Merhaba eğer belli bir yaştan sonra ailenizle yaşamak zorunda kalıyorsanız normal bence böyle olması. Eğer aynı evdeyseniz, maddi imkan varsa ayrı eve çıkmanızı tavsiye ediyorum

love, bunun bi geçmişi olmalı?
durduk yere böyle değildir sanırım?

çok uzun zamandır ayrıyım. ama ne zaman yanyana gelsem aile bireylerinden biriyle darallar basıyor. önceden sıkıntı yaşamışlığım var direkt olmasa da dolaylı olarak. ama onlarla alakalandırdığımı sanmıyorum. sanırsam birtakım şeyler yitmiş içimde...

bir şey durduk yere yitmez, bi şekilde onlarla alakalandırmışsın ki bitmiş diyorum ben nacizane.

var, ben varım. annem hariç diyeyim.

soruları ile mi, muhabbetleri ile mi bunaltıyorlar acaba? çok mu farklı bakıyorsunuz hayata? bu yüzlerden olabilir sanırım.
genel olarak akraba ortamlarından hiç hoşlanmıyorum ben de. mecburen görüşüldüğünde de yapmacık bir hale bürünüyorum aynen. kendimi de sevmiyorum o zaman, o yapmacık halimle. kötü bir durum.

Bende tam tersi durum söz konusu, her zaman sevmişimdir ailemi ama son zamanlarda daha bir düşkün oldum. Eskiden çok düşmezdim üstlerine, yani normal bir ilişkimiz vardı, şimdi içtikleri suyun soğukluğunu bile kontrol ediyorum.

Önemli olan onları kaybettikten sonra pişmanlık duymamak. keşke yapmasaydım falan dersen sıkıntı.

Yalnız yaşamaya, hayatınızla ilgili sorular sorulmamasına alıştıysanız da onlarla geçirdiğiniz her dakika sizi boğuyor olabilir. Yine yukarda söylendiği gibi bakış açılarınız çok farklıysa muhabbetlerine katlanamıyor da olabilirsiniz.

hiç ortak noktamız yok sanırım ailemle (tabii ki zorlasam çıkar 5-10 tane). kız kardeşim ile zaten hiç görüşmüyorum, ömür boyu da görüşmeyi düşünmüyorum, yaptığı birtakım hadsizlikler/kalleşliklerden dolayı. ailemden iyice kopmam da yakın zamanlara denk düşüyor sanırım (önceden de can-ciğer kuzu sarması olmadık hiç).

kız kardeşim ölse üzülmem sanırım, bana göre kendisi oksijen israfı zaten. annem-babam ölse de şu an hissettiklerimden pişman olabileceğim bir durumda değilim. içimden bişeyler gelmiyor diye neden pişman olayım?

her ne kadar kızsan da ailen. allah göstermesin başına birşey geldiğinde ilk yardımına koşacak olan onlar.

beraberken daral gelmesi farklı onları sevmemen çok farklı, hayatta en çok acı çektiğim anlardan biri babamla süper markete girmektir adamı deli eder her şeyin fiyatına 50 defa bakar pintilikten değil yine gider en kalitelisini alır ama 2 kere gitmesem 3'te aklım kalıyor lan diyorum ölümlü dünya git zaman geçir annenle babanla olabildiğinden fazla. zamanla o işkence veren market alışverişi bile zevk vermeye başlıyor yeter ki içinde sevgi olsun.

ama belli ki bir sürü sorunlar olmuş sizin aile ile aranızda. o yüzden bu kopukluk. silmişsiniz defterden gibi.
yine de bu durumdan "hiç" rahatsız olmasanız bu soruyu sormazdınız bence.

ben mesela rahatsızım. "oldukları gibi niye kabullenemiyorum" diyorum. "zaten kırk yılda bir görüşüyorum, ne olur yani 2 sevmediğim muhabbete katlansam." diyorum. "niye bir bağ hissedemiyorum" diyorum.
insanlar kuzenleriyle şahane vakitler geçirdiğinde, ne bileyim, akrabaların düğünlerine koşa koşa gittiğinde falan, sorguluyorum kendi durumumu. daha tahammüllü olmaya çalışıyorum vs.

sizin de saklı bir memnuniyetsizliğiniz varsa ve bir ihtimal çözülebilecek konularsa, belki konuşulmamış bir şeyler kalmıştır (atıyorum tamamen) anne-babaya yeniden şans vermeye her zaman değer derim.

@komando kani var bende, ben o "ama onlar senin ailen!" mantığına pek inanmıyorum açıkçası. bu zamana kadar başıma birçok şey geldi, bir kısmı ve bazı en kritikleri de kendileri yüzünden. yardımıma koşmaları gibi bir durum söz konusu olmadı o zaman. ayrıca bu söylediğin de bencil bir tavır, yardım etsinler diye onları etrafımda bulundurmak hiç istemem. zaten bazı konularda vicdan yapıp sürekli üstüme düşme çabaları iyice bunaltıyor, belki bir sebebi de budur...

