yalnızlık ne anlamda ? sevgilisizlik mi yoksa asosyallik beraber bir şeyler yapacak insanlar bulamamak mı

İyi davranıp karşılığını göremedim.

haci uzun suredir yalniz yasiyorum. her seyi kendim yaparim. ama 3-4 saattir basim agriyor ve bunu senden baska soyleyebilecegim veya bir masaj isteyebilecegim kimsem yok! bazen basa cikmak zor, bazen de yalnizlik bir yasam bicim halini aldigindan evde fazladan birine tahammul cok guclesebiliyor

Bilmem ne anlamda, ben de onu soruyorum zaten ilk sorum nedir bu yakınılan yalnızlık diye. Ben de yalnız hissediyorum bazen zaman zaman, bazen sık sık.

Belli bir yaşa kadar (16 17 gibi)kimse yalnız olmuyor veya yalnızlık hissetmiyor çünkü o yaşlarda insan bencil olmuyor.Bir süre sonra artık çıkarlar giriyor işin içine.Bunun ortamı sağlam bunla takılırsam daha çok kız düşer tarzında düşünceler zihinlerimize giriyor.Sonuç olarakta yalancı dostluklar oluşuyor yazın tatile girilip millet evlerine dağıldığında kimse kimseyi arayıp sormuyor.Yalnızlığı gidermenin tek yolu ortak zevklere sahip olabildiğin kişileri bulabilmek yoksa milyarlarca kişinin arasında yine yalnız oluyorsun.

Albert Camus'un da dediği gibi: " Birbirine bakanlar değil aynı yöne bakanlar dost olabilirler ".

Yalnız yaşıyorum 2buçuk sene oldu. Evde televizyondan başka ses yok, kimse yok. tüm haftasonunu evden çıkmadan geçirdim cuma akşamı dahil. facebooktan 1-2 kişi ya yazar ya yazmaz. kız arkadaşım da şehir dışında şu anda. sıkıntı bastı.

yalnızlık bir tercih olduğu zamanlarda son derece keyif vericidir. lakin bununda hafif trans bir durumu var. içine girdin mi çıkasın gelmiyor. gittikçe daha çok keyif alıyorsun.

diğer türlü ağlak yalnızlık bana göre sadece tembellerin ve bahane insanlarının yarattığı bir durum. hiç arkadaşım yok böggghhkk, sevgilim yok ühühüü, sosyal ortamım sıfır öleyim ben vesaire cümleleri duyduğumda, koşarak uzaklaşıyorum o kişilerden. zira bu tutumlarının sonu gelmiyor ve sizinde enerjinizi düşürüyorlar.

en son böyle bir arkadaşım vardı, yakındık üstelik ve sürekli şikayetleniyordu. hadi bak bizim şu arkadaş grubuyla kahvaltıya gideceğiz, gel sende diyorsun, ben uyanır uyanmaz kahvaltı edemiyorum, o saate kahvaltı mı olur mıy mıy mıy. eve kapanmaktan bunaldım demiştin bak trecking gezisi var kalk diyorsun, eee sabah 7 de servis mi olurmuş, kendi arabanla gidemedikten, bağımsız hareket edemedikten sonra ne anlamı varmış. bak ücretsiz film gösterimi ( zira sigarası ve içkisi eksik olmaz ama parasızlıktanda yakınıyor ) var, hem kaçırdığımız güzel bir film diyorsun, aman ya ücretsizse şöyle olur böyle olur, kalabalık olur, nasıl görcez çimlere oturunca diye bık bıklanmaya başlıyor. her girdiği işyeri ona haksızlık ediyor, hep piyasa kötü, işverenler zalim falan filan, mis gibi iş buluyorsun, çok erken başlama saati , cumartesi yarım gün çalışılır mı ya diye mız mızlanıyor.

amma velakin her buluştuğumuzda da iç karartan şekilde koyu yalnızlıktan, asosyal olmaktan, izole olmaktan, işsizlikten falan şikayetçi. uzaklaştım oldu bitti.

sevişince geciyorsa o yalnizlik olmuyor. yalnizlik bir tercih ve her tercih gibi getirisi var götürüsü var. ama "herkes yalnizken herkes niye yalniz" geyigine girenler, sadece şikayetten hoşlanan dayaklik ergenler benim gözümde.

yalniz kalmak istemiyorum, eşim dostum olsun diyorsan, insanlarin kiymetini bileceksin ki o insanlarin arasindan senin de kiymetini bilen birileri cikabilsin.