aptallıktır. net.

erkeğim.

getir ne olcak. dünyada 7 milyar insan var. öyle yada böyle yaşasın gitsin.

ben de istemiyorum çocuk. çocuk doğurmak bencilliktir. bu kadar kötü bir dünyada yaşarken hiç günahsız, masum bir varlığa bu kötülükleri yaşattırmak bencillik. insanlar sadece güzel şeyler düşünerek çocuk yapıyor. en kötü ihtimalleri düşünmek zorundasın.

Böyle bir kadının Türk aile yapısında mutlu olma şansı keşke olsaydı ama yok sanırım. Evlenmemek, evlenmek istememek, evli olup çocuk sahibi olmak istememek nedense aileler bunu hakaret gibi görüyorlar ve mutlaka bunlar olmalıymış gibi davranıyorlar. Benim yaşadığım hayattan daha iyi bir hayat yaşayamayacaksa o çocuğu dünyaya getirmemek kadın olarak benim en büyük hakkım değil mi?

Bazılarına göre olmaz öyle şey.
Aptallık değil, buna da kimse karar veremez senden başka. Sen doğuracaksın sen bakacaksın sen fedakarlık edeceksin, hatta belki doğururken öleceksin kimbilir? O çocuğa bir şey olduğunda en büyük acıyı sen çekeceksin. Kimsenin buna Aptallık demek gibi bir hakkı yok.

Sen öldüğünde o cocuk senin acını çekecek. Ölürken kendi acısını çekecek. Hayat ona kimbilir ne sıkıntılar getirecek. Bence dogurmamak cok akıllı bir davranış.

Türk aile yapısında mutlu olur mu demissin, olmaz. Toplum baskısını takmayacak kadar ferah olursa durum başka tabi.

ben de istemiyorum. ve getirmeyeceğim.
türk aile yapısındansa kendi iç dengemiz çok daha mühim.

dış çerçeveyi önemsemiyorum.
ama daha çekirdeğe baktığımda,
yani annemler ve dedemler açısından baktığımda: bir torun hasretleri var, nereden kaynaklanıyorsa...
kardeşim karşılar umarım bu hasretlerini diyorum.

değil bence, senin kendi hayatın içinden geldiği zaman zaten kararını verirsin ben erkeğim, iki tane ablam var biri evli diğeri evlenmedi, evli olan sadece çocuğu olduğu için mutlu sürekli onunla, iyi bir işi vardı çocuguma bakıcam diyip bıraktı eşiylede arası çok iyi değil sadece çocuk odaklı bir hayata döndü içten içe depresyonda. Evli olmayan da geziyo, sürekli bir aktivite peşinde mutlu gibi tam emin değilim, ikisinin yaşı da 30 üzerinde. bizimkiler ikisine de evlen ya da evlenme diye baskı yapmadılar hiç, durum bu şekilde...

yalnız olmadığımı bilmek çok güzel! çok çok güzel!

bu tamamen senin seçimin neden aptallık olsun, türk aile yapısında da mutlu olursun bu seçimle yaşayıp gayet mutlu olan arkadaşlarım var

bence de bu tamamen senin kendi özgür seçimin. Türk aile yapısı konusuna pek girmek istemiyorum ama eşinin de senin de ortak kararınızda pek tabii çok doğal bişi. insanlar çocuk sahibi olmak için çok ciddi düşünce süreçlerinden geçmel bence. maddi olanaklar da çok iyi olmalı manevi olarak da hem anne hem de baba çok sağlam olmalı bence. aksi halde o çocuğa da yazık o çocugun yaşayacağı çevreye de yazık. ki annelik duygusu tabii ki güzeldir hoştur ama biraz fazla demogojisinin yapıldığını da düşünmüyor değilim. "anne ol da anlarsın" vs tarzı söylemler mesela bana çok saçma geliyor. ki ben anne olduktan sonra psikolojisi bozulan ama bunun hiç de farkında olmayan çok insan tanıyorum. sıkışık bir toplumda yaşadığımız için insanlar anne olunca kendilerini bunun üzerinden tanımlamaya ve burada şu an saymaya üşendiğim daha bir çok saçma psikolojik durumlara girebiliyor. sonrası ise mutsuz çocuklar, sorunlu insanlar. karakteri oturmuş, akli dengesi yerinde ve kişisel gelişimini tamamlamış kişiler anne olmalı bence. ha ben kendi açımdan konuşayım sürekli ölçüp biçiyorum ve ne yazık ki henüz yeterince gelişmiş olduğumu görmediğim için ne zaman buna hazır olurum onu bilemiyorum.

