öncelikle başınız sağolsun büyük bir acı, sabırlar diliyorum.
burada yazar bir arkadaşımız vefat etmişti aylar önce. ekşi yönetimden girmiş olduğu tüm entryleri istedik. annesi hala açar okur entrylerini. ben de arada bir okuyorum çok garip sanki yaşıyo rda yeni yeni bir şey söylüyor gibi. bu arada ekşideki nickini söylerseniz nick altına heber mahiyetinde yazılması gerekir bence. çünkü reelde tanıyanlar kadar sadece sözlükte tanıyan arkadaşları da vardır.

çok klasik olacak ama bu tip acılarda 5 aşama vardır derler.
o 5 ünü de yaşamanız gerekiyor.

1- Şok ve red etme
2- Acı ve suçluluk duygusu
3- Sinirlilik ve pazarlık etme
4- Üzüntü ve depresyon
5- Kabullenme

Bu aşamaların arası bazen 1 er gün, bazen 1 er hafta, bazen 20 sene bile olabiliyor.

babamı kaybettigimde 19 sene önce, çok küçüktüm, 11 yaşındaydım, anlamaz diye sanırım önce sakladılar, sonra söylediler, bi saçmalık yani.

Ben 25 yaşında bile koca adam, hala bir gün gelecek, aslında ölmemiştim diyecek diye bekledim. 25 yaşında bir terapist yardımı ile kabullendim ve kapattım.

Babam çok komik bir adamdı, çok neşeli bir adamdı, onu artık gülerek hatırlıyorum.

Çok çok çok zor bir durumdasın, benzerini yaşadım, boş boş ahkam kesmiyorum.
Başın sagolsun.

kafana göre antideprasan alma. eğer ki eğilimin varsa o ilaçlara, ilk tedavin bu şekilde olsun. başın sağolsun.

başınız sağolsun.
zor süreçtir normal yaşama dönmek. özellikle beraber büyüdüğünüz birini beklemedik bir zamanda kaybetmek kadar acı veren bir şey yoktur. lakin hayat devam ediyor ve ne olursa olsun gücünüzü toplayıp kendinizi ayakta tutmanız gerek.
etrafınızdaki insanlardan uzaklaşabilir, yalnız kalmak isteyebilir, boşlukta hissedebilirsiniz kendinizi ki bu normaldir.
ama dikkat etmeniz gereken en önemli husus, hala hayatta olduğunuz ve çevrenizde sorumlu olduğunuz insanların olduğunu, özellikle anne ve babanıza her zamankinden daha çok yakın olmanız gerek. onların da buna ihtiyacı var çünkü.

ayrıca @ground'a katılıyorum, merhum abiniz sözlük yazarıysa yönetime nikini söylemeniz halinde entryleri alabilir ve nickaltına bu elim olaydan ötürü bilgilendirme yapılmasını sağlayabilirsiniz.
en azından abinizin sözlük üzerinden görüştüğü kimselerin haberdar olmasına yardımcı olunur.
başınız sağolsun...

çok kötü hissediyorsanız kendinizi mutlaka psikolojik destek alın.

allah rahmet eylesin. mekani cennet olsun.

biraz bazi kötü düsüncelerden ve ruh hlinden siyrilmak icin zamana ihtiyacin var.

sürekli bir seylerle mesgul olmak cok yararli olabilir. cok gerekmedikce, doktor da uygun görmedikce ilac kullanmamalisin. mesgaliyet bu tür aci zamanlarda, ruhsal olarak odaklanmani hafifletir.


büyük üzüntü tabi ama ne yapalim, hepimizin basinda, yasiyoruz.

Rabbim abiminin mekanını cennet eylesin.. Allah'a yönel abi, hepimiz gidicez. En iyi çözüm bu diye düşünüyorum. Önce abin gitti. Sırada bizler..

başınız sağolsun...
öncelikle sizinle aynı şeyleri yaşayan biri olarak sizi benden daha iyi anlayan ancak başına aynı bir şey gelmiş biri olacaktır. başımdan geçenleri sırasıyla yazayım, belki size bir faydası olur..

bundan birbuçuk sene evvel kız kardeşimi durduk yere rahatsızlandığı için hastahaneye götürdük. doktorlar önce zatürre dediler ama detaylı bir araştırma sonucunda aort damarının yırtıldığını anladılar ve ameliyat ettiler fakat kurtaramadılar. herşey 24 saat içinde olup bitti.. yaşadığım şok sizinkine benzer bir şey bir anda kardeşim yok oldu..

başlarda hiçbirşey anlamıyor insan, kendi ellerimle defnettikten birkaç gün sonra sanki tatildeymiş gibi, hafta sonu gelecekmiş gibi hissettim. ama bu süreçte her gün yanına gidip, toprağına çiçekler ekiyordum.. bir süre sonra durumun farkına varıyorsun, ortalama 10-15 gün sonra yani, işte en zor zamanlar o zaman başlıyor. fotoğraflara bakıp ağlamalar, özlemeler vb şeyler.

