Yok oyle birsey bana sorarsan. Bulmali, ama bulmadigi da oluyor. Boyle bir tabiat duzeni yok.

birkaç sene evvel biri hakkımı yemişti ve duydum ki düşmanımın başına denen olaylardan birini yaşamış. bir oalyın elbette tek bir sebebi olamaz ama ben bir şekilde acısının çıktığına inanıyorum. yine de allah yardımcısı olsun tabii.

kin tutmak yıpratıcı bir şey, affetmekse kendinizi azat etmek.

bulmadı, bulmuyor, bulmaz. herkes ettiğiyle kalır.

Buluyo tabi, ben ettim mesela gayet de guzel buluyorum

edenin bulduğuna inanıyorum.

illa da herkesin göreceği şekilde büyük kazalar değil, dışarıdan çok başarılıdır mutlu gözküyordur ama aslında ne uyuyabiliyordur, ne de yediğinden tad alabiliyordur, aile hayatı berbattır, mutlu değildir hep huzursuzdur vb. bazı insanlar cehennemi tek başlarına yaşarlar.

eden bulur. ama ne kadar ettiği senin bakış açına göre değişir, belki o kadar etmemiştir.
bulur ama senin için önemli/yetersiz olsa da onun için önemli/fazla şekilde bulur.

çok kafaya takma, önemli olan onun mutsuzluğu değil senin mutluluğun. .

bu sorunun yanıtı:
(bkz: rte)
bulduğunda güncelleriz:)

bi sevgilim vardı bana hep yalanlar söylerdi, eski sevgilisiyle sürekli konuşur sonra da bana konuşmadım derdi. gerçekten psikolojimi derin etkileyen olaylar ve hayal kırıklıkları yaşadım. burada anlatmakla bitmez. sinir krizi filan geçirdiğimi biliyorum. ama salak gibi devam ettim seviyorum diye. ilişkinin ilk 1 yılında bana bu şekilde acılar çektirdikten sonra 1. yılımızı kutlamaya 4 gün kala "ben sana karşı bi şey hissetmiyorum artık yaa" diyerek ayrıldı. başka bi kız mı var diye sordum. yemin ederim yok, keşke başkası olsa, o zaman bi sebebim olurdu dedi. hayatımda hiç o kadar aşağılanmış ve hiç o kadar mutsuz hissetmemiştim. eyvallah deyip çayımı bitirip kalktım. 4 gün sonra aradı, akşama yemeğe çıkalım mı dedi. olur dedim gittim. 1. yılımızı kutlamak için beni yemeğe çıkardı, bensiz geçen 4 günde beni ne kadar çok sevdiğini anlamış, eşeklik etmiş falan filan.
o günden sonra bana karşı tavırları tamamen değişti. gerçekten kıymetimi anlamıştı. sonraki 1,5 senede eski sevgililerle konuşma, yalan söyleme, yok efendim sevmiyorum demeler filan hiçbir şey olmadı, beni hiç üzmedi diyebilirim. toplamda 2,5 senelik bi ilişki yaşadık. ancak yalanları, gizli saklı işleri filan her şeyi geçtim de, bana seni sevmiyorum diyerek benden ayrılmasını hiç unutamadım.
gel zaman git zaman ben yurt dışına gittim. 6 ay kaldım. orada ispanyol bi çocuğa aşık oldum ve sevgilimi aldattım. sonrasında sevgilimden ayrıldım ve ispanyolla sevgili oldum. türkiyedeki sevgilim 3 kez filan benim bulunduğum ülkeye gelip beni ayrılmamaya ikna etmeye çalıştı. aylar boyunca her gün yalvardı. 7-8 kilo verdi üzüntüden. ama ben dönmedim. gerçekten aşık olmuştum. 2,5 sene ilişki yaşadığım birine böyle kazık atmış olmak içimde büyük bir yara açsa da aşık olmuş olmak baskın geldi.

***varan 1*** o bana etti, sonra bi şekilde benden buldu. (kesinlikle intikam için yaptığım bir şey değildi, gerçekten aşık olmuştum)

ispanyolla yaşadığım müthiş aşk ülkelerimize döndükten sonra da devam etti. kendisi türkiye'de iş başvurularına bakıp buraya temelli yerleşmeyi düşünüyordu. benimle evlenmek istediğini söylüyordu. ailen hristiyan birine izin vermezse müslüman da olurum diyordu ve bunları söylerken gerçekten hissederek söylediğine, bunların yalan olmadığına kalıbımı basarım. benim okuduğum üniversitede doktoraya başvurmak için ispanyada ielts kursuna bile yazıldı. tüm planlarımız onun buraya gelmesi üzerineydi. fakat aramızdaki binlerce kilometre bu aşkı korumaya engel oldu ve 7-8 aylık bi ilişki yine bir aldatmayla son buldu. bu sefer aldatılan bendim. dünyanın en büyük acısıymış. salak gibi kurduğumuz ütopik hayallere üzülmekten helak oldum. bu olayın üstünden yaklaşık 1 sene geçmesine rağmen hala hatırladıkça midem kasılır, zaman zaman gözlerim dolar.