edit: kadın

cevap verirken cinsiyet de belirtir misiniz? çok değişik oluyor böyle fikirleri okumak. benzer düşünceler kadınlarda mı baskın yoksa erkeklerde mi mesela merak ediyorum.

neden aptallık olsun? sevmediğin ve istemediğin bir şeyi güzelmiş diye yapamazsın. türk aile yapısında mutlu olabilmesi zor ama. mutlu demeyelim de huzurlu. hiç tanımadığın biri dahi sana bebek yüzünden baskı yapabilir.

eğer çocuk istemeseydim (ki ben ileride istiyorum) bir tek ileride pişman olma olasılığımdan korkardım. 40lardan sonra çocuk için enerji ayırmak çok zor. gençken bile zor.

Ben aslında çok istiyorum bi çocuğum olmasını ama yapmayacağım sanırım. Kronik ve genetik geçişli hastalıklarım var benim. Genetik sicilim bozuk yani. Göz göre göre, benimle aynı zorlukları yaşayacağını bile bile, sırf ben çok istiyorum anne olmayı diye, kendi bencilliğimden dolayı dünyaya getirmek, çocuğuma haksızlık olur diye düşünüyorum. Çok istiyorum ama muhtemelen bu yüzden yapmayacağım.

herkes belli yaşlarda böyle konuşur, evlendikten sonra iyi ki yapmışım seni lan der. o yüzden boş muhabbet gibi geliyor bana bunlar biraz. tıpkı çoğumuzun çocukken ben büyüyünce evlenmeyeceğim, kızları sevmiyorum zaten falan demesi gibi.

çocuk şu kıytırık dünyaya tat getiren tek varlık. benim çocuğum yok ama çocuğu olup da şu cümleyi söylemeyen tek insan görmedim. ben erkek halimle böyle düşündüğüme göre böyle söyleyen kadınların direk kendini kandırdıklarına inanıyorum. yani istisnalar kaideyi bozmaz ama eline 6 aylık bebek verilip ay çok tatlııı demeyen kadına rastlamadım ben daha.

erkek.

@fayfim ama mesele zaten bebekleri sevmeme meselesi değil ki. Burada şartlardan kaynaklı çocuk yapmama ya da çocuk yapmayı istememe durumunu konuşuyoruz. yoksa altı aylık bebeği evet kadınların büyük bir çoğunluğu eline aldığında ay çok tatlı der, tatlıdır da ancak bu o kadının çocuk yapmayı istediğini gösterir mi? hayır.

evlenmemek ve çocuk sahibi olmamak bir eksiklikmiş, kusurmuş gibi davranıyor insanlar. bunu bende anlamlandıramıyorum. özellikle çocuk istemiyorum veya yeniden evlenmek istemiyorum diye bir durumum yok. ama illa ki evlenmeliyim ve çocuk sahibi olmalıyım gibi bir hissiyatımda yok. olursa, güzel olur, ama olmazsa da bunu kendimde bir mutsuzluk sebebi gibi algılamam ve eksiklikte hissetmem.

evli ve çocuklu arkadaşlarla görüştüğümde istisnasız hepsi yalnızken ( kadın-erkek farketmiyor ) ne kadar bunaldıklarından, evliliğin dezavantajlarından, çocuğun insanı ne kadar yorduğundan, en güzelini yaptığımdan, hayallerinin yarım kaldığından vesaire vesaire şikayet edip duruyorlar ama hakikaten ses tonlarında ki o karanlık ifade çok net. ne zaman sofraya oturuyoruz kalabalık bir şekilde, kafalar böyle hafif yan yatık, acıma ve şefkat karışımı sahte bir ses tonuyla, phoebecim artık sende bir hayat arkadaşı edinsen, çoluk çocuğa karışsan diyorlar. bazı anlarda kendimi zor tutuyorum, ikiyüzlüler daha 15 dakika önce başka konuşuyordunuz dememek için. demem o ki; evli ve çocuklu olanlar mutlu diye bir şart yok.

kesinlikle hafife aldığımdan değil ama anne olan kadınların yaşayacakları o güzel duygularında önemli bir kısmının öğretilmiş ve empoze edilmiş olduğunu düşünüyorum ben. özellikle bizim gibi doğu toplumlarında. türk erkek arkadaşlarım yabancı bir kadın ile evlendiğinde evin tüm işini üstüne yıkmak, çocuk doğunca işini bırakmasını beklemek gibi beklentileri yokken, aynı arkadaşımın ilk eşi olan türk kadına neler yaşattığını bizzat biliyorum. bu sosyal rollere mümkün mertebe yenilmemek lazım. tabii ki insanın enerjisinin düştüğü ve acaba dediği anlar oluyor, ama neden-sonuç ilişkilerini zihninizde doğru kurarsanız bu çok nadiren oluyor ve çabucak geçip gidiyor.

