Ekşi Duyuru

mühendisim. 3 yıldır özel sektörde çalışıyorum. zaman zaman işimden keyif alsam da, genel anlamda mutlu değilim. yoğun iş temposu, yüklenen sorumluluklar, çatışmalar, patron korkusu, belirsiz mesai saatleri vs...dişimi sıktığım çok zaman oldu. çıkıp gitmek yerine sineye çekip işime devam ettim. ama bu durum kaç sene gider böyle? 40 yaşındaki üretim müdürümüz, 10 yıl emek verdiği firmasından bir anda çıkarıldı. "5 yıl sonra şu kadar maaş alıyor olucam" hayalleri bile avutmuyor artık. bu şekilde devam edemeyeceğime eminim.

aylarca kpss'ye hazırlandım. netlerim çok iyiydi, 1 yıl içinde kesin atanırım diyip katlanıyordum işe.
ama sınavım çok kötü geçti. kadro sayısı 2 katına çıkmadıkça atanmam mümkün değil. hoş, atansam çok mu mutlu olacaktım, bilemiyorum..

ylsy'yi düşündüm biraz. şartları sağlıyorum. geçerliliği bu yıl dolacak olan bir ales punım var. tercih yaparsam muhtemelen doğuda bir üniversiteye atanırım. dil eğitimi, yurt dışında yüksek lisans falan güzel bir rüya. ancak benim ciddi bir ilişkim var. mecburi hizmetle birlikte aşağı yukarı 6-7 yıl ayrı kalmak söz konusu. sevgilim "mutlu olacaksan git" diyor ama tabi ama gidersem, bu onu gözden çıkardığım anlamına gelecek. buna da gönlüm razı olmuyor.

"kendi mesleğimi yapmasam mı acaba?" noktasına geldim. daha az kazansam da, daha mutlu olacağım bir alana mı yönelsem? 25 yaş yön değiştirmek için geç midir?

aslında ufak çaplı bir iş kurmak en güzeli olurdu. ama ne parlak bir fikrim var, ne de birikimim.

bir ajansa kaydolup figüranlık falan mı yapsam? daha renkli bir hayatım olur en azından.

psikiyatra gidip, depresyona girmişim diye kutu kutu ilaçlarla beynimi uyuşturmak istemiyorum. sağlıklı kafayla, gerçekleri görerek, fazla uçmadan, yeni bir yol vermek istiyorum hayatıma.

çok mu?

edit: 3 yıl boyunca fabrikalarda çalıştım. bütün iş tecrübem imalat üzerine. satışa ya da kaliteye yönelmeyi falan da düşündüm ama, aynı şeyin laciverti...