***varan 2***
ben türk sevgilime ettim, aynısını buldum.

yalnız hikayemiz burada tıkanıyor çünkü lanet olasıca ispanyol arkadaşımız beni aldattığı kızla yaklaşık 1 senedir sevgili. mutlular mı mutsuzlar mı bilmiyorum. ama bu kadar süredir devam ediyor olmaları bana inanılmaz koydu. insanım neticede. onların mutsuzluğu için dua edip durdum aylarca. baktım tanrıdan bi işaret gelmiyor, ben de durumu kabullendim. kin dolu bir şekilde yalvarmayı bıraktım. insana gerçekten zarar veriyor. allah mutlu etsin, bir yastıkta kocasınlar demiyorum tabi ki ama artık onların mutluluğu ya da mutsuzluğu beni ilgilendirmiyor. kendimi azat edilmiş hissediyorum.

kusura bakmayın çok uzun yazdım ama üzerinde baya düşündüğüm bir konuydu bu, paylaşmak istedim :)

Genel olarak ben ettiğim her şeyi bulmuşumdur, iyi anlamda da kötü anlamda da. Eskiden daha çok takıyordum sanırım kafama, zamanla geçiyor hepsi. Bulmuş bulmamış hiç umurumda değil, ha gönül borcu diye bir şey kesinlikle var. Bu dünyada çıkmasa öteki dünyada kesin çıkar. O yüzden ah almamaya çok dikkat ediyorum, tek suçlu ben olayım karşımdaki mağdur durumuna düşmesin.

Her zaman bulmaz. Yanına kar kaldığı da çok olur. Ektiğini biçiyorsun bir şekilde ama o biçilenin verimi ile ekilenin verimi arasında dağlar kadar fark olabiliyor. Bazen de buluyor, denk geliyor.

Bunu istemek, biraz yapılanın henüz sindirilmediğini, kabullenilemediğini, unutulamadığını, arkada bırakılamadığını gösterir. Bunu umursamamak değil de şiddetle istememek daha garip bir ruh hali; naiflik ve anti-bencillik gibi bir ruh durumu gösterir. Umursamamak, aklına bile gelmemesi ise olayın arkada bırakıldığını, hayata devam edildiğini gösterir.

Ben hayatın hiçbir alanında-gönül işleri, aile ilişkileri, iş, sosyal yaşam vs-eden bulur ve ilahi adalet kavramlarının olduğuna inanmıyorum. Hele gönül işleri için kesinlikle inanmıyorum. Bugün bizi üzein kişi yarın üzüldüğünde, bunu ilahi adalet, karma vs olarak görmek biraz acı hafiflemesi gibi geliyor bana. Yoksa hayatındaki kadınlara/erkeklere durmadan kazıklar atmış ama şimdi gayat mutlu mesut yaşayan birçok insan var çevremde.

dünyayı bu hale getirenlerin acılar içinde ölmesini görmek güzel olurdu.

bulmalı. ama yaptığım en ufak bir gafta bile ettiğini bulan hep ben oluyorum nedense, karşı taraf hiçbir şey olmamış gibi hayatına devam ediyor her seferinde.

bazen buluyor bazen bulmuyor, bazen bulmalı bazen de bulmamalı
istememek koca bir yürek ister, istemek bitmeyen bir intikam hissile insanı yiyip bitirir ama bunun yanında çok güçlü bir yaşama, mücadele etme, azim ve kararlılık motiasyonu kazandırır.

eden bulur. bugun olmasa yarin. iyilik icin de kotuluk icin de gecerli bu. ben buna inaniyorum en azindan, icimi rahatlatiyor. genelde de hayatta boyle oldugunu goruyorum. ama illa sana kotuluk eden herkesin basina gelen kotuluklerden haberin olmaz. intikam olsun diye boyle islemiyor cunku sistem.

Başıma gelmedi. Bana kötülüğü dokunan, beni üzen insanlar; ne hikmetse çok daha iyi konumlara geliyor, çok mutlu oluyor filan. Ben de üzüldüğümle, zarar gördüğümle kalıyorum. Gerçi kimseye beddua etmedim hayatımda, onunla alakalıdır belki.

İyilik de kötülük de insanın yanına kalıyor.