@icemint, aslında ben sadece diğer insanlardan da böyle hissedenler var mı diye merak ettiğim için sormuştum :) konu benim durumumu analize geldi biraz :D

görüşme eğer kendini kötü hissediyorsan. açıkçası ölse üzülmem zaten oksijen israfı diyebilecek haldeysen görüşme. mesela ben çok düşkünümdür anneme, ablama. ölseler ben de ölürdüm gibi hissediyorum.

var. cok da güzel.
ilk zamanlarda pek bir arayip konuşma isteği duyarlardi ama artik o da yok.
telefonlarim da rahat, ben de...

kendi hayatinin patronu kendin oluyorsun.

anne-baba değil de abimle ilişkimiz berbat. yani kavga falan durumları yok, muhabbetimiz sıfır. nadiren konuşuruz. üstelik aynı evde yaşamamıza rağmen. geçen ev yolunda otobüste karşılaştık. yanıma geldi oturdu, soğuk bir selamlaşma, sonra o kitabını açtı ben telefon. otobüsten indikten sonra biraz hızlı yürüdü beni beklemedi, apartmana o başka yoldan gitti ben başka. üzüldüm o gün bayağı o halimize. düzelme ihtimali de yok gibi bunca seneden sonra. evlenip gitse de evde karşıma çıkmasa diye bekliyorum artık.

yaş kaç? bunu hepimiz dönem dönem yaşadık veya yaşıyoruz halen.

bir abla, bir abi kaybettim. en büyük ablam ile en küçük olan ben kaldık. kendisi biz almanya'a yaşarken tarikat işlerine girdiği için cenazeler hariç hiç iletişim kurmuyoruz. babam vefat etti yıllar önce. annem 78 yaşında, okuması yazması yok, hacı, orta anadoluda küçük bir ilde bilindik bir hayatı var, ki bunların hiç biri onu suçlu veya hatalı yapmaz, farklı yapar sadece. ortak hiç bir noktamız yok maalesef ve sağlık durumu iyi değil. akrabalarla hiç iletişimimim yok annemin hastalığı falan olmadığı sürece.

"kimsesiz" olmakla, özgür olmak arasında ki o belirsiz alan/kara delik emin ol düşündüğün kadar zevkli ve/veya huzurlu değil. hayatıma dair verdiğim bütün önemli kararlarıma şerh koyan bir durum. her türlü saçmalıklarına veya hatalarına sırf kan bağı var diye katlanın demiyorum elbet ama, orta bir yol bulmayı deneyin, çözüm odaklı olmaya çalışın, onları oldukları gibi kabul etmeyi deneyin. köprüleri yakmak, iletişimi kesmek, minimuma indirmek, onlardan sürekli bunalmak çözüm değil, yapmayın bunu kendinize.

lise bittiği andan bu yana evden ayrıyım,belirtme gereği duydum.

Ben de yaşıyorum. Ailemi çok seviyorum fakat uzaktan seviyorum. Aynı evde yaşamak çok zor. Bir an önce gitmeye uğraşıyorum. Bence önemli olan bu durumu onları kırmadan halletmek. Uzakta olmak da tek çözümü gibi. İster istemez daha az görüşüp daha az konuşmuş oluyorsunuz zaten.

anne baba için böyle diyemem, dünyada beni en çok düşünen ve en çok sevdiğim 2 insan. ama genel olarak bu durum haricinde aynı şeyleri yaşıyorum.
ikinci dereceden akrabaların çoğuna karşı bu durumdayım. bir kısmıyla hiç görüşmeyiz, ortada bi dargınlık falan da yok da işte anlattığın gibi bir bağ yok.

şarkıda geçiyor ya 'kardeşin duymaz, el oğlu duyar..' diye. çoğu zaman kardeşten çok çok öte arkadaşlarım oldu. kardeşimin hiç de ilgilenmediği durumlarda arkadaşlarımla dertleştim, onlarla paylaştım. benden 7 yaş küçük henüz olgunlaşmadı normaldir, zamane gençliği falan diye çok üzerinde durmuyorum. ama sağolsun ben yan odada çok üzüldüğüm bir konu için ağlama krizlerine girmişken 'abla üzülme be kıyamam' demesini geçtim, odama bile girmeyip,kapıyı çekip gitmişliği vardır evden. ben en ufak sıkıntı çekmesin, üzülmesin diye uğraşır dururum. ama kardeş işte atsan atılmaz satsan satılmaz :)

çok içinin ısınmadığı insanlarla mümkün mertebe mesafeli olmak iyidir. sadece aileden/akrabadan diye herkesi sevmek, yüzüne gülmek, beraber vakit geçirmek durumunda değiliz. için rahat olsun :)
o kişiyle ilgili tatlı anıları akla getirmeye çalışıp,(çocukluktan falan) yine de hiçbir şekilde içinde bir ısınma olmuyorsa ya da öyle bir anı hiç olmadıysa üzerinde çok da durmamak lazım;)

İşte ben de tam bu sebepten evlenemiyorum.biri olsa evlensem mecburen onu da bu durumun içine sokucam,utanıcam,mutsuz edicem diye.kimseye anlatamıyprum da sebebin bu olduğunu.bulunduğum ortamda mutlu olacaksam da despot babam aklıma geliyor.onun küsmeleri,surat asmaları,en ufak şeye kızıp günlerce kaşlarıyla konuşmasını.çocukken korkardık.şimdi nefreti var.cevap verince hakkını arayınca assssla tartışmaz kabul etmez.sen çok konuşmak istiyosun galiba der.midem kaldırmıyor onun sesini duymayı.hadi görüşmem de benim hayatımla oynuyor.evlenmeme en büyük engel.haberi yok.lanet olsun.
Yalnız değilsin.içimi döktüm ben de.hep sormak paylaşmak bir çare bulmak istiyordum ama nerden başlasam ne anlatsam bilemiyordum.offf