Ekşi Duyuru

Ankara'da özel bir şirkette çalışıyorsun. 1 saat bile mesaiye kalsan paranın ödendiği, özel sağlık sigortanın, sodexho'nun olduğu, 18:30 dedin mi işten çıkabildiğin bir yerde son derece disiplinli, hatta yer yer mobbing yapan, bol bol lanet ettiğin bir patronla çalışıyorsun. Kirasını rahatça ödeyebildiğin, işine 10 dakikada yürüyerek gidebildiğin bir yerde tek başına yaşıyor, yılda 1 bazen 2 defa yurtdışına tatile gidiyor, üstüne de para biriktirebiliyor, ailene yardım edebiliyorsun.

Yurtdışında yaşamak hep istediğin bir tecrübe ve en son Slovenya gezinden sonra ülkeye aşık oluyor ve sürekli oraya gitmenin yollarını ararken buluyorsun kendini. Sonra üniversiteden beri aklında olan Avrupa gönüllülük hizmetini araştırmaya başlıyorsun. Yaşın 28, 2 yıl içinde gittin gittin, bir daha sittin sene gidemezsin! Eee yaşadığın birçok özel ve ailesel sebep de bu ülkeden gitmek istemenin nedenleri arasında en başı çekiyor. Üstüne de patronun son derece net bir şekilde seni başka bir pozisyona terfi ettirmeyeceğini söylüyor, senin de ömrünün sonuna kadar aynı pozisyonda sekreteryal işler yapmak gibi bir niyetin yok ama parası güzel işte.

Soru şu bunca rahatlık içinde yaşarken son derece radikal bir karar alarak işi bırakmak, kurduğun düzeni yerle bir etmek, gönüllü olarak çalışmaya başlamak mantık sınırları içinde mi kalıyor?

İşin sonunda tüm planların düzgün gitmemesi, gittiğin gönüllü projede mutlu olamamak ve en sonunda Türkiye'ye geri dönmek zorunda kalmak da var. Döndüğünde Ankara'da bu parayı zor bulacağın da bir gerçek. Evin, düzenin vs. de gitmiş olacak. Üstüne de 29 yaşında yeniden başlaman gerekeceği riskini de göz ardı edemiyorsun.

Not: AB vatandaşı bir partnerın var, sen gittikten sonra o da arkandan seninle gelecek. Bu planda tek değilsin yani. Gittiğinde evlilik vs olacağı için oturma ve çalışma izni gibi problemlerin de olmayacak. Ayrıca seni bir süre de olsa idare edecek bir birikimin de var.

Hala manyaklık mı bu radikal karar?