bu zamanlarda aileyi toparlayacak biri gerekiyor, bu kişi otomatikmen ben oldum. aileyle daha fazla zaman geçirmek gerekiyor, yeni anılar yaratmaya çalışmak gerekiyor. hep eskide yaşanırsa bu bunalım gerçekten hiç bitmiyor. bu dönemi olduğunca hareketli geçirmeniz gerekiyor, ki biz öyle yaptık. sürekli ailemle vakit geçirdim, aylarca yakın arkadaşlarımın hiç birini aramadım.. tamamen çekirdek aile olarak takıldık, yeni yeni anılar edindik, hayatımızı bu şekilde sürdürmeye devam ettik. hiçbir şekilde ilaç kullanmadık. bu süre içinde canınız çok sıkıla bilir, bende öyle oldu, kendimi yemeği verdim ve biraz kilo aldım. o andan sonra sizin için hiçbirşeyin önemi kalmıyor, ve hiçbirşey o andan itibaren eskisi gibi olmuyor. bu yüzden planlarınızı tekrardan yapmanız gerekiyor.. okuyorsanız okulunuza daha sıkı sarılıyorsunuz ki bende böyle oldu. sevgiliniz varsa artık herşeyiniz o oluyor ve ona sarılıyorsunuz. ben bu süreçten sonra evlenme kararı aldım mesela..

Birbuçuk yıl geçmesine rağmen hala çok taze bir olay, aklımıza gelince hala çok üzülüyoruz ama bu hayata küsmemize bir sebep değil. Klişe olacak ama hayat gerçekten devam ediyor, sevdiklerimiz ki bu rahmetli abiniz de dahil sizi üzgün görmek istemezdi diye düşünmelisiniz.


size tavsiyem abinizin mezarına gidin, rahatladığınızı hissedeceksiniz. ben yanına gittiğimde saatlerce ayrılasım gelmiyor, içim rahatlıyor.

hepinize teşekkürler..
@yedinumara, başka çare olmadığını yoğun bakıma yattığı gün anladım. o orada makinelere bağlı yatarken ve doktorlar "yapabileceğimiz bir şey yok, mucize bekliyoruz" dedikten sonra illa ki yönelmem gerektiğini anladım. ve gerçekten rahatlatıyor
@baterist, başınız sağ olsun. abimi aniden kaybetmedik, 12 gün bekledik ama şuuru hep kapalıydı. fakat sonuç aynı, bir şey oldu ve biz onu kaybettik. doğrusun, ailecek takılmakta fayda var. farklı şehirlerdeydik ama insan mutlaka pişman olacak bi şeyler buluyor."keşke daha çok görüşseydik" vs. bu üzüntü tazeliğini hiç kaybetmeyecek korkarım. ama hani zaman her şeyin ilacıydı?

@cruseo, öncelikle başınız sağolsun, mekanı cennet olsun babanızın. bu evreleri ben de üniversitede öğrendim ve emin ol ki bunları bilmek sadece sınavda doğru cevabı bilmeye yarıyor. bu evrelerin hepsi içiçe geçmiş durumda şu anda. sırası yok, öyle işte...

@tiktak keşkeler için artık çok geç oluyor malesef, işte hayat en çok bu noktada acıtıyor. insan suçluluk duyuyor ona karşı ama şu anda yapabileceğin hiçbirşey yok. şu süreç içinde anneme keşke dediği için hep kızdım, her keşke dediğinde yaranın üzerine tuz serpiliyor. oysa yaranın kapanıp izinin kalması gerekiyor. işte o iz de bundan sonraki hayatını yaşarken hep sana yön veriyor. mesela bende keşke dememek için hiçbir şeyi ertelememe gibi bir ruh halim oluştu.

yazdıklarım sana çok katı gelebilir ama ben koyu bir balık burcuyum, neler yaşadığımı bir ben bilirim. zaman'ın gerçekten bir tanrı olduğunu yaşayarak öğreneceksin.

üzüntü hiçbir zaman eksilmeyecek, sadece bazen arkaya gidip bazen öne gelecek. düşünsene ikiz gibi büyüdüğüm kız kardeşimi kaybettim, tüm bilinçaltımda ondan parçalar var, unutmak mümkün mü?

ama son olarak sana tavsiyem mümkün olduğunca ailenle vakit geçirip durumu birlikte atlatmaya çalışın, böyle bir dönemde insan tek kalınca olayların içinden çıkamıyor..

Mekanı Cennet olsun...

kolay mı! insan çektiğini çektiklerini biliyor. ama acı ancak yardımla öğreniliyor. geçmiyor hafiflemiyor ama onunla nasıl yaşanır biliniyor. bir arkadaşım trafik kazasında tüm ailesini birden kaybetti ve yaklaşık 3 yıl sonra ilk tebbüssümü gördük. mezarına git bence ve avazın çıktığı kadar bağıra bağıra ağla. mutlaka destek al,zamanla iyileşiceksin onunla her daim onunlaymış gibi yaşamayı öğrenerek. en çok anne ve babana zor. allah onlarında yardımcıları olsun