14-18 yaş arası böyle düşündüm ben. duygusal, romantik bi' velettim. ama çevremdekiler hep dünya skime minare gtüme yaşayan, ona buna "yazan", "çıkma teklif eden" insanlardı. ilişkilerine önem vermezlerdi. "vay amk centilmenlik, efendilik, adamlık ölmüş" dedim.
ama 18'den beri, iki senedir, aynı kafada olduğum çok fazla insan gördüm. hiçbirimiz yalnız değiliz koca dünyada. ki böyle hayıflanan birisi olarak benim ilişkilerime, sevdiklerime karşı ne kadar sadık ya da doğru veya romantik olduğum da tartışılır. böyle şeyleri pek düşünmemek lazım. üzerine gitmemek, kalıba sokmaya ya da farklılaştırmaya çalışmamak gerek. öyle olunca gerçekten kimseyle uyuşamıyorsun.
0