bana göre karakterler çok önemli. her karakterin kendine has özellikleri olmalı. birbirinden farklı karakterlerin bir arada olduğu hikayeleri seviyorum ben. :)

şahsen 1. ağızdan anlatın derim. tanrı moduna(3. kişi) girmeyin.

edit: başladıysanız çok geç tabi. ben hikayelerimi kendim üzerinden yazarım mesela. araya diyaloglar sıkıştırırım. değişik bişey olur benimki. herkesin tarzı farklı.

kurguda en güzel şeylerden biri okuyucuların gündelik hayatıyla kesişebilmesi, mesela herkesin(veya hedef kitlenin) bildiğimekanlarda geçmesi, oraların hikaye yazıldığı zamanki hallerinin tasvirleri falan ya da ne bileyim bi film bi şarkı falan böyle konuya üsluba uygun.

bence bir hikayeyi güzel kılan, okuyucunun kendisini zeki hissetmesini sağlaması. yani adam "vay ben bunu anlıyorum, derin konuşmuş ve anlıyorum ulan!" etkisini yaratmasıdır. bu iş için ima ve gönderme yöntemine başvurulabilir. yani biraz kapalı bir anlatım, çok değil ama biraz, hedeflenen okuyucu profilinin kendini özel hissetmesini sağlayacak birşey..

gerilim ve heyecan arttığında uzun cümleler kullanmayın. anlatım veya replik fark etmez.

düşük cümleler anlatımı pekiştirmez, yüklemi cümle sonunda kullanın. istisnai durumlar, vurgu anlarıdır. vurgular kişinin ağzından çıkan ilk kelimeleridir.

-doğru söyle, adamı sen mi vurdun?

- sana gerçeğ,, söylemek isterdim ama .... yanlıştır.
-hayır/evet. sana kimin vurduğunu/niye vurduğumu söylemek isterdim ama... doğrusu

kanca bulun. hook literatürdeki adıdır. seyirciyi çekecek olay, minik olaylar. salt hikayenin çekici olması yetmez.

uzun sürecek bir hikayede derinlik sağlamak için karakterlerinizi paldır küldür oraya dökmeyin. onlara eksiklikler verin, eksikliklerin nedenini arada baharat misali hikayeye serpiştirin.

karakterlerle okuyucunun özdeşleşmesi için yapılacak bir kaç ayarlama vardır. karakteri tehlike altında göstermek, karaktere acılı bir geçmiş vermek, karakteri başkalarına iyilik yaparken göstermek gibi... bunlar karakterle özdeşleşmeyi sağlar. karakter ne kadar eksikse o kadar benimseriz.

didaktik olmayın. şu yazdıklarım gibi emir buyurmak, ya da okuyucuya bak şu şu önemli, kör gözüne parmak demeyin. okuyucudan bir şey isteyemezsiniz, o zaten size değer verip okumaya başlamış. o nasıl isterse öyle devam eder, bunu kaba saba biçimde değiştiremezsiniz.

okuyucuyu içine katın dedikleri karakter özdeşleşmesi değil, hikayeye kaptırmak anlamında oluyor( ne pis cümle kurdum ama acelem var:)) eylemleri takip edip onların içinde yer alabilmesi için sürgit aksiyondan çok ara noktaları olan bir hikayeniz olmalı. bu sayede okuyucu takipten düşünmeye geçebilir.

aynı türde aynı tip eylemler(devamlı mizah, devamlı hüzün, devamlı kasvet) hikayeyi çekilmez kılar. bir tarzda tepe noktası yaptıktan sonra dinlenme veya bir önceki tarzın etkisini sıfırlama amaçlı karşıt bir tarz eylem yaptırın. komediden sonra hüzün ya da ciddiyet. istisnai durum sekstir. dibine kadar cinsellikle, ölümüne penatrasyonla bir hikayeyi anlatırsanız sonuna kadar okutur. üreme böyle bir şey azizim.

bu saatte aklıma gelen bunlar, bu size bir yeterlilik sağlamıştır umarım.

bu arada ben ayakkabıcı cinim, verdiğim bilginin karşılığını alırım.

hoşunuza gittiyse belirtin, sözlükten size isteğimi belirteyim.

bu da bir çeşit gizem yaratma olayı, bilinmezlik nasıl da heyecanlandırıp kendinize getiriyor değil mi? ama cidden isteğimi belirtirim:)

ekstra bir ekleme. okuyucuya tahmin olanağı sunun. sürppppprüüüzlü son yaparsınız yapmazsınız o sizin bileceğiniz iş ama okuyucu bir eylemi önceden tahmin edebilmek için fake de olsa kerterizler ister.

Olabildiğince kısa ve sade yazınız. Tasvirlerle adamı boğmayınız. Hikayede önemli olan olaydır, yani romanda olduğu gibi detaylara girmek yerine tersini yapıp; detaylardan kaçınız.

(bkz: minimal öykü denemeleri)

Tabii bütün hikaye böyle olsun demiyorum. Ama bunların iyileri gibi bir kaç kısa geçiş sürekliliği sağlar.

Not: Ortaokul terkim.

surukleyicilik, surpriz son ve filmi yapilabilecek kadar sansasyonel olmasi...

edit: roman yazarken dikkat edilecekler gibi oldu bu yalniz :)