bir defa evlenip ayrıldım, bir defa da evliliğin eşiğinden döndüm, çocuksuzum, gayet de mutluyum, iç huzurum yerinde.

maalesef çocuk çok farklı amaçlara hitaben yapılabiliyor bu ülkede. "yaşlanınca bakacak birisi olsun"culardan, "evliliğimizi çocuk kurtaracak"çılara, "doğurganlığım bitmeden yapayım da, sonra pişman olurum"cular da dahil olmak üzere bir çok farklı sebepten çocuk yapıyorlar insanlar, esasen çocuk istemeseler bile. son grup biraz da, indirim bitmeden ihtiyacı olmasa bile kenarda dursun diye alakasız şeyler alanlara benziyor hatta...

bu yukarıdakiler bana göre benciller grubu. bir de hakkaten o sevgiyi yaşamak isteyenler var ama. bir çocuğa bakmanın tadı, onu büyütmenin, geliştiğini görmenin keyfi, çocuklarının da hakkaten donanımlı olması için çabalamalarıyla birleşince çok da güzel insanlar yetişebilir. ama nasıl bir dünyaya? onu da düşünmek lazım. dolayısıyla bir +/- tablosu oluşuyor bu tip insanların kafasında istemsiz. hangi taraf ağır basarsa onu yapıyorlar. istemeyenler de var, isteyenler de. ama yetişen düzgün insan sayısındaki azlığı göz önünde bulunduracak olursak, istemeyenler çoğunlukta gibi...

bir de "uğraşamam ben çocukla, ayak bağı resmen, ne işim var?"cılardan, "çocuk çok büyük sorumluluk, altından kalkamayız, yavrucak rezil kepaze olmasın sırf biz yapıyoruz diye"cilere kadar, direkt istemeyenler var.

bunların hepsi insanların kendi kararları, aile ile yakından uzaktan alakası yok. torun hasretiyle yanan ebeveynler de bana göre sadece sevmelik çocuk arıyolar, derdini çekmeden sevmelik... ortada dert olmadan sevmek en kolayı. onlar da bencil.

türk aile yapısında mutlu olmanın yolu da, kendinden başka kimsenin görüşüne bağlanmamak bana kalırsa. herkes istediğini söyleyebilir, sen hangisinin doğru olduğuna kendi gerçeklerinle karar verebiliyorsan hiç de huzurun bozulmaz. aynısı aileden gelen evlenme baskısı, okulu bitirme baskısı ve bilimum diğer baskılar için de geçerli :)

-erkekim

fayfim; bebek seviyoruz ama doğurmak istemiyoruz. çocuk seven bir kadınım. 6 aylık bebek verseler bana çok tatlı da derim, öperim de, şebeklik de yaparım ona. ama doğurmak istemem.

cinsiyeeeeeeeeeeeeeeeeeeeet :)))

cinsiyet arkadaşlar!

phoebe çok güzel anlatmışsın, tebrikler.

ve fayfim, olay çocukları sevmemek değil. ben çocukları çok seviyorum. hatta isterdim ki bir çocuk yapabileyim. ergenlik yaşlarını da çok geçtim. ama ben hala böyle bir dünyaya bir çocuk getirmek istemiyorum. onun yerine terk edilmiş bir çocuğa bakmak istiyorum mesela.

yaşayabileceğim en güzel duygulardan fedakarlık etmek falan diye düşünmüyorum bu konu hakkında, ne de olsa yaşadığım duyguların en güzelinin hangisi olduğuna karar verecek olan benim. (kadın tarafıyım) eşimle 10 senedir beraber 1 senedir de evliyiz. çocuk konusunda da aynı fikirlere sahibiz, olmayan bir şeyin eksikliğini hissetmiyoruz.

mutluyuz fakat insanların gevşek gevşek çocuk ne zaman, ne zaman çocuğunuzu sevicez çocuksuz hayat geçer mi pişman olursunuz vs. muhabbetlerinden kaçış yok ne yazık ki. lan çocuk doğursam çocuğu senin gibi denyoya değil göstermek, adını bile bilmesini istemem demek istediğim bir dünya var hayallerimde.

evet, kimse kimsenin görüşüne ve kararına karışamaz, doğru söylüyorsunuz da cosmicstring'in belirttiği de bir gerçek var ortada. hadi aileyi geçtim ama 'neslim devam etsin' düşüncesinin hakim olduğu bir toplumda yetişen hangi erkek bu karara saygı duyar?

bence toplum oraya doğru gidiyor yavaş yavaş. 3 çocuk yapmanın salavat verildiği bu ülkede, çocuk yapmaktan iyice soğuyor bazı insanlar. dünyanın ve ülkenin gittiği yer malum. yukarıda saydığım bencil kesim dışındakiler de düşüncelerini çocuk yapmama üzerine fikslemeye başlıyorlar ciddi ciddi. o yüzden aslında belli bir süre sonra bu soru da ciddiyetini yitirecek bence toplumumuzda ve umuyorum kısa süre sonra...

