yönetmelikte zorunlu dersler ertelenebilir gibi bir ibare yoksa, ki muhtemelen yoktur, döneminde almak zorundasın onları. yani atıyorum birinci sınıf öğrencisi 5 ders almak zorundaysa gidip ben şimdi 2 tane alayım, seneye kalan 3'ü alırım diyemez. hem akts max. sınırı var -ki öyle olunca seneye normal dersler + o 3 dersin hepsine kredi yeteceğinin garantisi yok - , hem de işte döneminde alma zorunluluğu...
bizdeki tek muafiyet bu konuda kaldığı dersleri sonraya bırakabilmek.

Lisans yönetmeliğinde yazar ona bakmanı öneririm. Her üniversitenin lisans yönetmeliğinde yazar bu tip durumlar ama genelde 30 akts almak mecburidir evet. 30X8=240 akts hesap edilir.

Cevap verdiğiniz için teşekkür ederim. 240 akts mezun olabilmek için verilmesi gereken dersler, bahsettiğim zorunlu dersleri de zaten ileriki dönemlerde alacağım- almazsam mezun olamam - . Öğrenci işleri bunun mümkün olduğunu söyledi.

öncelikle geçmiş olsun. çok klişe bir şey söyleyecek olsam da, hiçbir şey senden ve hem bedensel hem psikolojik sağlığından önemli değil.
üstelik 22 geç bir yaş da değil. ki bu arada mezun olacağın yaş olan 25 yaş da gayet normal, standart bir yaş.
türkiyede her şey bir yarış gibi algılanıyor malesef. ha 23 yaşında mezun olmuşsun ya 25 yaşında. istemediğin bir şehirde istemediğin bir bölüm okuyup zorla mezun olacağına, istediğin bir bölümü okuman hedeflerin için de daha doğru bir karar olur bence.

bir de kendinden 4 yaş küçüklerle okumak konusunda şüphelerin olmasın bence. üniversite en nihayetinde, lisede değilsin. benim üniversitede çok fazla benden 4-5 yaş büyük yakın arkadaşım vardı.

25 yaşında mezun olmanın nesi kötü ? 26-27 ? nedir yani bu korkaklık durumu onu anlamıyorum. Ailene açmama konusuda saçma , ebeveyn olduğunu düşün , şanssız bir kaza geçiriyor çocuğun , ona bağlı olarak düzgün olmayan bir psikolojiyle yanlış tercih yapıyor ve iyice mutsuz oluyor hatta o kadar ki intiharı düşünecek raddeye geliyor , dönüp senden yardım istiyor yada mutsuzum diyor , sırtını mı döneceksin?

Bu korkaklığı , tedirginliği anlayamıyorum ben , sen daha vereceğin kararın arkasında durmayı değil , gelen tepkileri şimdiden kafanda kurup yolunu direkt değiştirmeyi tercih etmişsin ama iç rahatlığı için burada paylaşmışsın , hatta o kadar reddedilmeyi kabul etmişsin ki herşeyden vazgeçip intihar edeyim demişsin.

Al eline kalemi kağıdı otur hesabını kitabını yap , hormonlarınla değil aklınla kararını ver ve harekete geç.

Ben ikinci üniversiteme 21 yaşımda başladım. Okulu bırakmayı aileme kabul ettirmesi çok zor oldu ama oldu bi şekilde. Kendimden küçük tribine hiçbir zaman girmedim. Çünkü ben ilk ünimde 18-19ken çoğunlukla kendimden büyükler ile takılmıştım. Doğal olarak onlar da benle takılmıştı ve çok da güzel insanlardı. Bu yüzden bu düşünce bana çok saçma geliyor. Zaten yeni bölümüne geç girmiş hazırlık okumuş insanlar da olacak. Şimdiki sınıfında senden büyük hiç mi insan yok?

Eğer bırakırsan geriye dönüp baktığında bu bikac senen gözüne görünmeyecek bile bana inan. Sadece eline yeni bir fırsat geçmiş olacak ve bunu çok iyi değerlendirmeni öneririm. Bölüm bırakan tonla insan var tonla yani. Eğer gerçekten istediğin bir bölümse ve öyle mutlu olacağına inanıyorsan kesinlikle yapmalısın. Çünkü istemediğin bir hayat içinde yaşanmıyor.

Teşekkür ederim fakat bir türlü

kazaya sebep olup kendimi bu duruma getirmek...
bir türlü bu pişmanlık duygusunu aşamıyorum.

ben de ikinciye 22 yaşımda başladım 26 da mezun oldum. kaza geçirmedim ama maddi yönden başımıza felaketler silsilesi geldi. çok çok zor zamanlardı. kendimi suçlayıp durdum ama bunun kimseye bir faydası yok. mutsuzsan son bir değişiklik daha yapılabilir bu senin hayatın. önemli olan bir sonraki okuluna başladığında, çalışma hayatına daha fazla geç kalmamak için staj, part time ne varsa kovalamak. gerisi hallolur. düşürme kendini.

insan kendini bunlar sadece benim başıma geliyor sanıyor ama o kadar fazla insan bizim gibi şeyler yaşamış ki. hayat devam ediyor. başka yollar açılıyor.

