Ekşi Duyuru

ilk defa kanyak içmişdim ve reaksiyon olarak geri çıktı yani boğazımda kusmugu ulu orta yere kusmamak için hela'ya kadar koşdum ama boğazımdaki herşey nefesimi tıkadı. 2 dk içinde yüzüm kıpkırmızı ve kan toplamışdı sırtıma kendi yumruklarımla vura vura kendimi kurtardım. tek düşündüğüm böyle boktan bir sebepten ölmenin saçma olucağı birde annemin alkol aldığımı ve bu yüzden öldüğümü düşünmesi olucakdı. bunu düşündüm nan. boktan bi duyguydu.

15 kişi asansöre binmistik biz sadece ağırlık sensoru ötecek mo diye çıkmıştık üzerine sonra salak bir arkadaş kat tuşuna bastı inerken kaldı havamız ancak birkaç dk yeterdi dışardan panik yapmayalım diye milleti telkin ettim biraz, panik atakli bir arkadaş vardı. İçimden de dedim öleceğiz ama böyle mal bir sebepten ölünce annemlere ne diyecekler acaba. Gözümü kapadim bekledik bekledik nefes az alın paniklemeyin dedikçe bazıları oksijeni vakumladi. Kızsam zaten öleceğiz az kalmış kötü gitmeyelim dedim. Bayağı bekledik 5 dk falan ama asansörde biri bayilsa yigilacak yeri yok en kalabalık saatte en kalabalık otobusteki gibi. İç kapıyı elimizle siyirdik biraz hava geldi asansör boşluğundan onunla dayandik. Sonra hoca geldi açtı yarıda kalmış zıplayıp çıktık. Dua falan ettim işte besmele cektim kelime-ı şahadet getirdim. Evdekileri düşündüm kızı ders çalışsın diye kampa yolladık öldu geldi diyecekler gazeteye çıkacağız 15dkligina unlu olacağız dedim. Sonra gözümü kapatıp bekledim.

an değil de durum diyeyim. çocukken difteri olmuştum. ölüme en yakın hissettiğim, öleceğime inandığım belki de tek dönemdi. burnuma gelen, daha doğrusu gelmeye çalışan tek şey vicks kokusuydu. aklımı kaçırmıştım, bir an önce bitsin diye dua ediyordum. bi süre sonra, hastanedeydim ve etrafımda insanlar vardı. birisi kuru fasulyeli, pirinç pilavlı bi şeyler getirmişti. "nasıl ya, hastane mi yaptı bu yemeği" diye şaşırmıştım.

bi de bi kere intihar edicem diye gaza gelmiştim vapurda. çok pis bunalımdaydım. soğuk yüzüme çarptı, karanlığa öylece dakikalarca baktım. bi şey olmadı. bok gibi hissettim sadece. hatta bu, taksim'de bi kadın kendini raylara atıp intihar ettiği gün oldu. ekstra kötü hissetmiştim öğrenince.

"İnsanlar ölümlü olduklarının farkına anneleri veya babaları ölünce varırlar" diye bir söz vardı. Başkasının ölümden döndüm diyeceği çok şey yaşadım ama hepsinde korkutucu derecede soğukkanlıydım bu yüzden benimle arkadaşlığını kesenler vardı. Ama o kadar şeyin içerisinden ölüme en yakın hissettiğim an karşıdan karşıya geçerken arkamdaki şeritten süratli geçen arabanın gölgesini gerçek ve benim şeridimde sandığım andı. Evet çok saçma.

dalginca karsidan karsiya gecerken otobus carpiyordu adam son anda durabildi 20-30 cm kala. bana dogru gelen o kutleyi gorunce donakaldim zaten bir sey dusunemedim. ileri geri gidemedim.

Motosikletle kaza yaptığımda...

Etraftakilerin çığlıklarını duyunca en azından duyabiliyorum demiştim.