@fayfim
çocuk yapmayacağım. bahsettiğin yaşları ise geçeli çok oldu. çocukları da çok severim ayrıca. hatta fazlaca sevdiğim için yapmayacağım bile denebilir.
kıytırık hayata tat getirsin/getirecek diye çocuk yapılmasını çok çok yersiz buluyorum. bu açıdan baktığımızda onun da kıytırık bir hayatı olacak zira.

hem ilgiye muhtaç yeterince çocuk var zaten, dessynin de dediği gibi.

Evli ve iki çocuklu bir anneyim. Bu dünyaya çocuk getirmek isteyip istememek kişinin kendi hayat görüşü. "Masum varlığa kötülük yaşatmak..." bana fazlaca abartılmış bir tanım geldi. Ben evlatlarımla mutluyum. Ama mutlu olmayacağını düşünen varsa yapmasın zaten çocuk. O zaman hakikaten yazık çocuğa.

Türk aile yapısında böyle birinin mutlu olabilme şansı tamamen bu düşüncesini eşiyle - evlenmeden önce - net bir biçimde paylaşmasıyla mümkün. Karı-koca aynı görüşteyse diğerleri karışamaz.

Ben de hormonlarima yenik dusmezsem yapmayacagim. Her turlu mantiksiz, sacma geliyor. Dogacak cocugun sartlarin dusuk ve orta sinif icin giderek kotulestigi bir dunyada ve ulkede, bir suru riskten siyrilip mutlu ve saglikli bir yasam surmesi cok cok dusuk ihtimal. Yine orta sinif bi aile cocuk yaptigi an yasam standardi dusuyo, e cocugunki de. Manevi olarak da buyuk risk, hayatin geri donusu olmayan bi sekilde degisiyo, baska bi hayattan ve bireyden tamamen sorumlu oluyosun vs.

Neyse milyarlarca olumsuz nedene karsilik "yumuk yumuk ayaklariii" veya "yaslaninca bakar" diye cocuk yapmak bencilce bi delilik gibi geliyo bana. Ama bunu gel de ozellikle bu toplumdaki insanlara anlat. Boyle bi insanin mutlu olabilmesi oncelikle ayni kafa yapisi ve ayni kararliliktaki bi esi olmasina bagli, bu kadar kritik bi konuda esinizle catisirsaniz iliski de siz de cok yipranirsiniz. Ikinci olarak da insanlarin soyleyeceklerine hazirlikli olup onlari takmamayi ogrenmek gerekiyor, bicok konuda oldugu gibi.

Çok insan var ve çok tüketiyoruz. Bu kadar insan yetmiyor gibi bi de çocuk yapmak düşüncesizlik bencillik gibi geliyor. Olur da evlenirsem ve çocuğumuz olsun istersek de ailesiz binlerce çocuk var yurtlarda, onlardan birini bebekken almak daha insanî geliyor. Elalem de "demek ki çocuğu olmuyor o yüzden evlat edindi" der muhtemelen. Bizde çocuk sahibi olamamanın alternatifi olarak görünüyor bu durum malesef. Çocuk yapabiliyor olsam da yapmayıp evlat edinmeyi seçmek isterim. Kadınım.

Konuyla ilgili duyuru açmışlığım, uzun uzun yazmışlığım bile var.
eksiduyu.ru

Gerçi o günden sonra değişen şeyler oldu, "Belki bir gün isteyebilirim, bir gün ben de böyle şeyi ister miyim acaba" durumundayım; isteme umudum var.

bir de cinsiyetleri belirtseydiniz dadundan yenmezdi :(

Merhaba,

30 yaş, kadın.

Ben de çocuk istemeyenlerdenim. Çok büyük fedakarlık ve riskli bir durum gibi geliyor o sebepten istemiyorum. Ama ben şanslıydım, eski eşim de çocuk istemiyordu dolayısyla ailelerden hiç baskı falan görmedik. Bazen densiz insanlar "artık sıra sizde", "aa çocuksuz olur mu, en azından kedi köpek alın" gibi aptalca fikirlerini dayatmaya çalışıyorlar ama zerre kadar umrumda olmadığı için alınmıyordum.

