Annem ve babam emekli öğretmenler. Ne yazık ki çalışma hayatlarından gelen ve hiç hoşnut olmadığım bir alışkanlıkları var. Ses seviyeleri çok yüksek, her şeyi bağıra çağıra hallediyorlar. Bazen onların öğrencisi gibi hissediyorum kendimi. Çünkü benimle ilgili konularda özellikle üniversite ve iş ile
Annem ve babam emekli öğretmenler. Ne yazık ki çalışma hayatlarından gelen ve hiç hoşnut olmadığım bir alışkanlıkları var. Ses seviyeleri çok yüksek, her şeyi bağıra çağıra hallediyorlar. Bazen onların öğrencisi gibi hissediyorum kendimi. Çünkü benimle ilgili konularda özellikle üniversite ve iş ile ilgili konularda çok üzerime geliyorlar. Annem çığrından çıkmış durumda. Evde oturmaktan dolayı ben de mutlu değilim ama yaşanmışlıklar insana çok şey öğretiyor. Hala dünyayı (ve Türkiye'yi) eskisi gibi zannediyorlar. İnanın çok düzgün bir ailem var ama
kuşak çatışması denilen şey bizim evimizin en büyük derdi. Başkası olsa emin olun çıldırırdı ama herkese inat akıl sağlığım yerinde sadece kat kat sıkıntı birikiyor içimde. İşsizliğin çalışmaktan daha çok yormasını geçtim, tavırları beni
bitap düşürüyor. Suskun kalmaya çalışınca da tepeme çıkıyorlar. Siz benzer durumlarda neler yapıyorsunuz?
Not: Etrafımda adam akıllı konuşacak kimsem yok, dayanağım yok, kardeşimi ise bu konularla sık boğaz etmek istemiyorum çünkü o bu konuları aşmış durumda ve annemle babamla olan iletişimini mükemmel bir çizgide yürütüyor. Ben bu açıdan
paratoner olma durumundan memnunum. Benim yapamadığımı yapıyor her konuda ve tabiri caizse onlara hiç yüz vermiyor...