yine bilmem kaçıncı kez başıma geliyor.. özgüvenim sıfıra doğru iniyor. indiğinde de ne oluyor; kendimden yaşca ufak kişiler karşısında bile hiçbir görüşümü savunamıyor, ezik kalıyor, onlarla aynı seviyeye gelebilmek için yorucu bi uğraş içine girmem gerekiyor ki, bunu da yapmak istemiyorum. o zaman görüşme kimse ile diyorum kendi kendime ama bu daha beter olacak. biliyorum en dip denilen yere doğru bir gidiş içindeyim ve o dibe inmek hiç iyi değil. daha önceki tecrübelerimden biliyorum.. böyle yaşamak gerçekten utanç verici.. ama bu sefer dibe oturmak istemiyorum. aramızda bu durumlara girmiş onlarca insan olduğuna eminim ve bu durumlara karşı başa çıkma yöntemi bulmuş olanlar varsa aramızda yardımcı olmalarını isterim. bu sefer dibe oturmak istemiyorum ulan işte! bişeler önerin.

yaş 28 bu arada, geçen sene bu aylarda askerden geldim ve hala iş arıyorum. ve de en büyük derdim şu an işsiz olmak. onlarca iş görüşmesine girdim ama sonuç hep negatif oluyor. şöyle bi işe girip 2 ay çalışsam kendime gelicem ama.. işte şans işi bu.. ama ben illa işe girince o bi kaç ay sonra oluşacak özgüven gibi bir derece şu an beklemiyorum zaten ama dediğim gibi sabit bir şey olsun, ne mutlu, huzurlu ne de depresyon da olan. bunu ortalamak ve şu an o halde kalmak istiyorum. çünkü dediğim gibi mutlu olamayacağımı biliyorum zira ne işim ne maddi bağımsızlığım var aile, sülale her fırsatta lafı sokuyorlar(haksızda olsalar birşey demiyroum) neyse ya, anlayan anlamıştır zaten bu kadar tanımdan sonra, lafı uzatmıyorum.