Oliver Burkeman'ın Help isimli kitabında bazı araştırmalar alıntılanmış ve çocuk sahibi olmanın insanın hayatına mutsuzluk getirdiği sonucu çıkmış bu araştırmalarda. Detaylarını hatırlamıyorum ama özetle bir süre sonra ebeveynlerin "eh yani, öyle çok da süper bir şey değil" dediklerinden bahsediliyordu.

Ha şunu da söyleyeyim, bir bebek görürsem bacağını falan ısırmaya da kalkarım yani, çocuklardan tiksinmiyorum, sadece benim olsunlar istemiyorum.

30'umdan önce doğuracağımı zaten zannetmiyorum ama komple doğurmamak isterim açıkçası. bir sürü hayalim, bir sürü planım var ve farkındayım bu hayallerim 30 yaşını geçmeden gerçekleştirilebilecek şeyler değil. tüm bunları bir kenara bırakıp hayata bir kere geldiğimi bile bile neden çevre, aile gibi etkenlerin etisinde kalıp çocuk yapayım ulan ben? istemiyorum işte. tutturmuşlar bir çocuk çocuk. ya ben o çocuğu koleje yollayamazsam çıldırırım mesela. bir dediğini eksik edersem çıldırırım. ben ciddi sıkıntı içinde büyüdüm, ya ona aynı şeyleri ben yaşatırsam? düşüncesi bile tüylerimi ürpertiyor. onu rahat, konforlu ve izole bir ortamda büyütemeyeceksem neden doğuruyorum? ciddi takıntılıyım evet ama ben atacağı her adımı düşünüp balatayı sıyırcağım bir varlık istemiyorum. zaten savaşın eşiğindeyiz, kim öle kim kala, su kaynakları kuruyor su savaşları çıkacak bir de üstüne. iğrenç beton çevre. hastalıklar. biz sınırdayız siz farkında değilsiniz, bizim doğuracağımız nesil tamamen dış etmenlere bağlı sıkıntlar çekerek yaşayacak. bunun vebalini alıp da doğuranlara helal olsun diyorum. 19K

çocuk sahibi olmadan önce şunları düşünmeli insanlar:
ben çocuğumu iyi bir evde, iyi bir semtte oturtabilecek miyim?
güzel kıyafetler giydirebilecek miyim?
sağlıklı besleyebilecek miyim?
resim kursuna, baleye, spora, kendini geliştirebileceği bir aktivite yaptırabilecek miyim?
iyi bir eğitim aldırabilecek miyim?
iyi bir anne/baba olabilecek miyim, yeterli miyim bu konuda?
çocuğum engelli olursa, yatalak olursa 70-80 yaşımda 30 yaşına gelmiş bir insanın bezini altından almaya gücüm olacak mı?
sorunlu bir çocuk olursa hayatımın sonuna kadar onun peşinden koşabilecek miyim?
ben ölürsem kim bakacak ona, suistimal ederler mi?
koruyabilecek miyim?
sapığın biri tebelleş olursa napıcam?
iş sahibi olabilecek mi?
dünyadaki kaynaklar yetmiyor insanları beslemeye, hormonlu, yapay besinlerle mi besleyim çocuğumu?
savaşlar var, insanlık bitti. bunlara rağmen kabul diyorsanız yapın.

Ne güzel. Yalnız olmadığımı bilmek çok güzel. Sanıyorum çoğumuz fikirleri yavaştan oturmuş yaşta olan insanlarız. Bir de çocuk sahibi olmak istemiyorum denildiğinde 'seni çılgııııın' tarzı bakışlar atan ve sözler sarf eden ama aslında kendi hayatlarında o ifade etmeye çalıştıkları çılgınlıkları kendileri yapan insanlar olmasa keşke. Halbuki ben normal bir kadın, normal bir insanım. Bazen enerji düşüyor işte.

bir de olaya tersten bakmak lazım: ben doğmamış olsaydım...
gerçekten objektif düşünmeye çalışıyorum ve: çok da önemi yok.
ssg'nin kürtajla ilgili dediği "bundan gocunmazdım" lafı gibi oldu sanki ama samimi olarak böyle düşünüyorum.
dolayısı ile "yapmamak da bencilliktir" fikrine de katılmıyorum bu yüzden.
tartışılabilir elbette.

