madrobbie20
merhaba 24 yasında 2 yıllık bilgisayar programcılıgı mezunuyum cok uzun yazmayacagım bunları yazarken yönümü kaybettiğimi düşünüyorum o yüzden yardımınıza ihtiyacım var.her zaman içimde okuma istediği vardı 2 yıllık üniversiteyi bitirdikten sonra calısmak zorunda kaldım ve bu yasıma kadar calıstım e
merhaba
24 yasında 2 yıllık bilgisayar programcılıgı mezunuyum
cok uzun yazmayacagım bunları yazarken yönümü kaybettiğimi düşünüyorum o yüzden yardımınıza ihtiyacım var.
her zaman içimde okuma istediği vardı 2 yıllık üniversiteyi bitirdikten sonra calısmak zorunda kaldım ve bu yasıma kadar calıstım en son 4 ay once calıstıgım işimden istifa edip dershaneye basladım henüz işte calısmaya devam ederken en küçük teyzemi 37 yaşında talihsiz bir kaza sonucu kaybettim.
tam toparlanmaya baslamıs derslerime calısmaya baslamıstımki 14 kasım sabahına kadar.. kuzenim teyzemin kalp krizi geçirdiğini nabzı olmadıgını söylediğinde göğsüme resmen bir kaya oturdu.kriz anında doktor mudahalesi olmus fakat geri döndürmeye yetmemiş.bahsettiğim teyzem de en büyük teyzemdi (50 yaşındaydı)
apar topar izmir e gittik ve son görevimizi yerine getirdik dün e kadar bi nebze teselli edebilmek için kuzenlerimin yanında kaldım ve dün istanbula döndüm .döndüm dönmesine ama hiçbirşey yapamıyorum kendimi toparlayamıyorum kendi kendime teselli vermeye calısıyorum ama hiç bir işe yaramıyor.resmen elim kolum tutmuyor.
babamın vefatından geçen 7 yıldan sonra ailemden iki teyzemi 3 ay içinde kaybetmeyi aklım almıyor
ders calısamıyor hiç bir şey yapamıyorum aklıma sürekli izmirdeki kuzenlerim ve diğer teyzemin küçük olan çocukları geliyor.
insan doğası gereği toparlanıyor fakat benim bu süreci daha hızlı yaşamam lazım .ne yapmam gerek nasil yapmam gerek yardımlarınızı bekliyorum
24 yasında 2 yıllık bilgisayar programcılıgı mezunuyum
cok uzun yazmayacagım bunları yazarken yönümü kaybettiğimi düşünüyorum o yüzden yardımınıza ihtiyacım var.
her zaman içimde okuma istediği vardı 2 yıllık üniversiteyi bitirdikten sonra calısmak zorunda kaldım ve bu yasıma kadar calıstım en son 4 ay once calıstıgım işimden istifa edip dershaneye basladım henüz işte calısmaya devam ederken en küçük teyzemi 37 yaşında talihsiz bir kaza sonucu kaybettim.
tam toparlanmaya baslamıs derslerime calısmaya baslamıstımki 14 kasım sabahına kadar.. kuzenim teyzemin kalp krizi geçirdiğini nabzı olmadıgını söylediğinde göğsüme resmen bir kaya oturdu.kriz anında doktor mudahalesi olmus fakat geri döndürmeye yetmemiş.bahsettiğim teyzem de en büyük teyzemdi (50 yaşındaydı)
apar topar izmir e gittik ve son görevimizi yerine getirdik dün e kadar bi nebze teselli edebilmek için kuzenlerimin yanında kaldım ve dün istanbula döndüm .döndüm dönmesine ama hiçbirşey yapamıyorum kendimi toparlayamıyorum kendi kendime teselli vermeye calısıyorum ama hiç bir işe yaramıyor.resmen elim kolum tutmuyor.
babamın vefatından geçen 7 yıldan sonra ailemden iki teyzemi 3 ay içinde kaybetmeyi aklım almıyor
ders calısamıyor hiç bir şey yapamıyorum aklıma sürekli izmirdeki kuzenlerim ve diğer teyzemin küçük olan çocukları geliyor.
insan doğası gereği toparlanıyor fakat benim bu süreci daha hızlı yaşamam lazım .ne yapmam gerek nasil yapmam gerek yardımlarınızı bekliyorum
0
Daha hızlı yaşamak için elinden gelen pek bir şey yok. Psikiyatriste gidersin, antidepresan verir sonra yapay bir mutluluk haliyle, sürekli uyuma ihtiyacıyla ve uyuşuk bir beyinle dolaşırsın. Tavsiyem önce bir psikoloğa gidin. Çeşitli sebepler yüzünden gidemem diyorsanız kendinizi sürekli bir şeye verin, çalışın, aklınız hep meşgul olsun ve o anları düşününce kendinizi cezalandırın. Ama en nihayetinde olacak olan şeyi yine zaman yapacak.
