liseden universite son sınıfa kadar hayatı hep uzun süreli ilişkilerle geçmiş biri olaraktan sevgilisizlik nasıl bir şey bilmez, çevremdeki sevgilisi olmayan kızların neden yalnız olduğuna dair anlam veremezdim. yani 'sevgili' benim için çok kolay bulunabilecek bir şey gibi geliyordu. sizin deyiminizle f.buddy olayları değil, ciddi anlamdaki ilişkileri kastediyorum.

1 sene öncesine kadar hayatım böyle sürüp gitti. sonra her şey tersine döndü. bir şekilde bir kısmetsizlik başladı. ve uzun lafın kısası yaklaşık 1 yıldır yalnızım. ilk zamanlar aman birkaç ayı bulmaz biri çıkar karşıma diyordum ki çıkan olduysa da sonuç şu an itibariyle olumsuz. ve ben ciddi ciddi düşünmeye başladım. hayatta her insanın karşısına istediği gibi biri çıkacağına inancım sıfır, çıkanlar kendilerini şanslı adletmeli ki ben zamanında bu şansımı farkında değildim. dediğim gibi talihim döndü(negatif yönde) ve bu saatten sonra ya ben de o şanssız kesimin içinde olursam, ya bundan sonra kafama göre birini bulamazsam diye ciddi ciddi düşünmeye başladım.

etrafımda arkadaşlarım, yaşıtlarım arasında evliliğe doğru giden ciddi ilişkiler olduğunu gördükçe de bu inancım gitgitde azalıyor ve beni daha da çok rahatsız ediyor. takıntı haline gelmesinden korkuyorum.

korkum, birini bulamamak, sevgilisizlik değil, sanki geçmişte karşıma çıkan fırsatlar bundan sonraki hayatımda onları iyi değerlendiremediğim için bir daha çıkmayacakmış gibi geliyor. sanırım, evde kalmış, kocası yerine hayvanlarıyla yaşayan yaşlı teyzelerden olucam ben de ileride.

var mı benim gibi hisseden..?