d3dsacqprgcsqh.cloudfront.net

bir çocuğun mutsuz olmasın diye yaşam hakkını elinden almak doğru mu? bırakın da mutlu olup olmayacağına yaşasın kendisi karar versin bence. ne bileyim annem ev hanımı babam öğretmen benim. bana öyle bir elim yağda bir elim balda bir hayat da sunamadılar. ellerinden geldiğince en iyi şartlarda yaşatmaya çalıştılar ama.

yine de onlar çocuğa istediği şartları sunamayız diye çocuk yapmasalardı ben var olmayacaktım şimdi. var olduğum için son derece mutluyum, hayatta mutsuz dahi olsam. büyük ihtimal siz de mutlusunuzdur. olası çocuklarıma da yaşam hakkını sunmak isterim yani. benim de onlara mükemmel bir yaşam sunamayacak olmama rağmen.

bunlara rağmen kızdığım bir nokta var, 3 kuruş maaşı olmayıp da 10 çocuk yapan tipler. sen yap rızkını allah verirciler. 1-2 çocuk yapmak insanlık hakkıdır herkesin ama 6 çocuk yapıp da para bulamayıp altıncı çocuğa bez alamadığın için altı pişik olup ağlıyorsa o çocuk seni allah kahretsin.

fayfim, anacım, senin dediğin kürtaj gibi bir konuya giriyor ki onu burada değinmiyoruz. doğmamış bir çocuğun ve hatta döllenmemiş bir yumurtanın nasıl olur da yaşam hakkını elinden almış oluyoruz?

green.blogs.nytimes.com :P

@fayfim
son yazdığına, sen yazmadan önce cevap vermiş olmuşum. :)

bence hiç çocuk yapmamakla kürtaj arasında felsefi olarak bakınca çok da bir fark yok. kürtajla alınan cenin yumurtayla spermin birleşmesiyle oluşuyor. sonuç odaklı baktığınız zaman birleşmesini engellemekle birleştikten 2 hafta sonra almak bana aynı gibi geliyor. ikisinde de olası bir çocuğunuza yaşam hakkı vermemiş oluyorsunuz. o ya da bu nedenle.

ikisi aynı şey demiyorum tabi ki. baktığım mantık örgüsünü açıklamaya çalışıyorum. nasıl ikisini aynı kefeye koyarsın demeyin şimdi.

@fayfim o zaman senin dediğine göre her seviştiğimizde bir çocuk doğurmazsak felsefi açıdan yanlış mı yapıyor olacağız? birilerinin yaşama "hakkı"nı elinden alıyoruz diye.

bir de ben "bırakın da mutlu olup olmayacağına yaşasın kendisi karar versin bence." cümlesine anlam veremedim. mutsuz olduğuna karar verirse intihar mı edecek bu çocuk yani? o zaman ne olacak? kürtajdan ya da hiç çocuk yapmamaktan daha mı iyi oluyor bu?

bir de, o bakış açısıyla bakarsak fayfim, kimsesiz çocukların kaderini de etkilemiş olmuyor muyuz çocuk doğurarak? sonuç odaklı bakacaksak madem doğurmadığı çocuk kadar evlat edinmek isteyen bir aile her can verdiği bir bebek için başka bir çocuğun hayatını karartmış olmuyor mu bir nevi? ve yine dediğin şekilde her aile en az bir çocuk doğursa, trilyonlarca insan bir anda üremiş olsa dünya'da tüm diğer kaynakların hayatına son vermiş olmuyor muyuz? sadece kendi bebeğimiz mi düşünülmesi gereken ve sorumluluğumuzdaki şey?

"Aptallık değildir kesinlikle. Kendi seçimi, kararıdır.

Ama ben konuya sanırım biraz daha duygusal yaklaştığım için, mutlu olabilme şansı pek yoktur gibime geliyor. Çevremden de gözlemlediğim kadarıyla, özellikle kadınlar hayata karşı olumsuzluklarla karşılaştıkları zaman, çocukları için direnmeye çalışıyor. O ya da bu şekilde, ayakta durmanın, savaşmanın yollarını arıyorlar.

