Kendime göre islam dinine mensup bir bireyim yarın inancımı kaybetsem hiç bir şey değişmez tavırlarımda. Korku ya da ödüllerle yaratılan bir inanç ancak esirlik olabilir benim gözümde.

domuz eti yerdim ben. en azından nasıl bir tadı var onu denemek için. harici olarak nasıl olsa inancım yok gidip şuna tecavüz edeyim, şunu gasp edeyim diye bir şey söz konusu olamaz şahsım adına.

hiç şükretmezdim, tek değişen bu olurdu. insanlara karşı aynı olurdum.

hic bir sey degismez aynen. sevgili gunduz vassaf hocamin dedigi gibi ahlak dinden once de var olan bisi. din olmazsa ahlaksiz olacaz diye bisi yok.

basbayağı, arsız, vahşi liberâl olurdum herhâl. bokumu yiyim bakıyim n'oluyo cesâreti de gelirdi.. o ayrı :)
ama boktan ve çapsız meşrebim gereği insanlardan hep bir umudum var şükür ki.
cenâb ilâ haşırneşir değilim.. olanlar daha az risk altında helbet.
benim kâbem insandır :)

Değişen insan normal değildir zaten. Belli kurallara bağlı olarak o kötülükleri yapmıyorsa, bir gün yapmaz iki gün yapmaz üçüncü gün yapar.

hicbir sey degismemelidir. şükür dahil, zira şükür "için" yapilmaz, "çünkü" yapılır. yani bir şey oldugu icin, olmadigi icin sukredilir, bu minnet belirtmek icindir. illa birine yapilmasi gerekmez.

ya upuzun yazı döşemiştim logout olmuşum.

ben yaptım bunu. hiç kolay olmadı, çünkü çoğumuz gibi "din" olgusuyla yetiştirildim. ancak bir yandan da, tabiatı gereği rasyonel olamayacak bir şeyi kabullenmekte sıkıntı çektim(bu da benim tabiatımdı belki). haliyle iç dünyamda çetin çelişkiler yaşadım.

sonunda kendimce şunu kabul ettim: "tüm insanlar bir şeylere inanır muhakkak. bu bir tanrı ve onun dini olmak zorunda değil."

dinlere saygı duyuyorum. her dinin mantıklı ve erdemli öğretileri vardır. yeri geliyor, bunları da prensip ediniyorum kendime. ama tamamen kendi özgür irademle. hesap verme korkusu/ödüllendirilme beklentisi olmadan.

şu an kafam çok daha rahat, eskiye göre. daha açık fikirliyim. olaylara ve insanlara karşı daha hoşgörülüyüm. önceden kendime düşünsel anlamda ne kadar sınır koyduğumu farkediyorum. bu, dinin yasaklarından çok, dinin bana adapte ettiği düşünce tarzıyla ilgili.

küçük bir örnek: daha yaratıcı hissediyorum kendimi günlük hayatta. önceden "yaratıcı" kelimesini kullanmaktan bile imtina ederdim:)

davranışlar konusuna gelince; insan böyle bir kararı alana kadar oturmuş bir kişilik yapısı oluyor zaten. dini inancı reddettikten sonra kendi kurallarımı yeniden gözden geçirdim/geçiriyorum. kimini reddettim, kimini kendi mantık çerçevemde tasdik ettim bir kez daha.

uç örnek ama, "oh lan artık inanmadığıma göre, zina da tecavüz de serbest. şu yolun karşısından geçen hatunu bi takip edeyim bakayım" diyen insanda temel bozukluklar vardır bence. o adamın "inanan" halinden de fayda gelmez.

bana kalırsa burada önemli olan, dine inan ya da inanma, "insan(canlı diyip hepsini kapsamak daha doğru olur) hakları"nı benimsemek. bunu yapabilirsen, kötü biri de olamazsın zaten. aslında müslümanlığın en beğendiğim yönü budur. "affedemeyeceğim tek suç kul hakkıdır. çünkü bunun affı, hakkı yenen kuluma kalmıştır" denir mesela. burada "kul"dan tek kasıt insan da değil.

edit: tamamen kendi tecrübemi anlatmaya çalıştım. herkes için geçerliliği olamaz elbette bu durumun. yanlış anlaşılmak istemem.

yüce varlığa olan inancınızı yitirseniz sözünü şahsım için allah'ın yokluğunun kanıtlanması olarak algılıyorum ve cevap veriyorum: intihar ederdim. inançlı bir müslüman olarak beni hayatta tutan tek şey intihar edenlere verilecek sonsuz cehennem azabı. bu dünyayı benim için yaşanılmaz kılan şeylerin öbür dünyada ceza olarak sonsuza kadar karşıma çıkmasını istemem doğrusu.

@onuruno nun yazdığı cevabın birçok kişi için geçerli olduğunu düşünüyorum. soruna cevap oldu yine.

Kendimi öldürürdüm. Allah (var olani) bi kapi acar diye bekliyorum simdilik.
Evet, drama queen'im.

evet ben de cevap olarak sadece "ölü" yazacaktım ki onuruno daha uzununu yazmış benden.

dini inanç kısmı gitse de, dinle ilgili veya ilgisiz olarak ailede, toplumsal yaşamda edinilen değerler ve kültür buharlaşmadığından büyük bir fark olmamalı.

inançlı olduğum dönem sanırım ömrümün yarıdan daha azı, inancımı yitirdiğimde hayatımda büyük değişimler olmadı, başkalarının hakkına tecavüz etmemek şartıyla günah olan şeylerden kaçınmayı bıraktım, gerçi inançlıyken de yaşım itibariyle günahtan (örneğin içki içmekten) kaçınmama gerek olmuyordu. insanlara karşı tavrım değişmedi, bir değişiklik olduysa da tecrübeden, hayat bilgisinden kaynaklanan şeyler oldu, inançla ilgili değil.