mega idea
Kafayı kıran duyurucular, kaybedenlere lafım yok elbette, ben babamı küçükken kaybettim ama meraktayım Annenizin veya babanızın ölümünü, öldükten sonra ne yapacağınızı (nasıl bir yalnızlık çekeceğinizi) hiç düşündünüz mü? Neler düşündünüz?
Kafayı kıran duyurucular, kaybedenlere lafım yok elbette, ben babamı küçükken kaybettim ama meraktayım Annenizin veya babanızın ölümünü, öldükten sonra ne yapacağınızı (nasıl bir yalnızlık çekeceğinizi) hiç düşündünüz mü? Neler düşündünüz?
0
bambaşka bi insan olabileceğimi düşünüyorum. çok değişirim. herşey çok farklı olur.
0
Babam 3 yaşımdayken öldü.
Eksikliğini en çok küçükken hissettim, en utanıp, küçüldüğüm, yerin dibine girdiğim durum, ilkokul 1 deyiz, hoca herkese tek tek baban ne iş yapıyor sorusunu sormaya başladı, sıra bana doğru geliyor, kızarmaya başladım, ne diyeceğim falan heyecan tavan, benim babam öldüğğğğ, birden ağlamaya başlıyorum falan :) şimdi komik geliyor tabi, kocaman adam olduk.
Neticede aşılmayacak şey yoktur, kimse sonsuza dek yaşamayacak.
Eksikliğini en çok küçükken hissettim, en utanıp, küçüldüğüm, yerin dibine girdiğim durum, ilkokul 1 deyiz, hoca herkese tek tek baban ne iş yapıyor sorusunu sormaya başladı, sıra bana doğru geliyor, kızarmaya başladım, ne diyeceğim falan heyecan tavan, benim babam öldüğğğğ, birden ağlamaya başlıyorum falan :) şimdi komik geliyor tabi, kocaman adam olduk.
Neticede aşılmayacak şey yoktur, kimse sonsuza dek yaşamayacak.
0
ben hiç düşünmemiştim. sanki anne babanım ölümü yok gibi geliyordu bana. bu eylülde bir arkadaşımı kaybettim. o günden sonra benim hayatım değişti. ertesi günü eve dönmek istedim. özlememiştim ama onları kaybetme duygusuyla içim yandı resmen. ağlamaktan önümü göremiyordum. hem arkadaşımı kaybettim, boşluğa düştüm. bir yandan derin bir korku içimde. eve de gidemiyorum. çok uzaktaydım. o günler nasıl geçti bir ben bilirim.
neyse işte, eylülden beri çok korkuyorum. mesela bana küssünler artık onlardan hiçbir şey görmeyeyim ama hayatta olsunlar. nasıl denir bilmiyorum, korkuyorum işte. ona göre yaklaşıyorum onlara. mesela onlar beni çok kırarlar, istediklerini söylerler düşünmeden. onlar böyle yaparken diğer kötü ihtimali düşünüp susuyorum. gerçi herkese karşı böyleyim artık, iki kez düşünüp söylüyorum laflarımı kırmamak adına. diyorum ki kendi kendime 'ya o olmazsa artık?'
düşündüm onları kaybetsem ne yaparım. çok zor. anlatırdım aklımdan geçenleri de çok ağlarım.
bu arada başın sağolsun, annene uzun ömürler.
neyse işte, eylülden beri çok korkuyorum. mesela bana küssünler artık onlardan hiçbir şey görmeyeyim ama hayatta olsunlar. nasıl denir bilmiyorum, korkuyorum işte. ona göre yaklaşıyorum onlara. mesela onlar beni çok kırarlar, istediklerini söylerler düşünmeden. onlar böyle yaparken diğer kötü ihtimali düşünüp susuyorum. gerçi herkese karşı böyleyim artık, iki kez düşünüp söylüyorum laflarımı kırmamak adına. diyorum ki kendi kendime 'ya o olmazsa artık?'
düşündüm onları kaybetsem ne yaparım. çok zor. anlatırdım aklımdan geçenleri de çok ağlarım.
bu arada başın sağolsun, annene uzun ömürler.
