başka şehirde yaşaması kötüymüş. orada ona sahip çıkacak bir arkadaş, akraba varsa güzel olurdu.
öyle bir şey yoksa şayet, ne bileyim, sürekli postayla sürekli bir şeyler yollamak, kitap olsun, cd olsun, işe yarar mı acaba. onu meşgul tutacak, ilgi gösterildiğini bilmesini sğalayacak şeyler. sık sık arayıp sormak falan. yalnız bırakmamak lazım.
küçük kardeş olunca insan, dellenme hakkı hep elinde gibi bir hisse kapılabiliyor valla. neredeyse otuz yaşına geldim, arada hâlâ yapabiliyorum. abim de 3 bin km uzakta yaşıyor artık. ama öyle bir ruh halinde olduğumdan haberdarsa, hâlâ sık sık arayıp havadan sudan muhabbet ediyor. o bile iyi geliyor açıkçası. o yüzden, koşullar da müsaitse, böyle bir şeyi de denemek lazım. hatta çok uzak bir yerde yaşamıyorsa ziyaretine gidin kırk yılın başı da olsa?
velhasıl kelam, büyük kardeşler küçüklere sahip çıkmayı bırakmasın:) sonradan gelenler biraz şımarık mı oluyordur nedir, ihtiyaç duyabiliyor böyle şeylere:)
0