Ne bileyim ya. Her şeyin üstüste gittiği, bütün olumsuzlukların çığ gibi üstüme ilerlediği zamanda; benim kanımdan, canımdan; tamamiyle benim olan bi canlının bana güç vereceğine inanıyorum. Onunla beraber büyümek, üzülmek, gülmek, ağlamak; bence çok başka bi duygudur. Dünyaya kafa tutabilirmişim gibime geliyor. :)

Tabii çocuk istemedi diye kesinlikle mutsuz olur, diye bir şey asla diyemem. Ama kendi görüşümce, dünyaya çocuk getirdiği için daha mutlu olur. Dünyada yaşanan kötü olaylara rağmen, kafamızı kaldırdığımızda güneşi, gökyüzünü, ayı, yıldızı görebiliyoruz. Yağmuru hissedebiliyoruz. Hayatı tanıyabilmemiz için kötü dostlar, yaralarımızı sarabilmemize vesile olan omzunda ağladığımız başlar var. Niye kendimden olacak birini tüm bu güzellikleri tatmaktan mahrum bırakayım ki?"

diye düşünüyorum ben. Beni bu duygusallık mahfedecek sanırım. :)

23, k.

@fayfim e o zaman gebe kalabileceğimiz her an icraate geçmeliyiz senin mantığına göre. kadın ortalama 30'unda başlayıp 40 yaşına kadar senede bir doğum yapsa 10 çocuğu oluyor. doğal ve ideal olan bu mu sence?

az çocuk yapmak ve çok çocuk yapmayı değil hiç çocuk yapmamakla çocuk yapmayı kıyaslıyorum. o yüzden nefes aldıkça çocuk yapmalıyız o zaman diye bir düşüncem tabi ki yok.

her aile ortalama 2 çocuk yaparsa insan soyu tükenmeye başlar. bir milletin nüfusunun sabit kalabilmesi için ortalama çocuk sayısının 2.3 mü ne olması gerekiyordu hatırladığım kadarıyla. o yüzden 2 çocuk yaparak dünya kaynaklarını tüketmiş olmazsınız merak etmeyin. sıkıntıyı 10 çocuk doğuranlar yaratıyor.

çok hoşuma gitti, paylaşayım istedim => parenting.blogs.nytimes.com

bu kadar pesimist olmak saçma bence. sonuçta o çocuğun sokukta dilenci olmasının ya da tam tersine iş dünyasında çok başarılı bir insan olmasının en büyük etkeni yetiştirilme tarzı ve imkanlar. eğer sen ona bu imkanları sunamayacaksan ve yetiştiremeyeceksen tabi ki çocuk doğurma bu konuda haklısın. ama iyi bir işin varsa ve güzel yetiştirebileceksen bence çocuk dünyadaki en güzel şey

erkekim, çocuğuma annelik yapacak kadını arıyorum duyrulur

Murathan Mungan'ın Yüksek Topuklar romanını öneririm :) Onun başkişisi Nermin de bizim gibi düşünüyor...

Çok çok affedersiniz ama s*kmişim Türk aile yapısını. Hayattaki tek "başarı"sı kedinin köpeğin de yapabildiği doğurmak eylemi olan insanlar bu aman çocuksuzsan eksiksin diyenler.
Tercih meselesi, isteyen yapar isteyen yapmaz. Mutlu da olabilir yapmayan, işi varsa gücü varsa hiiiç takmaz etraftaki mal sürüsünü.

Cinsiyeti unutmuşum yahu, kadın.

Bir de yine hayattaki tek "başarı"sı çocuk yapmak olanların "annelil-babalık dünyanın en güzel şeyi" cümlesine kıl olanlardanım.

Erkeğim
Ben çocuk isteyen bir insanım eşim şu anda istemiyor saygıyla karşılıyorum.
Sağlık sebebiyle yada başka bir sebeple çocuğunun olamaması olabilir sıkıntı değil. Ama ikimiz de çocuk isteyen insanlarız sadece zamanı bekliyoruz.

Bence hiç çocuk istememek kadının kendi kararı olabilir ancak çocuk isteyen bir insanla mutluluğu uzun sürmez. Karı koca ikisi de çocuk istemiyorlarsa ancak mutlu olabilirler.

Yaşanabilir alanlar tükeniyor, hayatta kalmak için gerekli olan doğal kaynaklar tükeniyor, insan ırkı git gide daha kötü bir ırka dönüşüyor ama biz sırf üreme yeteneğimiz var diye kontrolsüz bir şekilde çoğalıyoruz. Ben üremenin tamamen durup insan ırkının yok olması taraftarıyım, umarım yediğimiz içtiğimiz hormonlu gıdalar böyle bir şeye neden olurlar. Erkek.

müstakbel çocuğumu otobüste kim taciz edecek, hangi sevgilisi çok üzecek, kapkaça uğrasa kaç ayda kendine gelecek, evliliği mutlu olacak mı, komşusu dedikodusunu yapacak mı, eltisi iftira atacak mı?

aslında başımıza gelme ihtimali olan kötü (!) olan o kadar çok şey var ki. hatta başımıza da gelmiştir çoğu.
duygusal olduğumuz için zayıfız. çabuk etkileniyoruz. ama bi o kadar da güçlüyüz. zekiyiz, vicdanlıyız, cesuruz.