Bi kere karşıdan karşıya geçiyordum sağımdan gelen aracı görmemişim. Bi döndüm sanki araba 20yle üzerime geliyodu ağır çekim, tüm sesler kesildi, ben olduğum yerde kaldım, ne kaçabildim ne yürüyebildim. Aklımdan geçen tamam bitti buraya kadarmış gibi düşüncelerdi. O an korna sesini duydum. Adam dibimde zor durdu.Far bacağıma değdi hatta. Ruh gibi yürüdüm geçtim. Uzun uzun anlatıyorum ama saniyeler sürdü tabi bu. Bir iki saat ''ölüyodum lan ama ölmedim hsagdas'' şeklinde dolaştım.

berkin elvan'ın vefat ettiği gün ankara'da eylemler oldu malum. akşam dersanedeyiz, dersanem de sakarya'nın kıyısında bir yerde, biraz değişik tiplerin bulunduğu da bir yerdir hani. her neyse işte, teneffüs vakti sigara içen bir arkadaşımla aşağıdayız. millet konuşur takılırken birdenbire gaz bombalarının sesleri gelmeye, sonra insanlar dersanenin önüne sökün etmeye başladı. içeri doluştuk. bir iki dakika sonra kasıtlı olarak dersanenin önüne ve karşıdaki inşaata gaz bombası atmışlar, ben etkilenmedim ama etkilenen arkadaşlarım oldu. olaydan 15 dakika sonra dersleri iptal ettiler zaten ama dersanenin önüne gaz bombası atmaya devam ettikleri için dışarı çıkamıyorduk. en son arkadaşımın iknasıyla -babamın ofisi dersaneme çok yakın- babamın ofisine gitmek için yola çıktığımda sanki kafama gaz kapsülü gelecekmiş gibi, o an ölecekmişim gibi hissettim. daha önce eylemlere katılmıştım ama bu sefer çok farklıydı sanki, böyle bir kaderle öleceğimi düşünmek beni çok korkuttu, sanırım hayatımda hiç o kadar korkmamıştım. bu hislerin tamamı 1 dakika bile etkilememişti beni ama çok kötü hissetmiştim. bu da böyle bi anım.

7-8 yaşlarında filandım, bu polis transitlerinden biri ben karşıdan karşıya geçerken altına alıp sürüklemişti beni, tekerleğin altına giriş anımı hatırlıyorum ordan sonrası kopuk, sonrasında hatırlayabildiğim bi kaç kişi toplanmış biri kolonya sürüyor elime, diğeri ambulans çağırıyordu.

sanırsam böyle durumlarda çok bir şey düşünemiyor insan, şoka girme anı vs.

burnum bile kanamadı inanır mısın.

ikinci bir olay ise bundan 2-3 yıl önce 4-5 kişi bi odaya doluşmuşuz, kışın ortasındayız, ot tüketilen bir ortam, bong dönüyor, bongun jelatinini sivri zekalının biri (git: cdn4.n11.com.tr ) şunların üzerinden almış, onu da bonga bağlamış, bong da benim elimde.

zaman durdu, ciğerlerime öküz oturdu, kafamın tam orta yerine bi acı saplandı, alt çenem hafifce aşağı doğru indi, gözlerim kan çanağı gibi oldu, yavaşca kalktım, yatağa girdim, cenin pozisyonu aldım ve 3 saat boyunca ölmemeye çalıştım, ne düşündüğüm hakkında en ufak bir fikrim yok ama zangır zangır titrediğimi ve nefes alırken bütün bünyemin sarsıldığını hatırlıyorum.

o salaklar benim o halimi görmelerine rağmen bırak ambulans çağırmayı, bongu dönmeye devam ettiler o jelatinle, 3-4 saat sonra ufaktan kendime gelip vücudun dengesini tekrar sağlamaya başladığımda hepsi bir tarafa yığılmış, cenin pozisyonunda titriyorlardı, bir tanesi ağlıyordu hatta.

hiç dokunmadım öyle titreşmeye kıpraşmaya devam ettiler kendilerine gelene kadar.

inanır mısın bunda da burnum bile kanamadı, öyle kendi kendine attı bünye bütün sentetiği.

