yakında ben çıkarıcam gibi, kavga olmasa da, eah yeter be benzeri bir tepki.

babaannem ölünce altınlar toplanıp bir çantaya koyuldu. kimsenin de aklına gelmedi o kadar işin gücün arasında çantayı kontrol etmek. sonradan halamların çaldığı ortaya çıktı ama kimse tek laf etmedi.
kavga değilmiş bizimki ama dedem kızlarıyla görüşmüyor artık. kızı evlendi kimse hayırlı olsun diye bile aramadı. bi tek ben iyi davranırdım ben de resti çekince yalnız kaldılar. çiğlik kötü bişey.

Dayım 10 yıl önce öldü, evli ve çocuklu değildi. Miras da bırakmamıştı. O yüzden malları kardeşler arasında dağıtılacaktı. Annem ve teyzem sorun olmadı ama, 5 tane de üvey kardeşi vardı. Üçte biri anneme, üçte biri teyzeme ve üçte biri o kardeşlere dağıtılacakmış. Anne-dayı-teyze üçlüsü 40 yıldır görüşmedikleri o kardeşlerden nefret ediyorlardı; büyükler bizimkilermış, küçükler onlarmış ve çocukken birbirlerine düşman yetişmişler. Dolayısıyla annem ve teyzem onlara mal gitmesini istemediler. O kardeşlerle 40 yıl sonra tekrar konuştular, 4 kardeş feragat etti hakkından "O benim kardeşim değil" diyerek. Ama son kardeş "Paraya ihtiyacım var benim" dedi ve feragat etmedi. Hatırlamadığım uzun bir süre boyunca müzakereler döndü ve tüm 5 kardeşin toplam payını mı, öyle bir şey aldı o kardeş. O kadar büyük olmasa da bayağı büyük bir şey aldığını hatırlıyorum. İşin sonlarında ben artık üniversite için başka şehirdeydim, çok da iyi takip edememiştim telefondan.

Kadını haksız gördüm ama annemi de haklı veya haksız göremedim. Sadece ben olsam sevmediğim, tanımadığım bir kardeşin mirasını almak istemem, hele ki bu kadar hasmım olmuşsa ama bir yandan da "Kimbilir, ne kadar ve niye paraya ihtiyacı vardı" diye düşünmeden de edemedim. "Umarım sağlık sorunları, ailevi dertler gibi bir şeylere gitmiştir para" diyebiliyorum en fazla. Annem sürekli "Onlar bize çok eziyet ettiler ve ettirdiler. Kendi evimizde yaşayamıyorduk" diyordu. Kardeşleri bilmem ama üvey annenin kalıcı izleri ve büyük bir ezilmişlik annemin kişiliğinden çok rahat okunuyor. Ama bunun ne kadarı ezilmişlik ve ne kadarı nefret/kin, onu ayıklayamıyorum.

ortak bir arazinin uzerinde 2 tane ev var biri bizim birisi amcamin. Babam olunce amcam benim ve halalarinin sizin evin uzerinde hakki var ben kat aticam oraya vs dedi. Bizde hakkin yok vs diyince olay cikti. Bende ufagim o zaman 16 yasinda anca varim. Dayimin kulagina gidince sikerler oyle amcayi bir daha gorusmeyeceksiniz o adamla dedi yeni bir daire alip bizi oradan tasidi. o gun bugun amcam ve cocuklariyla gorusmuyorum.

Dayimin durumu olmasaydi bizi oradan cikarmasaydi buyuk olaylar olurdu herhalde.

Kisaca amca dedigim gotveren tek erkek kardesinin bi oglunun elindeki evi almaya kalkistida kagit uzerinde bir hak iddaa edemedigi icin bi bok yiyemedi.

3 kiz 2 erkek kardesler, erkekler gencliginden beri dedemin yatirimlarini kendi uzerine yaptirmis. Dedem varlikliydi. Oldugunde bile epey mal kalmisti. Erkekler onlari da alip kiz kardeslerine kafalarina gore devede kulak bi seyler vermeye kalkinca dava acilacakti. Anannem cok agladi, kiz kardesler her seyi alin madem lanet olsun moduna girdi.

babamlarda sorun olmadı oturdular anlaştılar paylaştılar. sonrasında kırgınlıklar oluştu ama kardeşler birbirine yansıtmadı.

annemlerde dayımlardan biri ninem ve dedemden önce ölmüştü. bi dayımın çoluğu çocuğu yoktu. annem ve teyzem kız olduğu için en büyük dayım eşit olmaması taraftarıydı. bi türlü bölüşemediler. sonradan bizim de bi baraj istimlakı ile büyük kısmı gitti toprakların herkesin parası hesabına yattı devlet tarafından. kalan topraklar halen daha paylaşılamadı. kırgınlıklar küskünlükler olsa da hayattaki kardeşler görüşüyor birbiriyle. muhtemelen kalanlar çocuklar tarafından paylaşılacak net olarak..

dedemden koca bir bahçeli ev kaldı. babamlar dört kardeşti ama sadece babam orada oturuyordu. sonra o da taşındı ev atıl kaldı. diğer üç kardeşi satmak istediler ya da kiraya verilsin dediler. babam gurur yaptı ne sattı ne de kiraya verdi. halalar çok bozuldu. en sonunda en zor durumda olanın hissesini satın aldı annem. böylece biraz aralar düzeldi. babam haksız bence.

annanem ölünce o sıra eşiyle arası bozuk olduğundan annanemle yaşayan manik depresif dayım kalan malların bölüştürüldüğü bir vasiyetle çıkageldi. bu vasiyette en çok malı bu dayım, en az malı da annem alıyordu. babam duruma itiraz etti, vasiyeti inceletip sahte olduğu kanısına vardı. aile meclisi topladılar, dayım babamı vurmakla tehdit etti :D en sonunda da çark etti, sizin istediğiniz gibi olsun dedi. sanırım evrakta sahtecilikten tırstı. sonunda mallar iki dayım ve annem olarak üçe bölündü. şimdi dayıma annemler bakıyor :D

şu anda oturduğumuz ev dedemden kaldı. babamlar dört kardeş. üç tane amcam var. iki amcam evin satılmasını istedi, babam ve bir amcam satılmamasını istedi. dedem öldüğü için işlemler yapıldı, herkesin ev satılırsa alacağı pay var. kavga olmadı ama tartışmalar oldu. ev üç katlı. bir amcam kira ödüyor. diğer ikisi bizim üst katlarımızda yaşıyor. doğal olarak tartışmaları yıllardır sürdüren kira ödeyen amcam oldu. anlatsam çok uzun sürer. bir bakıma haklı bir bakıma haksız.

dedem geçen sene öldü. iki ev dışında tek mirası ki bence asıl önemli olanları oydu, kitapları notları yazdıklarıydı hepsi gitti ailem tek kelime etmedi ona üzülüyorum. kadının biri okumayacağı halde hepsini aldı sırf büyük kitaplık yaptırıp oraya koymak için hepsini. bir sürü yarım tiyatro vardı yazılmış, bir sürü notları vardı hepsi onda. aileme kızıyorum çünkü hiçbir şey demediler buna.

evler için de tabii ki sorunlar yaşandı biraz arkadan iş çevirmeler falan ama pek ciddi şeyler olmadı.