0
hocam peki bu ilaçları kullanmaya basladıgımda ders calısmamı etkileyecektir sanırım değilmi
0
Etkileyecek. Aldığın ilaçlar ya seni sürekli uyutacak, ya iştahsızlık vereceği için kendini rahatsız hissedeceksin, ya yapay bir mutluluk sağlayacak ve sen bunun yapay olduğunu anlayacaksın ama engel de olamayacaksın, salgılanan hormonlar senin kontrolünde değil ilacın kontrolünde olacak, dikkatini bir yere veremeyeceksin.
0
teşekkür ederim ne yapacagımı bilmiyorum zaman herşeyin ilacı ama benim bir an önce derslere tekrar başlamam lazımm ve nasil olacagını bilmiyorum
0
Şöyle bir şey var, yani senin onları tamamen unutup sıfır bir hafızayla ders çalışmaya başlaman mümkün değil. Hipnozla bile bu mümkün değil çünkü beynin o anıları, o ölümleri girinti ve çıkıntılarına çoktan işledi, artık fiziksel olarak da var onlar. Zaman her şeyin ilacı derken kastettiğimiz şey şu ki, beynin yavaş yavaş o anıların üzerini kapatıyor. Var olmaya devam ediyorlar ama kullanılmıyorlar. Bu şekilde düşün, zamanın geçmesini bekle, sabret. Üzüntülü duyguları yönetmeye çalış, sürekli mücadele et. İlaç almanı kesinlikle tavsiye etmem, yarın öbür gün -Allah göstermesin- başka bir yakınını kaybedersen çok daha kötü bir duruma düşebilirsin. Mücadele et dediğim gibi. Kendine ve yaşamına karşı iyi davran.
0
halamın kızı Bürkan Ablamı bir motorsiklet kazasında kaybetmemin üzerinden 3 yıldan fazla süre geçti. yaşadığım her ün her gece her saniye acaba sevdiklerimi kaybedecek miyim? ne zaman ? diye düşünerek geçirdim. kafayı yemek üzereydim. evlendim. kafam dağıldı. artık o fobimi kaybettiğimi düşünüyorum. allaha şükür herkes sapasağlam. inşallah böyle devam eder. ama allahın işi sonuçta. yardımcın olsun. çok düşünmemeye çalış dicem. ama işe yaramayacak. hayatı akışına bırak diyorum. ama bende işe yaramamıştı. büyük bir fobi haline gelmişti. hatta en korktuğum şey hala. ama eskisi kadar bunalım kalmadı bünyemde. umarım en yakın zamanda atlatırsın..
0
allah rahmet eylesin.
bende hemen geçebilecek bir durum olmadıgının farkındayım hayatımda en dibe battığım ikinci an.
annemle beraber toplam 4 kız kardeşten en büyüğü ve en küçüğünü kaybettik bilmiyorum hiç hiç hiç iyi diğilim sürekli kuzenlerimle telefonda görüşüyorum moral vermeye calısıyorum onların acısı benden kat kat fazla
bende hemen geçebilecek bir durum olmadıgının farkındayım hayatımda en dibe battığım ikinci an.
annemle beraber toplam 4 kız kardeşten en büyüğü ve en küçüğünü kaybettik bilmiyorum hiç hiç hiç iyi diğilim sürekli kuzenlerimle telefonda görüşüyorum moral vermeye calısıyorum onların acısı benden kat kat fazla
0
benim bir tanidigim, universitede okurken, once annesini, bir kac ay sonra da babasini kaybetti ve o sene sinifini direk gecti. profesyonel yardim almaniz lazim.
0
@madrobbie20 saol. senin başın saolsun.
ben şahsen terapiye karşıyım. bu olayları daha çok konusmana, daha cok düsünmene ve daha cok irdelenmesine sebep olur. daha da çıkmaz aklından.
seni yoğun etkisine alacak birşey bulmanı öneriyorum
ben şahsen terapiye karşıyım. bu olayları daha çok konusmana, daha cok düsünmene ve daha cok irdelenmesine sebep olur. daha da çıkmaz aklından.
seni yoğun etkisine alacak birşey bulmanı öneriyorum
0
