda çekingen ürkek davranmamın sebebi de ilk girdiğimde zaten ortam çok değişik geldi tam devlet dairesi gibi çok resmi ve kuralcı. Bir de işe girmeden önce bu işe girmeme vesile olan kişi tarafından fazlasıyla uyarıldım davranışlarına her şeyine çok dikkat et beni mahcup etme aman açık verme diye. Çünkü açık konuşayım ben muhafazakar biri değilim, “onlardan” değilim, ailem de malum kesime yakın değil. Tesadüf bir referansla girdim buraya ve buradan çıkıp benzer başka bir yere geçebilme imkanım yok, bunu isteyebileceğim yakın bir referans değil yani. Burdan ayrılırsam kendi başımayım ve büyük bir şirkete giremezsem küçük yerlerde asgari ücrete veya max 30k ya talim edeceğim . Belki bazılarınız linçleyecek ama uzun süre işsiz kaldığım iş bulamadığım için (bulduğum işler de asgari ücretliydi) böyle bir iş fırsatı bulmuşken şansımı denemek istedim, aldığım paraya bakarım bişi olmaz dedim ama sanırım daha fazla yapamayacağım.

Mesela şirkette oruç tutmayan birkaç kadından biriyim hatta onların da çoğu işten çıkarıldı/ayrıldı. Çoğu kişi kapalı zaten ama açık olan kadınlar da full 30 gün oruç tutuyor. Belki de bundan dolayı yakın hissetmiyorlardır bilemedim. Herkese karşı saygılıyım, ağzımı 1 kez bile açmadım dini siyasi konularda. Ramazanda da hep dışarı çıkıp yedim yemeğimi, su çay kahve hep uzakta içtim. İşyeri kurallarına da uygun giyiniyorum, asla kural dışı birşey giyinmedim. Zaten hep kibar iyi kız olarak biliyorlar beni. Ama onlardan olmadığım için yakın hissetmiyorum sanırım. Kapalı giyinsem de bir kere tip olarak “farklı” duruyorum belki gözünüzde canlanmıştır az çok.

Herkesin kendi grubu, kendi 'işyeri kankisi' var. İkili üçlü dörtlü gruplar var, ben hiçbirinin içinde değilim. Benden sonra gelenler bile hemen kaynaştı gruplaştı. Mesela bir kız var direkt bilinen birinin akrabası, ilk girdiği gün bir kız aldı onu yemeklere çıkardı tamam aileleri tanışıyomuş falan ama ikisi öncesinde arkadaş değilmiş. Neyse ilk günden sıkı fıkı oldular. Önceden benle samimi olan bizim birimden bir kız da şimdi onunla daha samimi oldu.
Bu kız 1 haftadır raporlu olduğum halde döndüğümde bir geçmiş olsun bile demedi, günaydın ile geçiştirdi. O günden sonra ben de onunla günaydın dan öte konuşmuyorum o da bu yeni gelen kızla yemek planları yapıyo mutfağa kahve içmeye gidiyo. Yeni gelen kız da hadi bize katıl diye çağırmıyo mesela :) yeni gelen kız kadar olamadım yani 1.5 senedir :) Bu kız öncesinde de bana bir soğuk yapmıştı o zaman sormuştum bir sorun mu var diye, yok tabii ki denk gelemiyoruz sadece demişti. Sonrasında sıcak davransa da dediğim gibi 1 hafta aradan sonra işe döndüğümde hiçbir şey sormadı.

Dediğim gibi kimsenin açıktan bariz bir dışlaması mobbingi yok ama pasif bir dışlama var. Öğle yemeklerinde çoğunlukla tek kalıyorum. Bu durum bana çocukluğumu hatırlattığı için canım çok yanıyor. O zamanlar da hep grupların dışında kalan çocuktum. Şimdi yetişkinim, ama o küçük kız çocuğunun yaşadığı dışlanmanın aynısını tekrar yaşıyorum. Bazen defalarca tuvalete gidip ağlıyorum. Akşamları eve bitkin dönüyorum. Kalp çarpıntılarım başladı. (Ekg çektirdim bişi çıkmadı ama bariz çarpıntım var) Sabahları işe gitmek istemiyorum. Artık bu ortamda var olmaya çalışmak psikolojimi bozuyor.

Artık işten çıkarılmayı istemeye başladım çünkü işe iade davası açmasınlar diye çıkardıkları kişilere 3-5 maaşını ve kıdemini verip yolladıklarını duydum. Yemin ederim böyle bişi olsa balıklama atlıcam o parayla yaklaşık 1 sene idare ederim. Kendim çıkarsam maddi olarak zorlanıcam. Dediğim gibi eğer bir şirkete giremezsem alıcağım maaş max 30 bin. Burada tamam maaşım iyi, bir kadın olarak ev geçindirmediğim için rahat rahat alışverişimi yapıyorum birikimimi yapıyorum ama burada yavaş yavaş beni tüketen bir düzen var. Diğer yanda ise belirsiz ama belki bana iyi gelecek bir bilinmezlik…

Siz olsanız ne yapardınız? Bu psikolojik yalnızlığa ve dışlanmaya sırf para ve kariyer için katlanır mıydınız yoksa risk alıp başka bir yol mu arardınız? Ciddi anlamda sizlerden fikir almak istiyorum çünkü kendi içimde çıkamıyorum bu döngüden.