evlat edinmek daha iyi.mutlaka kendi çocuğum olsun düşüncesi bana çok bencilce geliyor.yeni bireyler dünyaya getirmektense varolan insanların hayatını değiştirmek daha kutsal.o çocuklar da bir yere ait olmak istiyorlar,anne baba sevgisini yaşamaya ihtiyaçları var.hem de o çocukların geleceği için de iyi birşey yapılmış olur.kendini kurtaramayabilir çünkü.

mantıksız değil. ama ne bileyim, öz kardeş daha iyi olur gibi. bir hastalık durumunda birbirlerinin bedeninden faydalanabilirler. öz olmayan bir kardeşle beden uyuşması ihtimali, öze göre daha düşük. bunun dışında birinin hayatını güzelleştirmek istemek elbette ki çok güzel, katılıyorum fazlasıyla.

evlatlık olsaydım ergenlikten sonra öğrenmek isterdim sanırım. biraz daha aklım başıma gelince yani. ama öğrenmek isterdim ille.

ben istemem elalemin piçine ben mi bakıcam gibi bir düşüncem var.

bence garipsenecek bir şey değil. ancak çocuklar arasında sorun olur diye düşünüyorum aralarında 10 yaş falan olmadığı sürece. kardeşler zaten hep birbirini kıskanır, bizi öz biri evlatlık olursa bu sürekli sorun haline gelir bence. "o öz/evlatlık olduğu için öyle dimi"

yarın öbürgün o öz çocukla evlatlığın arasında bir sürtüşme yaşansa (tipik kardeş kavgaları) ve öz olan ötekinin evlatlık olduğuyla ilgili olumsuz şeyler söylese pek de hoş olmaz sanırım.

the imp,bu kadar sevgisiz olmak seni hasta eder.'elalemin piçi'çok çirkin bir laf.

Evlatlık olma konusunun iki kardeş arasında sorun çıkarabileceğini söyleyenler olmuş, bu yüzden ya ikisi de küçükken bu iş halledilecek (mesela kendim çocuğum oldu, o 4 yaşını bitirmeden bie vlat edineceğim) ya ya kendi çocuğum büyüyüp, o konuyu gündeme getirmeyecek kadar anlayışlı olabileceğini düşündüğüm zaman ya da ilk önce evlat edinilecek bebeyi alacağım, o biraz büyüyecek sonra kerdeşi doğacak.

yaşları yakın da olabilir birbirlerine. Hatta öylesi daha iyi. Ama şöyle bişy var ki anne ya da babadan biri istemeden aralarında ayrımcılık yapabilir. "isteyerek" olacaksa zaten evlat edinmezler ama, benim bahsettiğim örneğin biyolojik anne/babası olmadığın çocuğa "aman belli etmeyelim, hissettirmeyelim" diyerekten davranaraktan bir nevi "pozitif ayrımcılık" yapılması. Bunu iyi kontrol edebilmek ve bu kararı vermeden önce bunun olmayacağına şahsen emin olmak gerek.
İkincisi de yaşları yakın olmasa da kıskançlık triplerine girmeyecek denli yaş farkı olması. Örneğin evlatlk olan çocuk hem öyle olduğunu öğrenmiş, hem de bunun yaratacağı -varsa- hassas psikolojik süreci atlatmış olmalı ki kendi çocuğunu yapsın ebeveynler. Bu da aralarında 15 yaş kadar fark olması demek ki yaşlarının aynı olması buna göre daha iyi. Mesela öz çocuğunuz 6 aylıkken 6 aylık-12 aylık civarı yaşta bir bebeği evlat edinmek. İkisi de bunu kaldırabilecek yaşa eriştiğinde de birlikte öğrenirler bunu.
Olası ağızdan kaçırma vakalarına karşı çok yakınlar dışında kimsenin öğrenmemesi -nasıl olur fikrim yok- taraftarıyım ayrıca mümkün olduğunca. Yani durumu dedeler, babaanne, anneanne; varsa da amca teyze hala dayı tayfasından sadece yetişkinler bilmeli.

ya da şöyle bişye şahit olmuştum ben; erken ebeveyn olan çiftler (25 yaş ve öncesi) öz çocukları kendi başının çaresine bakacak hale geldiklerinde 40-45 yaşlarında oluyorlar. O aşamada evlatlık alınan bir çocuk ya da çocuklar (kardeş de olabilirler hatta) kimse açısından herhangi bir sorun yaratmaz tahmin ediyorum ki.

hiç çocuk en iyisi. ama illa evlatlık da olsa olsun derseniz, dışarıdan desteklemek en iyisi. illa da evde olsun derseniz öz evlat tabii ki.

