Uzun süredir işsizim, kredi borcu, sikik GSS borcu derken aldı yürüdü, depresyona girdim ve bundan dolayı terk edildim, param kalmadı, dolayısıyla sosyal hayatım da kalmadı. Zaten çok arkadaşım da yoktu, olanların da umrunda olmadığımı gördüm. Bunların üzerine babamın sağ tarafında his kaybı başladı. Şu son 2-3 ayımın özeti bu. Yalnız değilsin yani ama şu "sabret düzelir, geçer" olayına ben inanmıyorum. Çünkü dibe vurduysan gidebileceğin tek yer yukarısıdır, olayı hikaye. Her zaman daha derine batabiliyor insan. Çabalamıyor da değilim. Deli gibi iş arıyorum, köle aradıkları için bulamıyorum filan da, işte.
Bazen ciddi ciddi intiharı düşünüyorum, ölünce ne iş derdi var, ne para derdi var, ne aşk derdi var. Cem Yılmaz'ın dediği gibi, "ay sonunda ödeme var," tık gittin, oooh. Dert yok tasa yok. İntihar etmiyorsam ölümden korktuğumdan da değil, aileme evlat acısını yaşatmak istemediğimden. Onlara bu kötülüğü yapamam diyorum. Onlar ölünce ne olur, orasını bilemem. Ama sen yine de yaşamaya devam et. Ne olur, ne olmaz. :)
0