ne kadar vakit ayirabilecegine ve "iyi denilecek seviye" nin ne olduguna bagli. dogru bir programla (burasi onemli) gunde 3-4 saat (sektirmeden) ayirarak 1 senede bile baya uzun yol katetmek mumkun. benim iyi seviye anlayisim 200 senelik eserleri kusursuz bir teknikle calabilmek degil ornegin, piyanoyla nasil iletisime geciyorsun ona bakarim.
thelonious monk'a bakarsin, adamin durusundan teknigine her seyi yalan, ama sahane bir piyanist, tabi bu ekstrem bir ornek. fakat "iyi seviye" nin konservatuar agzindan cikma tanimina ben pek katilmiyorum.
fakat enstruman ogrenmede genel bir fikrim vardir "x olmak icin (ornegin iyi denilebilecek seviyede calmak icin)" enstruman ogrenmek ile baslayan girisimler genelde basarisizlikla sonuclanir. enstrumani ogrenme "surecinden", iyi seviyede ol veya olma, keyif alman lazim, yani enstrumani sevmen lazim. yoksa amac bir seviyeye gelip "vay be guzel caliyor" dedirtmek olunca, altina girecegin sikintiyi kaldiramiyorsun. yani klisedir ya dagcilarin, "amac zirveye ulasmak degil de tirmanmak" diye, ha o bence cuk oturuyor. amac sadece kafandaki bir zirve olunca tirmanma islemi zulum gibi geliyor beziyorsun. tirmanmanin kendisinden zevk alabilecegine inaniyorsan yas mas dinlemez bence, vaktini veren herkes bir enstrumani calar.