her koşulda sevgi diye bir şey var mı acaba? bu bir yana, olması gerekir mi?
verdiğiniz örneği es geçiyorum, çünkü örnekler düşünmeye pek de yardımcı olmaz. karakterim oturmamışsa, bu anlamda bir omurgam yoksa ve başlangıçtaki halimden fersah fersah uzaklaşıyorsam, emek vermeyi hak etmeyecek kadar şuursuzca takılıyorsam neden sevsin? neden bekleyeyim?
ama geçici durumlar, genel sevilesi/olumlu halimi yadsımayan (omurgamı zedelemeyen, kişiliğimi bozmayan) mikro sorunlarda, tabii aradaki farkı anlayacak kapasitedeyse, sevecektir.
burada tek bir parametreden yola çıkılamaz kısaca.
0