kastettiğin anlamda dağcılık değil ama, izlemediysen sebepler açısından bir örnek olur belki:

(bkz: into the wild)

cadir kampa olaylari cazip duruyor aslinda. ama dag tas dolasmak spor ve gezi yapmis olmaktan oteye gecmez gibi, yapanlarin da 'gelisim hedefi, motive' falan dusunerek yaptigni sanmiyorum.

en yükseği hedeflemek! pilotluk dışında tabii :) zevk meselesi işte.

"touching the void" belgeselini izle.

hadi dağcılık iyi, böyle tırmanıyosun, az insanın gördüklerini görüyosun falan da ben esas tırmanışçıları anlamıyorum. el kadar yerde türlü akrobasi. sendne önce çıkılmış yerlere çıkıyorsun (hazır o kopçalar falan adını unuttum işte)

kafayı dinlemek, çekip gitmek. yalnızlık tabi bir de.

Gelişim amacıyla dağa çıkana dağcı denmez. Doğası, yalnızlığı, dinginliği, gecesi çok farklıdır. Yaşaman lazım, dağda kalmadın büyük ihtimal. Bende dağcı değilim ama dağa çıkıp kalmışlığım var.

Köyümüzün dağ yamacında olması sebebiyle bağa gelip giderken birçok defa çıktım ama mahsülü toplayıp dönüyorduk. Her geliş gidiş safi eziyet ki bu adamların tırmandığı dağlar dolayısıyla çok ciddi hayati problemler söz konusu. Bunca tehlikeye değmez yahu.

bence en büyük sebebi toplumdan bunalmak.
yani bana sorarsan dağ bayır her şeye varım.can sıkmayan 2 3 kişi ile doğada takılmak olsun da tırman zıpla atla fark etmez

Spor bana göre insan vücudunun yapabileceklerinin sınırlarını zorlamaktır. Dağcılık da bunun en doğrudan yollarından biri. Ha, her dağcının motivasyonu ayrıdır, onu bilemem. Ama şahsen ben ufak bir tepe görsem bile "şunun tepesine bir çıksam da etrafa baksam" düşüncesine kapılıyorum. Değişik bir zevk, zirvede olmak, herkesten yüksekte olmak.

nasuh mahruki nin kitapları var orda yazar geneli :D

şurada bir şeyler karalamıştım (bkz: #26819465)
ama özet geç dersen, bunun genel geçer bir cevabı yok. herkes motivasyonunu farklı kaynaklardan alır. mesela ben, olmamam gereken bir yerde olmanın verdiği haz için oradayım. zira temel olarak bizim bedensel yapımız havada, su altında ve yüksek irtifada, özellikle de kayada sürekli olarak bulunmaya uygun değil. ama insan arada bir kozasından çıkmak istiyor. bunu uzak bir yerlere yapılan bir çeşit seyahat gibi düşünebilirsin. neticede ispanya'da, amerika'da, rusya'da da asfalt yollar, betondan binalar ve senin benim gibi insanlar var ama insanlar evlerinden çıkıp dünya kadar para harcayıp oralara seyahate gidiyor. öyle sanıyorum ki bunun sebebi, arada bir ait olmadığın bir yerde bulunmayı istemen. bir de sınırlarının ötesine çıkman, kendine dışarıdan bakmanı sağlıyor. neler yapabildiğini, ne kadar kararlı, ne kadar kolay pes eden, ne kadar güçlü, ne kadar korkak, ne kadar cesur olduğunu görebiliyorsun. bir de risk faktörü var. gerçi kullanılan malzemelerle birlikte neredeyse hiç risk almıyoruz artık ama kopması imkansız bir ipe bile bağlı olsan, dimdik bir duvarın üstünde metrelerce aşağıya bakmak, bir çeşit can suyu gibi geliyor. sahip olduklarına daha sıkı sarılıyorsun.

falan işte...

@kaoss

cevap için teşekkürler. en azından durum kafamda şekillenmeye başladı.