dünya her zaman kötüydü. ve mutlu olan insanlar vardı. bu mutlu insanlar illa zengin, tüm dünyayı dolaşan, etrafında 40 hizmetçi olan insanlar değil ki.
sevdiği adama kavuşan bir kadın, yıllar sonra çocuğu olan bi çift, hayalindeki mesleği yapan biri, muhtaçların yüzlerini güldüren bi yardımsever, vatanı için savaşan bir asker, sınır tanımayan bir doktor, amacı uğruna ölen her hangi biri olabilir.

dünyada kötülük çok fazla, ama iyiler de var. onlar daha da azınlık olmamalı. aksine kötülüğün karşısında duracak daha çok insan olmalı.
sırf üzülmesin, sıkıntı çekmesin diye bu dünyanın ihtiyacı olan iyi insanları doğurmak istememek bencillik gibi geliyor bana.

ben çocuğuma önce diğer canlıların haklarını öğretmek isterim. öğrensin ki kimsenin canını yakmaya yeltenemesin bile. ve haksızlığın karşısında da dimdik dursun. gerekirse bu uğurda savaşsın. belki bi kaç kişinin iyiye dönmesi için yardımcı olsun. benim kızım gelse 'anne okula gitmedim kadın hakları yürüyüşüne katıldım' dese alnından öperim.
zaman zaman üzülecek, diğer insanların dertleriyle dertlenecek ama insan olmak da bu değil mi zaten? yeni doğan bebeğe kıyamadığından 'ağlamasın' diyebilir misin? yaşadığını, var olduğunu hissetmek için ağlamak lazım.

iyilik-kötülük savaşında daha çok iyi 'asker'e ihtiyaç var. eğer sizin doğrunuz kaçmak değil de savaşmaksa sizin yetiştirdiğiniz bilinçli çocuklar olacak bunlar.
ben çocuğuma kıyamam, benim çocuğum başkaları için yaşamasın diyosanız da kaygılarınızda haklısınız. o çocuk üzülecek, o çocuğun canı yanacak ama o çocuk belki bi gün tüm dünyayı değil ama birinin dünyasını değiştirecek.

yazdıklarım ütopik gelebilir, hatta çocuklarım oksijen israfı da olabilir. ama denemeye değer.

yorumları okumadım, sorunu yanlış anlamamışımdır umarım.
25 gadın.

yorumları okuduktan sonra gelen edit: kaygılarınızın çoğu başına gelmiş, çocukluğu fakirlikle geçmiş, hiç bi zaman istediği şey alınmamış, ataerkil ailede ve yobaz bi şehirde büyümüş, bahsettiğiniz hobileri üniversitede kendi imkanlarıyla yapmaya çalışmış, hatta istediği okula gidememiş biri olarak yazdım üsttekileri.
ama akşam sevgilimle sahilde iki çekirdek çitleyip sohbet etmek büyük keyif benim için, tartışan iki sevgiliyi barıştırmak büyük mutluluk, ilerde hayat kurtaracak olmak büyük haz.

yaşanan her sıkıntı insanı olgunlaştırır, tabiri caizse adam eder. parayla, seyahatle, ilgisi bile olmayan kurslara göndermekle mutlu insan daha doğrusu 'insan' yetiştirilmez. şu an beğenmediğimiz zengin aile çocuğu şımarık insanlar öyle yetiştirilmiş zaten.

sanırım kafamızdaki 'ideal insan' kavramları çok farklı. ben tüketici olarak değil üretici olarak mutluluk ve içsel tatmin yakalanabileceğini savunuyorum.

edit2: ne çok yazmışım, çocuğum benim kadar çok konuşmasın :)

Beni cidden en iyi sen anladın parasite. Ben sadece bu düşünce ile ataerkil bir toplumda ne kadar mutlu olabileceğimi bilmiyorum. Durum yoklaması yapmak istedim ve yalnız olmadığımı gördüm, çok mutlu oldum :)

ben bebeğimi o kadar çok seviyorum ki, bu boktan dünyaya gelmesin, olduğu yerde kalsın istiyorum

diyosun...

tutarlı, geçerli ve mantıklı.

böyle bir kadının Türk aile yapısında yoğun eleştirilere maruz kalma ihtimali çok yüksektir. ama o eleştirileri, ustalıkla ve sabırla savuşturabilir.

sadece şu ilk cümleyi söylemesi yeterli olur.

ama sana bişiy diyim mi? senin bebeğin olacak.