Ekşi Duyuru

Merhaba sevgili duyuru,

Geçmişe ait detayları kısa tutayım, psikolojik şiddet olarak tanımlayabileceğim bir ilişkiden 5-6 ay önce çıktım. Kendimi kaybetmiş, ezilmiş, bambaşka biri olmuştum. Şu an bile dönüp bakınca "lan bu ne değersizlikmiş yav oha!!" dediğim bir durumdaydım çok uzun yıllarca. Neyse işte ara ara aklıma gelse de, öyle üzülmeler ağlamalar, özleşmeler falan yaşamıyorum yani. Sadece büyük bir pişmanlık sanırım...


Konuya geçiyorum. Yıllar sonra ilk defa birinden hoşlanıyoruuuuuum. Sahalara acaip uzak kalmışım, iyice mala bağladım zaten. Şimdiye kadar hiç yazış olaylarına girmedim, yani kısacası kimseye yürümedim, bir şekilde bütün ilişkilerimde hoşlandığım insanlar da benden hoşlanıyordu ilk adımları onlar attı falan filan işte... Öyle yazayım, ben adımlar atayım falan gibi bir durumum yok yani. Karşımdaki insanı da valla 2 senedir tanıyordum ama uzaktan, meraba meraba yani. Son 1 ayda yeni yeni arkadaş ortamlarımızdaki kesişim kümelerinde karşılaşır, konuşur iki cümle eder olduk. Ağzım falan ayrılıyor ya adamı düşünürken, galiba bu hoşlanmak oluyor :) . Çok sık karşılaşma imkanımız yok gibi bir şey. Çoğunlukla denk gelme üstüne kurulu yani. Son bir ayda biraz fazla rastgele karşılaşmamız oldu hatta son 2 seneye kıyasla. Benden hoşlanıp hoşlanmadığını ya da beni beğenip beğenmediğini bilmiyorum. Bana hiç o gözle bakmamıştır bence

Sadece birkaç hafta önce ortak bir arkadaşımız (benim çok yakın, onun orta derece yakın) "aslında siz x ile çıksanız ne güzel olurdu yaa, çok iyi biri..." dedi. Ben de aptal aptal "aaa nerden esti yaaa, niye ki?" diye konuyu değiştirdim. Ama bence bu cümle kendi fikriydi tamamen. Çocuğun bir işaret verme durumu olsa gelip yetiştirirdi yani, yakın bir kız arkadaşım. Neyse işte ben bu ortak arkadaşımıza da "bana x i yapsana" diyemem asla :(. Sorun şu ki ben boş kaldıkca bu çocuğu düşünüyorum, ağzım yüzüm yamuluyor. Bence ortada fol yok yumurta yokken çok fazla kaptırıyorum :( kendimi kaptırmaktan, kendi kendime kurmaktan alıkoymak istiyorum. Olacağı varsa olsun kafasına gelmek istiyorum, yani beklentimi sıfırlamak istiyorum. Ama olmuyooooor!!.

Böyle durumlarda liseli ergen gibi defterlere adını yazıp kalp içine alan bir duruma gelmemek için ne yapıyorduk ya? Zaten yoğun bir durumdayım, çalışmam gereken bir sürü iş güç var. Kendimi oyalarken bile aklıma "ay ne güzel gülüyor yaaa" gibi şeyler geliyor. Ben aklıma böyle gelmesin istiyorum. Durulmak istiyorum. Neler düşünmem lazım kendimi ve hayalgücümü dizginlemek için? Mantıken yaklaşmaya çalıştım olaya, yok işte sadece tipi yüzünden böyle düşünüyorsun, adamı tanımıyorsun diye telkinlemeye çalıştım kendimi ama başarılı olamadım. Ne yapayım da "olursa kendiliğinden olur yaee" kafasına erişeyim. Önerileriniz var mı bu tarz hoşlantıları atlatmak için?

Not: Çok uzun yazmışım, affola...