evet, garip hallerdeyim. neden böyle olduğunu da bilmiyorum. bu şımarıklık mı, ciddi bi durum mu nedir anlayamıyorum.

şöyle ki, hiçbir şey, eskiden severek yaptığım şeyler dahil, eskisi gibi keyif vermiyor. kendimi işe yaramaz hissediyorum. bunu değiştirmek için çaba da harcamıyorum. harcamak istiyorum ama bir şekilde bunun için enerji bulamıyorum. hep başarılı olmuşumdur ama şimdi yaptığım her şeyde kendimi yetersiz hissediyorum. "bunu değiştirmek senin elinde" filan gibi motivasyonlar asla gaza getirmiyor. bölüm değiştirmek ise ihtimal dahilinde bile değil..

kendimi iyi hissedeceğim yeni alanlar yaratmaya hevesleniyorum ama o da heves aşamasında kalıyor. gerçekleştirecek, eyleme dökecek itici güçten yoksunum. kimseyle görüşesim de gelmiyor çoğunlukla, insanlarla konuşsam hem bir işe yaramayacak hem de beni fazla sıkıntılı bulacaklar diye korkuyorum. normalmiş gibi davranmak da beni çok bunaltıyor, yoruyor. daha çok sıkılıyorum o zaman.

eski konuşkan, neşeli, enerjik halime ne oldu da böyle oldu bilmiyorum. büyük bir derdim, sorunum yok. bu da bana kendimi şımarık hissettiriyor. çalışmam gereken halde çalışmadığım her saat kendimi daha suçlu ve işe yaramaz hissediyorum.

insanların enerjisi ve mutluluğu daha da fazla şaşırtıyor beni her gün. nasıl diyorum böyle olabiliyorlar. özentiyle kıskançlık arası bir hisle.. ben abuk subuk ağlıyorum filan. bazen biri nasılsın dediğinde bile ağlayasım geliyor.

şunları buraya yazdığıma bile inanamıyorum aslında ama belki yaşayan birileri bir şey der dedim ya da sadece anlatasım geldi bilmiyorum.. ama lütfen hava değişikliğinden içi daralanlar filan çıkıp da "ben de öyleyim bu aralar geçer yeaa" demesin. geçmiyor.

bir de, psikiyatriste gitsem 10 dakkada bi antidepresan yazacak biliyorum. istemiyorum gitmek. depresyonda olduğum bile şaibeli. psikolog içinse ne inancım ne param var. böyle.