0
öncelikle başın sağolsun. annem de babam da sağ şu anda. aklıma geliyor ölüm ihtimalleri, irkiliyorum o anda.. senin canın yanmış umarım sabredebilirsin.. ölümle gerçek anlamda ananemi kaybettiğimde yüzleştim. ki babanem, dedem ve kendisi hayattayken sevgi sıralaması yaptığımda kendimce(ne kadar salakmışım) babanem ve dedemi daha çok sevdiğimi düşünüyordum. ama yanılmışım. ananemi kaybedince yıkıldım..
diyeceğim şu ki, annemin babamın ölümünü kaldırabilir miyim bilmiyorum..
diyeceğim şu ki, annemin babamın ölümünü kaldırabilir miyim bilmiyorum..
0
babam ben ufakken vefat etti ve annemi kaybettiğimi düşündüğümde dehşete düşüyorum. düşünmek dahi karabasan gibi üzerime çöküyor. onsuz bir hayat düşünemiyorum. tabi bunda babayı erken yaşta kaybetmiş olmanın etkisi çok. çünkü anne, annelikten farkı bir boyuta geçiyor, her şey oluveriyor. o dünyamdaki en önemli insan.
0
valla benim de arada aklım geliyor aslında. bi de hiç bi yakınımı kaybetmedim şimdiye kadar. en yakınım dedemin annesiydi, o da 90 yaşın üzerindeydi öyle düşün.
insan bi kötü oluyor düşününce, içi daralıyor. şimdi senede 2-3 kere anca görsem de, uzun bi müddet kendimi toparlayamam gibime geliyor.
insan bi kötü oluyor düşününce, içi daralıyor. şimdi senede 2-3 kere anca görsem de, uzun bi müddet kendimi toparlayamam gibime geliyor.
0
benim en büyük korkumdu. iki sene önce babam kadar sevdigim dayımı hastaneye götürdüm. 1 hafta sonra cenazesiyle çıktım. hiç bir şey yokken. elimden hiçbirşey gelmedi. sadece izledim. o günden beri korkmuyorum.
zamanı gelince bir şey yapamıyorsun ki.
zamanı gelince bir şey yapamıyorsun ki.
0
Bu soruyu görmek çok şaşırttı beni. Bunu sürekli düşünüyorum çünkü. Babamı değil ama genel olarak daha yakın olan annemi düşünüyorum. Hatta direk kafamda kuruyorum bir gece bir telefon geliyor (ailemden ayrı yaşıyorum) annen fenalaştı hemen gel falan diye. Gittiğimde aslında ölmüş olduğunu öğreniyorum. O gün, ertesinde neler yaparım diye düşünüyorum hep.
Bana o gün geldiğinde şu anki halimde olursam, yani bir ailem bir çocuğum falan yoksa, yalnızsam bir süre sonra kendimi öldürürmüşüm gibi geliyor. Düşüncesi bile saatler boyu ağlatmaya yetiyor çünkü, gerçek olması ne yapar bilemiyorum. Psikolojisi çok çok zayıf bir insan olduğum için güçlü durabileceğimi, metanetle karşılayabileceğimi zannetmiyorum. Dediğim gibi herhalde yavaş yavaş veya hızlıca kafayı kırar sonunda da atardım kendimi bir yerden.
Bana o gün geldiğinde şu anki halimde olursam, yani bir ailem bir çocuğum falan yoksa, yalnızsam bir süre sonra kendimi öldürürmüşüm gibi geliyor. Düşüncesi bile saatler boyu ağlatmaya yetiyor çünkü, gerçek olması ne yapar bilemiyorum. Psikolojisi çok çok zayıf bir insan olduğum için güçlü durabileceğimi, metanetle karşılayabileceğimi zannetmiyorum. Dediğim gibi herhalde yavaş yavaş veya hızlıca kafayı kırar sonunda da atardım kendimi bir yerden.
0