14 yaşlarındayken diz kapağımdan bıçaklanmıştım, sağ elimin bileğindeki damarlar parçalanmıştı, yarım metre önümde yürüyen bi adamın kafasına boyum kadar buz sarkıtı düşmüştü.. daha çok var böyle ama hiç birinde hayatım gözümün önünden film şeridi gibi geçmedi, genelde beyin düşünmeyi bırakıyor böyle durumlarda, durumuna odaklanıyorsun.

en çok şunu unutamam, gerizekalının biri sokağın ortasında kuru sıkı silahı belinden çıkarıp sağa sola ateş etmeye başlamıştı, hani o film şeridi olayı olsaydı eğer o an olurdu, ama orada da olmadı.

cipin aynası çarptı öbür şeride savrulup karşı şeritten gelen taksinin üzerine kapaklandım. "aha gittim"den başka bir şey düşünemedim. o zaman yavaşlaması bana da oldu. ama hayatımı kurtaran o taksici olmuştur. farkedip yavaşlamasa geçtikten sonra boş yola düşebilirdim veya o hızla bir daha savrulurdum belki de.

2-3 kez öleceğimi hissettim. zihnim tamamen boşaldı, bitti diye düşündüm sadece. anlık korkudan sonra ilginç bir rahatlık gelmedi değil ama.

detay yazamayacağım dolayısıyla o anı ve düşüncelerimi de yazamayacağım ama şimdiye kadar sadece bir kez, o saniyeler içerisinde gidiyorum galiba dedim. kavga esnasındaydı.

eksisozluk.com

Doğalgazdan dolayı zehirlendigimi anladigimda kusmaya baslamistim bile. yogurt, açık hava gibi tekniklerden sonra yatağa sabah kalkamamak üzere yattım, baya korkutucuydu. Ertesi gün uyandığımda başım hala zonkluyodu.

bir kaç kere yaşadım bu hissi.

çocukken ateşim çok çıktığı bir zamanda -40 falanmış sanırım, emin değilim- hani ateşliyken böyle her şey kocamanlaşır, sen küçücük kalmışsın gibi hissedersin ya, işte o an sanki başka bir boyuta geçiyor gibi hissetmiştim -ölüm hissi gibi değil belki tam olarak ama-

ben çok hastalandığım için, genelde hasta olduğum vakitler böyle ölecek gibi hissediyorum, aşırı öksürük, sonucunda nefessiz kalma -özellikle de bahar zamanları rinitim de olduğu için denk gelirse ikisi çok kötü oluyor, bu sene de geçen sene de başıma geldi-

bir de, iki sene önce panik atak krizi geçirdim, elektro çektiler, tansiyonum normalden düşük benim, aniden çok fırlayıp -20lere çıkmış- aniden çok düşmüş -normalde 7ye 9 falan, 4-5 civarına falan düşmüş- o zaman bir ölecek gibi hissettim, resmen elimle göğsümü boğazımı tırmalamışım, o anda sanki bir yerden yukarıya çıkmaya çalışıyor gibiydim, sanki düşücekmişim de ölecekmişim gibi. halbuki koltukta oturuyordum sadece.

bir keresinde de kalbim çok pis sıkışmıştı, kolum uyuşmuştu, nefes alamamıştım, bir de o zaman ölecek gibi hissetmiştim. bu tip durumlarda genelde hissettiğim şey "yaşamalıyım!!" oluyor ama, niye bilmiyorum? bildiğin mücadele ediyoyum, halbuki ne enerjik bir insanımdır, ne de yaşama sevinci, isteği yüksek. bıraksan mal gibi bir sene uyurum herhal..

ha, bir de iki sene önce bir sarhoş olmuştum ki.. bir buçuk şişe şarabı iki saatte bol çikolata ve iki paket sigara ile bitirmiştim -aç karnına hem de- düşünüyorum da benim gibi sağlıksız biri için canına susamış olmak demek sanırım bu.. neyse, gece boyunca elimde kovayla gezdim :D sabah da kendimi küvette buldum, uyumuşum küvette, ağzımın yarısına kadar su dolmuş, iki dakika daha dursam boğulacakmışım. bi de sıcak suyu açmışım bacağım yanmış farkında bile değildim ama öyle diyeyim. ne malmışım la ben?

