hayatında hiçbir zaman tutunabilmiş bir insan gibi hissedemeyen bendeniz, son bir senedir bana göre garip öncelikleri olan ve uyum sağlayamadığım bir taşra ilçesinde yaşamak durumunda kaldım ve şu an kafayı yeme raddesindeyim. mutsuzluğumu anlatınca bile buralı olan herkes burası cennet filan diyor. sırf sevemediğimi belirttim diye bana posta koydular, iç dünyamı zerre umursamadılar, memleket muhabbeti yapıp buna alındılar bile.. artık içimi açamıyorum bu yüzden ancak burada delirmek üzereyim. işten eve, evden işe yaşıyorum kurduğum başarısız iletişim sonucunda ve artık öğrenilmiş çaresizlik muhabbetine iletişim kurmaya uğraşmıyorum bile. aradığım, önem verdiğim ne varsa burada bulamadım çünkü. herkes her şeyi bildiğini iddia ediyor burada ama maalesef eğitiim seviyesi çok düşük ve bildiklerini sandıkları şeyler genellikle yanlış çıkıyor. laf anlatamıyorsunuz. sizin önceliklerinize saygı duyulmuyor, garipseniyorsunuz ancak örneğin düğünlerde silh sıkma olayları yüzünden filan balkona çıkmaya korkuyorum, bu olay kanıksanmış, buna bir kültür gözüyle bakıyorlar.
bu süreçte psikolojik vaziyetim iyice laçka oldu, kimseye güvenemez, sürekli bir tehlike bekler halde, umutsuz bir şekilde yaşamımı sürdürüyorum. artık elim kolum kalkmıyor, bir zombi gibi işimi yapıp eve atıyorum kendimi. 1 sene boyunca buradaki tüm kursları vs araştırdım bi şey çıkmadı. ilgimi çeken bir aktivite de yok. paranoyakça yaşıyorum, özel hayatımla ilgili bişi duyulsa dedikodu paranoyası var misal. zira dedikoduyu da çok seviyor bu muhit.

kısaca kafayı sıyırdım sıyıracağım. bir süreliğine eğitime gidip uzaklaşıyorum buradan ama dönüşü beni feci korkutuyor. tecritte gibi hissediyorum kendimi. umutsuzum.

ne yapsam sizce?