öncelikle kaza için çok geçmiş olsun bunu bir tarafa koyuyorum.
ama bahsettiğin x yaşında y'ye başlamak meselesi bu çağdan o kadar uzak bir mesele ki artık.. eğer gerçekten eğitim almak, hayatında eğitim yoluyla bir şeyler başarmak istiyorsan zaten yaşına değil amaçlarına odaklanman gerekir. (bu arada 22 yaşında bu krize girmek kırmak istemiyorum ama gerçekten abartılı bir durum) eğer iş, evlilik, çocuk silsilesinde geri kaldım meselesiyse iki yıllık bölümler var, hemen bitirip bir yerden hayata atılmak da mümkün. yok eğer 4 yaş küçüklerle okuma stresi bile sende intihar düşüncelerine yol açıyorsa burada söylenen hiçbir şey seni tatmin etmeyecektir, çünkü bakış açının gerçekten olgunlaşmaya ihtiyacı var.
ha bak sana gerçek trajediyi söyleyeyim bir şekilde doğru zamanda bitirip işsiz kalan milyonlarca genç. onlar hakikaten bir mücadele içerisinde. bu yazdıklarım seni kızdırabilir belki ama kendine bir hedef koyup ikna olmadan aileni de ikna edemezsin zaten. o yüzden umarım biraz sakinleşip, kapalı düşünce yapından uzaklaşarak farklı hayatların deneyimlerin farkına varırsın.(mesela amerika'da üniversite parası biriktirenler, ingilizce öğrenmek için ara verenler, lise sonrası dünyayı gezip sonra okula bakanlar...)
sağlığının bir an önce düzelmesini diliyorum, çok geçmiş olsun, onu baştan da söylemiştim zaten.

her seye gec kalmis hissediyorum bir-çok hayalime . bu kaza yuzunden

Hocam ben 18'de girdim de yine de 27'de mezun olabildim :D Hatta sizin geçerli bir sebebiniz de var, kaza geçirmişsiniz falan, benimki safi itlik serserilik. Kötü hissedecek bir durum yok yani bana sorarsanız, tekrar hazırlanın girin istediğiniz bölüme.

4 sene iktisat okudum.
4üncü senemin sonunda bitirmeden 6 sene daha konservatuvar okudum.

hiçbişey için geç değildir bu hayatta. yaşın önemi yok. sevdiğiniz şeyi yapın.

hşşş intihar falan yok, ne intiharı? geçmiş olsun. kaza oldu, geçmişte kaldı. kendini suçlama bu yüzden. önüne bak. 25 yaşında üniversite okumayı çok kolay sananların, o yaşta üçüncü üniversiteye başlayıp "ne var ki ben de okuyorum" diyecek kadar olaydan bihaber kişilerin aksine ben 25 yaşında ilk üniversitemi okuyorum. en iyi ihtimalle 28 yaşında mezun olacağım. ingilizce bilmek dışında hiçbir meziyetim yok diyebilirim, bölümü bitirince de bi' şey olamazsam işim yaş. niye devam ediyorum? çünkü biliyorum ki iki ihtimal var: ya 28'inci yaşımı göreceğim ya da öleceğim. ölürsem sorun yok... ölmezsem, o yaşa eriştiğimde şu anki bölümümü bitirmiş biri olmayı istiyorum.

o nedenle hiç çekinme derim. zaman her türlü geçecek, buna yapabileceğin hiçbir şey yok ama kendi yolunu değiştirmek her zaman senin elinde. ailenden destek alamayabilirsin, alsan bile kendini çok kötü hissedebilirsin ama inan 23 yaşında "niye okudum ki?" diyeceğin bir bölümden mezun olmak, 25 yaşında mezun olmaktan daha iyi değil. üstelik direkt okul sonrasını düşünme. daha okurken bi' şeyler yapma şansın var. hayat mezun olduğunda başlayacak diye bir kaide yok yani.

ben çok geriliyorum, her gün üzülüyorum ama biliyorum ki okumasam durumum çok daha kötü olurdu. şimdi "yaşım ilerledi, hala okuyorum, daha mezun olmama yıllar var" diyorum. okumasam "zaman geçiyor ve elimde hiçbir şey yok" diyecektim. şimdi en azından umudum var. eğer bu kadar rahatsızsan zaten önünde sonunda o bölümden ayrılırsın... yol yakınken yap bunu. güllük gülistanlık olmuyor, 30 yaş altı artık çok genç sayılsa da insanların "hmm bu yaşta hala bi baltaya sap olamamış" tavrına alışmak, çok ağır gelecek kaygısı yaşamak durumunda kalabilirsin ama tüm bunlar hiç istemediğin bir alanda sıkışıp kalmaktan her halükarda daha iyi. uzun vadede avantaja çevirme, geleceğini şekillendirme şansın var. risk almayıp olduğun yerde kalırsan muhtemelen eline hiçbir şey geçmeyecek.

ben kendimden 5 yaş küçüklerle okuyorum ama emekli asker sınıf arkadaşım da var :) böyle şeylere takılma, üniversite orası. her türden ve yaştan insan olacaktır. hem zaten nikahına almayacaksın ki ya kaç yaşında olduklarıyla niye ilgileniyorsun ki, yapacağın şey iki geyik, bırak sınıf arkadaşların kaç yaşında olursa olsun.

22 yaşımda okula girdim bir sebepten 31 yaşımda çıktım şimdi 33 üm yüksek kasıyorum.

Zorlandınız mi sınıfta okurken

arkadaşım 36 yaşında, hala okuyor, etrafındaki insanların yaşı küçük olsa bile kafası büyük oluyor.

Bir kadın tanıyorum. 20'sinde evlendi, liseden 2 yıl sonra. 3 yıl evli kaldı. Boşandı. Bir süre tedavi gördü, nöropsikiyatri hastanesinde yattı. Sonra sınava girdi, 25'inde üniversiteyi kazandı. Erasmus'la 6 ay yurt dışına gitti. Okulu bitirdi, bir süre öğretmenlik yaptı. Ardından en çok istediği işe girdi ve şu anda dünyayı geziyor.
Söyleyeceklerim bu kadar.

lisansi bitirmek icin 30'a kadar zaman var bence, 22 cok genc. sikinti yok.
30'dan sonra yuksek falan yapilabilir, orasi baska.