Gezi döneminde AKM'nin üzerinden biber gazlarının atıldığı an öleceğimden emindim. Hepsi dibimize düşüyordu. Birden tüm insanlar koşmaya başladı, çok kalabalıktı. Sonra düştüm. Üzerimden insanlar geçmeye başladı. Sanırım ömrüm boyunca asla unutamayacağım kadar korkunçtu. Bir yandan yardım edin diye bağırıyordum diğer yandan üzerimden geçen insanlara "nolur yapma" diye bağırıyordum. Azıcık ileride iki polis gaz atmaya devam ediyordu. Birileri biz düşenleri çıkarmaya çalışıyordu ama insanlar koşmaya devam edince onlar da kaçmak zorunda kaldılar. Beni çıkaramıyorlardı çünkü en alttaydım önce üstteki insanları kaldırmaları gerekiyordu. Sonra gazdan hiçbir şey göremez oldum, kafama taktığım kask düştü onu el yordamıyla bulup kafama geçirdim. İyi ki geçirmişim çünkü geçirdikten çok kısa bir süre sonra kafama biri bastı geçti. Gerçekten öleceğimden eminim. Her şeyin bittiğine emin olduğumu hatırlıyorum. Sonra birden üstümdeki insanlar azaldı ayağa kalkıp Gezi'nin içine yürüdüm bizim guruptan biri beni buldu. Titrediğimi koşamadığımı hatırlıyorum çünkü boynum ve elim ve bacaklarım çok ağrıyordu. Birileri beni görüp yaralı var diye haber verdi ama o kadar korkmuştum ki topallayarak kaçıp bir çalılığın arkasına saklandım. Tesadüfen bir arkadaşım beni buldu ve güvenli bir yere götürdü. (webtv.radikal.com.tr 12. dakikadaki müdahale)

lisede, tatil için gittiğimiz bir yerde sulama kanalı vardı ama çok büyük. çocuklar yüzüyor içinde nehir gibi bişey. söylemesi ayıp yüzmeyi riva sahilinde yani karadenizde öğrenmiş birisi olarak yanımızdaki kızlara hava atacam diye elbise ile kanala girip dipten kum alacağım iddiasına girmiştim. üzerimde kot pantalon, t-shirt vardı. ayakkabıları çıkardım. o kadar da gerizekalı değildim:) ama ilk gerizekalılığımı bilmediğim bir yere balıklama atlamakla yaptım. çamur tepesi varmış, ona çarptım ama allahtan şanslıydım, bişey olmadı ama hiç beklemediğim başka bir şey oldu kot pantalonum suyu yiyince beton gibi ağırlaştı. öyle böyle değil ama. ayağımı kıpırdatamıyordum. zaten o çamura çarpınca şok olmuştum, pantalonun betonlaşması beni mahvetti. su da tatlı su beni dibe çekmeye başladı kot. çıkarmaya çalıştım iyice panik oldum. dalıp dalıp çıkıyordum. millet de şaka yaptığımı sanarak müdahale etmedi. kanal o kadar hızlı akıyordu ki, taş köprü gibi birşey vardı ileride ve ağzına kadar su dolu bir tünel gibiydi. bu panikle orayı geçmem mümkün değildi. ya kafamı çarpardım ya da panikten boğulurdum. bağırmaya başladım. batıp batıp çıktığım için anlaşılmamış sonra bana söylenen. büyük bir süratla köprüye doğru savrulurken öleceğim diye düşündüm. sanırım çok genç olduğum için aklıma annem geldi sadece. yani oğlun boğuldu kanalda diyeceklerdi ve ne kadar pisi pisine bir ölüm, ne kadar üzülecekti.
uzatmayayım, köprüye 2-3 metre kala son bir hamle ile kendimi kanalın kıyısına attım. orada otlar vardı, öyle bir can havli ile otlardan tutulmuşum ki ellerim parçalanmıştı. o adrenalinle hiçbir şey hissetmedim tabi. otlar kopuyordu ben diğer otlara atıyordum kendimi. zar zor kendimi çekip kurtardım. aileme bisikletten düştüm demiştim ellerim için. o gece o kadar çok kabus gördüm ki...