Ekşi Duyuru

son günlerde derslerle fazlasıyla meşgul olmak zorunda kalıyorum. yılbaşı gecesi öncesine kadar, haftalar boyunca eve gece bir gibi gelip sabah yedide kalkıp okula gittim. hafta sonları ise tüm günümü ödev yapmak ve sınavlara hazırlanmakla geçiriyorum. sadece dün dinlenebileceğim bir boşluk var diye dışarı çıkmadım, evde biraz zaman öldürmenin bana iyi geleceğini düşündüm. ama hiç öyle olmadı..

bir hafta sonra finaller başlayacak. önümdeki uykusuz ve yorgun geceleri düşündükçe içim daralıyor. sınav öncesi bir de ruh halime göre.. çook çok rahat bir tavırla sınava girip rahat bir şekilde çıktığım da olur.. sabaha kadar stres yapıp uyumadan, kusa kusa, nabız bin beş yüz halde girdiğim de.. neye göre iyi, neye göre kötü durumda oluyorum hiçbir bilgim yok. şu an tee sekiz gün olsa da en yakın sınava.. kötüyüm.

dediğim gibi, öncelikle çok yorgun hissediyorum kendimi. sonra.. bana göre bile saçma geliyor ama.. yalnız hissediyorum. ailem yanımda, arkadaşlarım yanımda ama ben onların yanında değilim gibi. ne bileyim.. yarı hastalıklı gibi bir halim var, canım çok sıkkın. hiçbir işim olmasa da sevdiğim birkaç insanla birlikte oturup uzun günler boyu sadece sabahlara kadar çekirdek çitleyip televizyon izlesek istiyorum (ne televizyon izleyen, ne de çekirdek aşığı biri değilim normalde gerçi.) sanki bunu yaparsam büyük bir terapi gibi gelecek bana, her şey düzelecekmiş gibi ama zamanım yok.

işin ilginci not ortalamam filan gayet iyi sayılır. tabii yükseltmeyi hedeflediğim bazı dersler var yine de. ailem benimle ilgili. arkadaşlarım bana düşkün. sorun şu sanıyorum ki.. herkes beni olduğumdan fazla güçlüymüşüm gibi görüyor. sanki altından kalkamayacağım şey yokmuş gibi. bu hissettiklerimi defalarca söyledim aileme, "sen halledersin ya." dediler. arkadaşlarıma söyledim, hep kendilerinin veya başkalarının durumlarından örnek vererek benden de kötü durumda olanların olabileceğini söylediler veya hiç umursamadılar bile.

tüm bunları hiç kafaya takmasam her şey çok daha güzel olacak bence. ama nasıl? bunu nasıl başarabileceğim hakkında hiçbir fikrim yok. hiç içimi karartmadan çalışmaya devam edebilsem.. hiç stres yapmasam keşke.. bir de şu yalnız hissetme muhabbeti var tabii.

yazdıklarımın farkındayım.. şöyle bir okuyunca "amaannn, bunlar da dert mi?" denilecek cinsten şeyler. anlatamıyorum ancak.. sizin de böyle saçma sapan hissettiğiniz oluyor mu? oluyorsa nasıl aşıyorsunuz bunları? meyan kökü mü çiğnersiniz, sabahları yarımşar saat koşarak daha iyi mi hissedersiniz? yoksa hiç burada vakit harcamadan çalışmaya devam ederdim, çalıştıkça daha iyi hissediyorum mu diyenlerdensiniz? özellikle kafaya takıp uyuyamama ve stres üzerine yoğunlaşırsanız sevinirim. teşekkürler.