başlığı okurken kendimi gördüm gerçekten, bu illet yüzünden yapmam dediğim şeyleri yaptım, algımı, zekamı yerlere gömdüm, allah belamı verdi açıkçası. kendimle beraber ilişkimi de mahvettim. yardımcı olması açısından kısaca hikayesiyle birlikte anlatayım;
bu ilişkiden önce hayatında pek ciddi ilişki yaşamamış ve "kıskançlık" kavramını anlamlandıramayan biriydim. hatta ilişkinin ilk başlarında öyle muhabbet esnasında kıvanç tatlıtuğ gelse takıl bence bi daha nerde bulcan gibi konuşmamız bile olmuştu bakın nasıl gavattım. ki bunu söylerken de rahatsızlık duymamıştım-rol yapmamıştım yani-
sonrasında zaman içinde geçmişiyle ilgili üstü kapalı yorumları-sormamıştım-, söyledikleri, davranışlarından çok işkillenmesem de o an arkadaşı fakat eskiden(3-4 sene önce) ona aşık olan biriyle başbaşa yemeğe çıkması sonucunda benim içimdeki sinsi ama güçlü yaratık ortaya çıktı. bunu söylediğimde hata olduğunu kabul etti, şu an aralarında bir şey olmasa da bunun yanlış anlaşılabileceğini kabul etti. normalde hatadır diyip devam etmek gerekirken ben bunu yapamadım arkadaş-force awakens-. didik didik ettim, bokunu çıkardım, telefonunu bile karıştırdım-abv-her bir imasını sonuna kadar sordum, bana ne diyemedim. birine bakarken bile dediğiniz gibi acaba onu mu istiyor diye de düşünmüşlüğüm de oldu. huzurumuz kalmadı, berbat bir dönemdi. muhtemelen de bir anksiyete bozukluğu yaşadım 2 ay içinde 6-7 kilo verdim. düzgün spor yapan fiziği düzgün biriyken, zayıf, sürekli sigara içen uykusuzluk çeken birine döndüm, işlerimi savsaklamaya başladım, algım bozuldu, IQ'm azaldı. kurtulmaya çalışıyordum aslında ama bu düşüncelerden de çıkamıyordum, bataklık gibiydi.
sonrasında sevgilimin de yönlendirmesiyle terapiye gitmeye başladım. terapist bunun bir bozukluk olduğunu belirtti, üstünde çalıştık, anlattım, anlattı yeri geldi çift terapisine de gittik. söylediği önemli şeylerden biri bu bozukluğun çözülebilmesi için bu durumun bir fırsat olduğuydu. yani metali işlemek için önce yüksek sıcaklıklara sokup sonra döversin ya, onun gibi bir şeydi. o insanı hayatımda istiyordum ama hayatım onunla beraberken hiç kolay değildi ve bu zorluğu kendim yaratıyordum bir yandan da kesin çözümünü bilmiyordum, bulamıyordum ve çok ama çok yoruluyordum ve yoruyordum. başka bir sebepten-ama bu zor dönemin de yorgunluğunun kesinlikle etkisi var- yollarımız ayrıldı. ben ayırdım. pişman mıyım gerçekten henüz bilmiyorum.
yaklaşık 1 sene oldu ayrılalı, şu an kişisel olarak baktığımda daha iyi durumdayım, yapmam gereken işlere odaklanabiliyorum, tekrar spora başladım, gece yatarken saatlerce yatakta dönmüyorum, uykumu alabiliyorum. çözebildim mi peki bilmiyorum ve sanmıyorum ama bunu kabullendim.
her insan farklı bir yaradılışa sahip, ben bunu kabullendim. herkesin olduğu gibi benim de bir karanlık tarafım var-lotr izlediysen/okuduysan bunu balrog'a benzetiyorum- bu karanlığı beslememek gerekiyor, buna dokunan birisiyle de yaşamamak gerekiyor. çok berbat, çok zor, çok yorucu bir durum anlayabiliyorum. kendim de çözdüğümü sanmadığım için bir tavsiye veremiyorum. ama terapistin dediğine inanıyorum. çözecekseniz şu an çözeceksiniz.
geçmiş olsun :(
0