yıllarca yazlık evimize bekçilik eden köpeğimizi sürekli yavruladığı için götürüp başka bi yere bırakmaya karar vermiştik ben küçükken. ama bi kaç kez arabayla kilometrelerce öteye bıraktığımız halde döndü geri geldi.
sonunda bahçeden kovmaya karar verdi bizimkiler. taş attılar köpeğin peşinden, bağırdılar çağırdılar... hayvan bi şey anlamadı başta, iki adım uzaklaştı bi adım geri yaklaştı. en öndeydim, bana da taş at dediler. o gazla attım. köpeğe gelmedi de, o hayvanın başını çevirip gözümün içine sitemkar bakışını unutamam hala. boğazıma bi taş oturdu. kendimden utandım, köpeğe sinirlendim, bi taş daha savurdum. gözlerim dolu, nereye attığımı görmüyorum, denk gelmedi tabii, yanına bile yaklaşmadı.
ama köpek döndü gitti, bi daha da ardına bakmadı.
hayatımda yaptığım en berbat şey değilse bile, yaptığım için kendimi hiç affedemediğim iki şeyden biridir bu.
0