kor oluyor badem gozlu oluyor.

devran boyle donmeye devam ediyor

ama insanlar etkileniyor abicim. mesela ben baris manco oldugunde cok uzulustum harbiden. ama paylasimda bulunmadim zira o zaman twitterim yoktu.

İstemiyoruz, böyle ufak şeylere takılıp zihnimizi yormuyoruz.

insanlar değişir. 20 yaşıma kadar mustafa keserden nefret ettim akşamlarımı berbat etti diye. şu an politik tavrım şu:
82.222.152.134
allah gecinden versin kendisine bişey olursa diye kenara entry kaydedip vefatından sonrası için hazırda tutucam. iyi hatırlattın.

sosyal sorumluluk bir vitrin yalnızca. amaç popülizm pastasından bir pay alabilmek, bir şekilde kendini tekrar tekrar hatırlatabilmek, popülizmi sıcak tutmak.

ilgi, ilgi, ilgi

en basitinden en komplikesine düzenin üstüne kurulduğu unsur budur.

Sanki vefat edenin kırk yıllık dostu gibi üzgün suratlara sığınanlari anlamıyorum. Üzüntülerini sosyal medya üzerinden bilhassa "r.i.p" şeklinde duyuranlar ayriyetten samimiyetsiz geliyor.

Sevdiğin, eserlerini takip ettiğin biridir, "ölmüş mü hadi ya, toprağı bol olsun, severdim." der geçersin sohbet ortamında, olur biter. Bence tabii, dileyen dizine vurarak aglayabilir de beni ilgilendirmez. Ama neticede ölümlü dünya ve ölen insan için önemin yok.

Kısmen öyle düşünüyorum, bir kişi bir ünlüyü gerçekten sevebilir, mesela ölse ağlayacağım birkaç kişi var. Ama mesela geçen Robin Williams öldü, adamın sözlükte başlığı 5 sayfaydı, ölünce 39 sayfa oldu. Yav madem bu kadar seviyordun niye ölmeden hiç gelip de bir şeyler yazmadın? Ben sevdiğim kişilerin başlığına girip bir şeyler yazıyorum, bilgi veriyorum, şusu böyle busu böyle diyorum. Adam öldükten sonra girip ayyh çok üzüldüm kahroldum yazmak bana da samimi gelmiyor.

İş dışındaki yakın arkadaşlarımla çok sık görüşemiyorum. Bana 2 hafta geçmiş gibi geliyor ama bir bakıyorum 3-4 ay oluvermiş. Bir şekilde konuşmuyorum ama onların orada olması güven veriyor. Gitmesek de görmesek de o arkadaş bizim arkadaşımız. Ya da aileme her gün onları sevdiğimi söylemiyorum. İşe giderken o gün ölecekmiş gibi yaşamıyorum.

Bir yerde ölen bir şarkıcı ya da aktör de öyle. Bugün aklımda değildir, aylarca aklıma gelmeyebilir, sevgi sözleri söylemem ama varlığı farkında bile olmadığım bir güven ve rahatlık verir. Hayatımın çoğunu müzik kaplıyor, çalışırken bile kulaklıkla müzik dinlerim. Hatta uyurken de dinlerim. Ama şu anda aklıma gelmeyen birinin ölümü beni o gün veya anlık sarsabilir.

Kemal Sunal'ın filmleri ile büyüdüğüm için, onun filmleri benim kişiliğimi doğrudan etkilediği için, kendisi bana neredeyse "ikinci baba". Filmlerinin benim hayatımda, davranışlarımda, kararlarımda katkısı var. Ofiste karşımdaki arkadaşım için de Zeki Müren çok değerli, onun davranışlarında kendini buluyor; kendisini onun şarkılarında buluyor. Bu ve başka başka insanlar da bizi hiç bilmediği gibi, bizim gibi milyonların üstünde az veya çok şiddetli benzer etkiler bıraktılar. Yaşarken onlara bir şey olup olmayacağı hiç aklımıza gelmedi ama öldüklerinde bizim bir yakınımız da, evimizden biri de öldü. Şu ana kadar ölümü daha fazla koyan bir ünlü olmadı ama belki de hayatımda böyle yer tutan bir ünlü var ve ben farkında değilim. Aynı vakit ayırıp da görüşmeyen bir arkadaşım başka bir şehre taşındığında nasıl içim burkuluyorsa, o kişi öldüğünde de öyle içim burkulacak. Değerini o zaman anlayacağım.

Şu ana kadar ölüm günü kimseye bir şey yazmadım ama bu da yazmayacağım demek değil.

Ölüyle de ölünmüyor tabii ki, ateş de düştüğü yeri yakıyor. Anlık şoktan sonra hayatına devam ediyorsun.

kısmen haklısın, kısmet saçmalamamışsın. bazen gerçekten abartılı tepki veriliyor eyvallah da bana da gelip sorsan en sevdiğin şarkı diye high hopes derim belki ama neşet baba'ya da çok üzüldüm, onu da hep içerken dinlerdim. yani müzikte illa belli bi tarzın olmak zorunda değil ki sonuçta çok farklı uçları da severek dinleyebiliyorsun. birini sevmen diğerini sevmemen anlamına gelmiyor.