-çocukken bir arkadaşım ritimli bir şekilde ııı-hı-ıhı-ıhı şeklinde ağlardı ve ben deli olurdum, onu boğasım gelirdi. sonra bir gün ben de ağladım ve boğazımdan nağmeli ağlamalar çıkıyordu.
-ülkemizde bir etnik gruba dahil olan insanların konuşmalarına o kadar sinir oluyordum ve onları eleştiriyordum ki şu an iki kelimeyi yan yana getiremiyorum, "bir bardak su istiyorum." cümlesini bile berbat ederek, dilimizi katlederek söylüyorum.
-sonra, ben kelimelere çok takılırım, ayrıntılara da. öyle ki arkadaşlarımla sohbet ederken istemeden de olsa onları "yanlış kelime kullandın.", "hayır, yanlış biliyorsun, o kelime öyle okunmuyor.", "iyi de sen geçenki sohbetinde buna başka bir şey demiştin." derdim konudan koparak. sonra,şu son dönemlerde ben hangi anımdan bahsedersem bahsedeyim, hangi olayı anlatırsam anlatayım, yanlış kelime seçiyorum ve arkadaşlarımın gözünden kaçmıyor. tabii onlar da zamanında onlara yaptığımı bana yapıyorlar, sohbet konum bok oluyor :(
0