bence dusuncen cok güzel. ben illa benim cocugum olsun demiyorum ama sevdiğim bir insanin cocugu olsun isterim. mantikli hicbir aciklamasi yok. nden boyle istediğimi gercekten bilmiyirum. bir de sut emzirmeyi yabana atmamak lazim. cocukla bag kuruyor. bir anne inkar etse de iz cocuklari arasında bile sevgisi esit olmuyor. bilemedim ama dusunceniz gercekten cok naif ve guzel

evlatlık fikri çok güzel ama gerçekten kanından olana bile tahammül etmek bazen çok zorken, gerçekten bir ömür boyu kanından olmayan birine sevgi besleyebilecek misin bunu düşünmen lazım. aynı şekilde erkek arkadaşının, kocanın da. hiç çocuk olmaz bir o olursa, ya da ikisi de evlatlık olursa sorun olmaz gibi geliyor bana ama bir öz bir evlatlık illa ki istemeden birinin diğerinden değerli olacağına inanıyorum. içgüdüsel olarak da öyle zaten. çok maddi durumu iyi bir ev olmazsa o eve 2 çocuk 1i evlatlık girmemeli. çünkü yarın bigün öz evlada çeşitli imkanlar sunmak isterken diğerinin de sorumluluğu olduğu için bi çocuğunuzun imkanlarından kısacaksınız ki bu onu deli etmeye yeter bile. kısmasanız biri arkadan baksa bu da onu üzmeye yeter. biri birine vursa istemeden öz çocuğunuzu savunur diğerine kızarsınız. bunlar öyle kolay işler değil. niyet çok güzel ama işte hiç kolay değil.

evlatlık almayı hiç düşünmem,
bunun sebebi ise herhangi bir konuda mutlaka eşit davranamayacağım ve öz çocuğumun tarafını tutacağıma emin olmamdan dolayıdır.
öz ile üvey mutlaka aynı olmaz diye düşünüyorum.
bağları gevşek bir aile ise ek bir sorun olmaz üvey ile öz.
yani amerika-avrupadaki aileler ve bizim toplumun aile ve yaşayışı arasında dünyalar kadar fark var.
bu arada çocuk gibi bir isteğim yok ama olacaksa öz olmalı derim.

fikriniz çok güzel, ancak çocuk esirgeme yuvalarında kalan çocukların çoğu, annesi babası belli ama annesi babası bakamadığı için orda kalan çocuklar, bunlar zaten evlat edinmeye verilmiyori ancak koruyucu aile olarak alabiliyorsunuz, anne babası istediğinde geri alıyor.
onun dışında terk ediilmiş bebekler/çocuklar açısından da şöyle bir sorun var. çoğu genelde çocuk sahibi olamayan ana-baba henüz 1 yaşını tamamlamamış bebek evlat edinmek istiyor, kanundaki şartlara sahip olsanız bile, uzun bir süreçten geçip bekleme listesine giriyorsunuz, ancak 2-3 yaş ve üzeri terk edilen çocukları kimse evlat edinmek istemiyor genelde, bebek istedikleri için, yani ister istemez çocuğa evlatlık olduğunu açıklayana kadar neden kardeşinin bir dolu varken kendinin bebeklk fotoğrafı olmadığını açıklamak zorunda kalıyorsunuz.
bir de çevremde, kuzenlerimde gördüğüm şöyle bir durum var, ay ama çocuk size benzemez, sonuçta sizin kanınızdan değildir diyenlere karşı. benim kuzenlerim, bebek yaşta evlat edinildiler, tabi atıyorum esmer bir bebek anne babası sarışın diye sarışınlaşmaz, ama kendini büyüten insanların tavılarını, alışkanlıklarını, çevresel faktörlerini edinir, yani kuzenlerim anne babalarından daha uzun/ daha beyaz tenli vs. oldular ancak yemek yeme alışkanlıkları, konuşma tarzları, giyinme tarzları, gülüşleri, ağlayışları, tavırları birebir kendilerini yetiştiren insanlardan aldılar. hatta aynı beslenme, aynı hayat tarzı nedeniyle göt göbek oranları oturup kalkmaları bile aynı oldu. o kadar çok duyuyorum ki benim kuzenler hakkında ay şuna bak aynı anasına çekmiş falan diye. ister istemez küçük bir çocuğu büyüttüğünüzde kendinize benzer, sizi örnek alır, sizin gibi olur.

kesinlikle para varsa yapılmalı. bir angelina ve brad çifti bunların en iyi örneği. hiçbir çocuğa hak geçmiyordur kesin. öyle bi ortamsa neden olmasın. kanun kadar zengin de olmasanız da olur da iki çocuğu yaşatacak ucu ucuna ayı geçirmeyecek gelirde bi ev olması lazım. özel bi okula 2 çocuk gönderip gerekirse yurt dışına çıkaracak kadar paralardan bahsediyorum. bi çocuğa aile vericem derken diğerinin iyi bi hayat sürmesini engellemek olmaz.

Arkadaşlar, maddiyat konusunda eğer iki çocuk yetiştirebilecek imkanım varsa ancak öyle bir işe kalkışırım. Aksi taktirde ülkemizde zaten 1 çocuğu bile doğru düzgün yetiştirebilmek, okutabilmek, ihtiyaçlarını karşılayabilmek zor.

Benzeme konusundaysa, fiziksel benzerlik açıkçası benim umrumda olmaz. @alice practice'e katılıyorum. Zaten çocuğum da benim kopyam olsun istemem ama haliyle yetiştirildiği kişiler ve çevre olarak bize benzeyeceğini düşünüyorum.

Kıyaslamak belki saçma ama kedim de benim kanımdan değil ama kardeşlerim kadar seviyorum :D