Ekşi Duyuru

ön bilgi: ben ankara'da oturuyorum. bir hafta öncesine kadar ankara'daydım, şu an ise önce erdek'e gitmek, sonra da bursa'da kalmak zorundayım bir haftalığına.

öylesine, bir kızla buluştum geçen. normalde izmir'de oturuyor ama bir sebepten ötürü iki üç haftalığına ankara'ya gelmiş. arkadaşımın arkadaşıydı. büyük bir beklentim yoktu ilk başta yani. "amaan belki bir şeyler olur, eğlenirim. görüş gitsin." dediydim kendi kendime. gün geldi, buluştuk. oturduk, içtik, konuştuk.

konuştukça fark ettim ki uzun zamandır bana bu kadar uyumlu biriyle karşılaşmamışım. ağzından çıkan her kelimeyi hayran hayran dinledim. artık ne oldu bilmiyorum, aura'sına kapıldım diyelim kısaca ilk görüşte. bunlara ek olarak, kız gayet güzel de. ziyadesiyle etkilendim yani beklenmedik bir şekilde. bir işim vardı bursa'da. öyle olunca ayrıldım ankara'dan. dönüşte tekrar buluşmak üzere anlaştık. onu görmek için yine döneceğim üç günlüğüne.

ilk buluşma olması sebebiyle fazla ileri gitmedik tabii. benim hoşuma gitti bir şeyler, o ne düşündü bilemem. öyle de kaldı.. ben en iyi ihtimalle takılmalık bir kız gibi düşünüyordum görüşmeden önce, "geceye evdeyim bunla, ehehe." diyordum. çok uzun zamandır bu tandansta ilerliyordu kızlarla olan ilişkilerim çünkü.

lakin içimdeki bu tip tüm hayvani içgüdüler dizginlendi onu tanıyınca. sürekli o endeksli düşünmeye başladım her şeyi. bu kadar kafaya takmazdım kimseyi oysa ki. şöyle bir sıkıntımız var yalnız.. ben ankara'da okuyorum, o izmir'de. ben her ne kadar onun benim için doğru kişi olduğunu düşünürsem düşüneyim.. ya da o aynı şekilde düşünsün.. zor be o iş.

aynı şehirde yaşasaydık ne kadar da mutlu olacaktık kim bilir. uzak mesafe ilişkileri bana sürdürülebilir gelmediğinden hayal ettiğim gibi bir birlikteliğimiz hiçbir zaman olamayacak anlaşılan. ben onun için "görüştük birkaç ankara'da. tatlı kızdı, çok zekiydi. içtendi. şöyleydi, böyleydi.." minvalinde methiyeler düzeceğim. o da "öylesine bir çocuktu işte." deyip geçecek ve başka birini bulacak muhtemelen. bir süre sonra da tamamen unutacağız birbirimizi. ya da en azından başka kişilerle devam edeceğiz kaldığımız yerden.

böyle olmasını hiç ama hiç istemiyorum. bir şeyler yapabilmek istiyorum.. elimden gelen yeterli olabilse keşke. ankara'dan izmir'e kaç kere gidebilirim ki nihayetinde bir sene içerisinde? bunca yıldır ışınlanmayı mümkün kılamamış bilimin tarihine sokayım.. cismin hareketsiz haldeki kütlesine de sokayım.. onu ışık hızının karesiyle çarpayım, ona da sokayım.

bu uzak mesafe ilişkisi denen boku yapan nasıl yapıyor arkadaş yav? imkansız gibi bir şey değil mi bu? ben mi çok umutsuz konuşuyorum yoksa? birileri bir şeyler anlatsın, akıl fikir versin.. tadım yok günlerdir.