larisa riquelme yüzünden paraguay'ı destekleyen siz sevgili duyuru kullanıcılarına sesleniyorum;

bendeniz, aslında arkadaşları tarafından pek bir sevilen, pek bir matrak bulunan bir erkeğim.

ama sadece samimi olduğum arkadaşlarım böyle olduğumu biliyor, diğer herkes beni sessizi sakin içine kapanık biri olarak biliyor. bazen annem bile kızlarla nasıl konuşuyorsun şaşıyorum diyor.

evet, sorunum şudur ki, bazen biriyle konuşurken aklımdan "benim hakkımda ne düşünüyor acaba, kesin saçmaladığımı düşünüyor, adamı da esir ettik bi sussa da gitsem diye düşünüyor kesin, heh bak işte şimdi salak olduğumu düşünüyor" gibi içseslerle boğuşuyorum. bu yüzden de çoğu insanın sorduğu soruya kısa ve net cevaplar veriyorum, bazen sadece gülümsüyorum hatta. bilmiyorum belki böyle olduğunda daha büyük olasılıkla bir mal olduğumu düşünüyorlar ama konuşurken içsesimin desteğiyle yüzümün kızarmasından daha rahat buluyorum bu durumu.

konuşacak, söyleyecek bir şeyimin olmadığını düşünmeleri konuştuklarım, söylediklerim yüzünden benim hakkımda kötü düşünmelerinden daha huzurlu geliyor yani.

aslında bu içseslerin biraz da kendimden kaynaklandığını düşünüyorum. çünkü biri benimle konuşurken ya da bulunduğum ortamda konuşurken saçmalarsa içimden "aha bak saçmalamaya başladı, onun gibi kendimi küçük düşürüp kendimle alay ettireceğime susarım daha iyi" diye geçiriyorum.

önceleri sadece boş konuşanlardan (bana göre) uzaklaşmak, konuyu değiştirmek için susar sadece mimiklerle iletişime geçerdim, fakat anlattığım gibi durum aldı başını gitti, telefonla arayanlarla konuşmak istemiyorum, bankada görevliyle konuşmak istemiyorum, adres tarif etmek istemiyorum... uzar gider bu liste.

söyleyecek çok fikrim, çok lafım var ama susuyorum. artık insanların gözüne bakarak muhabbet etmek istiyorum. fikirlerinize açığım. profesyonel bir yardım almak istemiyorum, çünkü durumumu biliyorum, bunu atlatacağıma da inanıyorum.

teşekkürler.