benzer şeyleri düşünen çoktur ama bu yazıda ki kadar hayatına sirayet ettiren yoktur. evet hayat saçma ama bir sokak köpeğini bir daha göremeyecek olmaya üzülmekte bir o kadar saçma.çünkü bir sokak köpeğinin bir diğerinden hiç bir farkı yok.
camus der ki
hayat saçma ve bu saçma hayatı anlamlı yaşamada da bir sorun yok.

ve varoluşçuluk sadece her şeyin biteceğini için kendinizi yiyip bitirin demiyor kendinizi tamamlayın diyor. kendi varlığınızı ortaya koyun, kendi kurallarınızı kendinize işletin ve sonuca varın diyor.
kendi yorumumsa bir şey biteceği için ona başlamamak değil de gerçekten istediği şey o ise ona başlaması gerektiğidir.

Metaforla başlayayım. Benim kendine güvenmeyen bir arkadaşım vardı yurtta kalırken. Sevgilisinin aldatması rüyalarına girerdi, rüyadan uyanarak kalkardı. Ortada da hiç bir şey yok, daha cicim ayları. Adam tuvalete gitse, bunda bir panik, "Eyvah, aldatıyor" diye. En son oda arkadaşım ona dedi ki, "Sen burada panikliyorsun diye ya da paniklemiyorsun diye mi aldatacak o seni. Yooo. Aldatabilir de, aldatmayabilir de. Ortada bir şey yokken niye manyaksın? Hadi seni bir zaman sonra aldatacak olsun. Onun şimdiden mi yasını tutacaksın? Durum olsun, ondan sonra düşünürsün". Kız ondan sonra bir rahatladı, bir rahatladı; ilişkisi de daha sonra farklı sebeplerden bitti. Tabii, adamın aldatıp aldatmadığından hiç bir zaman emin olamayız.

Bu da bana benzer geliyor. Evet, güzellikler solacak, ağaçlar ölecek, sonsuz olan tek bir kişi yok. Entry'de 30 sene demiş, o kadar bile olmayabilir. Eeeee, yani? Ben bunu düşünsem de solacak, düşünmesem de. Ben üzülüyorum diye zaman daha yavaş geçiyor değil. En başta yapıcı bir düşünce değil; oturup panikleyerek ya da "Vah vah" diye düşünerek bir şeyi engellediğim yok. Şu açıdan sağlıklı olabilir, bu şekilde düşünüp kendine daha iyi bakabilir insan. Onun dışında zaten limitli olan zamanı oturup üzülerek neden geçireyim, şuradan 9-8'lik bir şeyler çalayım da keyfimi bulayım. Çürüyeceğim zaman gelene kadar beklerken sıkılmayayım bari.

Bu "üzüntünün 5 aşaması" muhabbeti vardır ya. Daha depresyon aşamasında gibi, kabul aşamasına gelememiş gibi.

Edit: Bir de birilerinin kaybına üzülüyorsun ya. Çok önemli kişiler demeyim de "Eyvah, o da olmazsa, ölürse veya giderse ne yapalım" denilen bazı kişiler için söyleyeyim. Sevgili falan değil de, daha genel. Arkadaş olabilir, bir akraba veya hayvan olabilir. O kadar sıkıntı yapa yapa, kendini gere gere insan o kişi kimse onun gidişinden daha fazla üzülüyor. O kişi ya da şey neyse, gidince her şey tuzla buz olacak, ortalıkta çok büyük toz kopacak, post-apokaliptik ortam oluşacak gibi geliyor. Kafana inecek göktaşını beklerken, bir bakıyorsun daha farklı bir yere düşmüş taş. Ateşin düştüğü yerin sen olmasını bekliyorsun ama bakıyorsun, olmamışsın. Sen ortalıkta kendi kendine cenin pozisyonuna girmiş hala taşın geçmesini bekliyorsun. Üzüleceğimden daha fazlası kadar kendimi sıksam, bana yazık değil mi?

bence insanin ya da genel bir ifade ile bir dunyalinin, bir canlinin olumlulugu ve onemsizligiyle yuzlesmesi bazen boyle dramatik olabiliyor, benim tavsiyem evine bir canli edin, o sana hayat nasil yasanmali ogretecek. pek cok felsefeler yapilabilir ama bir noktada anlayacaksin ki bilincin ne kadar gelismis olursa olsun sen de onlar da sadece birer elementler butunun bir anlik fotografisiniz, karbon siklusunun bir basamagi... eve bir iki cicek, bir tane kedi, sizin butun problemlerinizi cozer, bir deneyin derim. ama kendinizi kapatmayin bu canlilarin ogretmenligini kabullenin, ogrenciligi sindirin.