Biri çuvallayınca illa ki üzülüyorum.
Makam olarak büyük biri var, patron diyelim, öyle bir şey. Küçük çapta bir padişah, uzunun kopyası. Can düşmanım diyebilirim, o derece bir şey. Öyle ki ölüsünü görsem göbek atabilirim diye düşünürüm. Bir gün çuvallar gibi oldu, adama çok fena üzüldüm. Üzülmemek için adamdan ne kadar nefret ettiğimi kendi kendime hatırlatmak zorunda kaldım. İçim dayanamıyor.
Kaldı ki sadece göt kalkıklığı olan, ukala olan birisi olsa üzülürüm ben. Duruma göre yardım bile etmek isteyebilirim.
Bir yandan bir parçam da sevinir de, çekinik kalır o parçam. Onun ortaya çıkması için beynimle biraz bastırmam gerek üstüne.
0