kakamelsokoban
bugün öğlen şu `#43739183` entryi girdim. bi hayli uzun olduğu için okumaya üşenene özetleyeyim, evlenip evden ayrıldığım için kendimi aileme ihanet etmiş gibi hissettiğimi yazmıştım. çünkü babamın ve kardeşimin duygusal anlamda, annemin ise hastalığından dolayı ev işlerine yardım etmem amaçlı yardı
bugün öğlen şu #43739183 entryi girdim. bi hayli uzun olduğu için okumaya üşenene özetleyeyim, evlenip evden ayrıldığım için kendimi aileme ihanet etmiş gibi hissettiğimi yazmıştım. çünkü babamın ve kardeşimin duygusal anlamda, annemin ise hastalığından dolayı ev işlerine yardım etmem amaçlı yardımıma ihtiyacı var. evimde evliliğimde çok mutluyum ancak mutluluğumun arkasında hep kafamda onlar var acaba neler yapıyolar şu an diye. evlerimiz çok uzak değil haftada 1 gidiyorum gayet iyi görünüyolar mutlular. ancak ben kendi kendime hallenip telefonda konuşurken bile zorlanıyorum mahçup hissediyorum sanki onları terk etmişim gibi.
bunla ilgili yazdığım entrye çok sayıda mesaj aldım saçmalıyosun, ne alakası var, senin aklın çocuk kalmış, ağlıycaksan evlenmeseydim amk vs ve daha çirkin yorumlar...
evlenip de aynı şeyleri hisseden hiç mi olmadı, herkes mi bir anda evliliğe adapte oldu da ailesini umursamamaya başladı merak ediyorum. sorun tek bende mi, yoksa herkes daha hafif düzeyde de olsa bunları yaşayıp bi şekilde su yüzüne çıkarmamayı başarıyor mu?
beni bi rahatlatın yaa
bunla ilgili yazdığım entrye çok sayıda mesaj aldım saçmalıyosun, ne alakası var, senin aklın çocuk kalmış, ağlıycaksan evlenmeseydim amk vs ve daha çirkin yorumlar...
evlenip de aynı şeyleri hisseden hiç mi olmadı, herkes mi bir anda evliliğe adapte oldu da ailesini umursamamaya başladı merak ediyorum. sorun tek bende mi, yoksa herkes daha hafif düzeyde de olsa bunları yaşayıp bi şekilde su yüzüne çıkarmamayı başarıyor mu?
beni bi rahatlatın yaa
0
:) uzun zamandır evliyim, kendi ailem farklı bir şehirde. ilk evlediğimde 15 güne yakın bunalımdaydım, hep ağlamıştım onlardan ayrı düştüm diye. bekarken eve pek bir faydam olmasa da onlar için bir ses, bir nefestim neticede. ben de evlenince edi-büdü gibi kaldı annemle babam. hala telefonda annemim sesinde en ufak birşey hissetsem huzursuz olurum, hemen babamı, ablamı, yeğenimi vs sırayla arar, anneme ne olduğunu öğrenmeye çalışırım. sık sık yanlarına gidemediğim için kendimi suçlu hissederim. onlar da ne zaman geleceksin falan diyemez hiç, beni zorlamamak için. gittiğim zaman onların neşesini görüyorum, kendi evime dönerken annem ağlıyor, ev yine sessiz kaldı falan diyor, çok üzülüyorum. ama napabiliriz ki, dünyanın düzeni bu. zamanında onlar yaşamış bunları, şimdi sıra bizde. ileride de kendi çocuklarımız terkedecek bizi :/ bunları onlara söylediğimde sen mutlu ol yeter kızım diyorlar, herkes yerinde sağolsun mantığındalar. sen elinden geldiğince sıkıntın olursa onlara yansıtmamaya çalış, inan ki o yeter onlara. hem bak yakınmışsın, ne güzel işte.
edit: bu arada burada "bekara karı boşamak kolay"cılar o kadar çok ki, lütfen o çirkin yorumları kaale almayın ;)
edit: bu arada burada "bekara karı boşamak kolay"cılar o kadar çok ki, lütfen o çirkin yorumları kaale almayın ;)
0
ben de ailemden uzakta yaşıyorum ve her gün içten içe vicdan azabı çekiyorum uzakta olduğum için. ama işte kerbeenin de dediği gibi, dünya düzeni böyle. en azından haftada bir yanlarındasınız, imdat deseler koşacak mesafedesiniz. bu bile çok büyük bir avantaj.
0
sana bu kadar sorumluluk yüklemelerini yanlış buldum. o ailenin ana babası senmişsin gibi olmuş. öyle hissetmene gerek yok, anne babanın silkelenip kendilerine gelmesi ve almaları gereken sorumlulukları almaları lazımdı elbet bir gün. evlat demek senin her işini görmesi gereken bir hizmetçi değil. senin de yuva kurmaya hakkın var. bu düşüncelerde çok boğulup eşinin huzursuz olmasına sebep olma. benim evlendiğim kadın sürekli böyle düşünse beni sevmiyor mu pişman mı acaba diye düşünüp üzülürdüm. gerçi erkek değilim, erkekler bu kadar ince düşünmez belki de :)
0
