4 yıldır bir startup'ta evden çalışıyorum.
iki yıldır ürün çıkmadı. çıkmadan sürekli yeni versiyon yazdık. süre uzayınca yeni özellik ekledik (yatırımcılara "versiyon çıkamadık çünkü bunları yaptık" diyebilmek için)
herkes yoruldu ve sıkıldı.
artık verimli değilim işte.
günde kaç saat bilgisayar başında olduğum belli değil.
sürekli bilgisayar başında olunca ne kadar verimli olduğum da belli değil.

bugün amirimle biraz tartıştık. kısaca çalışmıyorsun, iş verince gözüm arkada kalmasın istiyorum, sen o işi tamamlayabileceğinden emin olmak istiyorum falan bir şeyler dedi. ya bu deveyi güdersin ya bu diyardan gidersine geldi konu. ben de zaten çok çalıştığımızı işimi savsaklamadığımı, sürekli bilgisayar başında olduğumu, hep çalıştığımızı söyledim (özel hayatım da bu yüzden zarar görmüştü geçen yıllarda).

bugün itibariyle tatile çıkıyorduk. işleri yetiştirip versiyon gönderip öyle tatile çıkacaktık. işler yetişmedi, versiyon gönderilmedi.

bu akşam yaptığım işleri raporlayıp gönderince, şuna buna baktın mı, şunu bunu da yap dedi. ben de hepsi bu akşam yetişmez dedim. zaten öğlende başlıyoruz çalışmaya yap dedi. dün gece 2'ye kadar çalıştım dedim. öyle sakince bir atışma oldu.

bir süredir performansını beğenmiyorum bir geri bildirim yapacaktım çok birikti bir çok şey dedi. ben de tatil sonrasını beklemeyelim bir kaç gün sonra konuşalım. memnun değilseniz yolları ayıralım dedim.

bir kaç gün sonra böyle bir konuşma olacak aramızda. hatalarımı farkettim dersem muhtemelen işte kalırım. böyle diklenirsem muhtemelen gönderilirim.

iş o kadar hayatıma dahil ki, ne film izliyorum ne kitap okuyorum ne spor yapıyorum ne insanlarla görüşüyorum. bütün gün evde bilgisayar başındayım. hapis gibi yaşıyorum. bunun karşılığında günde 4-5 saat verimli çalışabilirsem ne ala ama geçtim onu muhabbetin "hiç çalışmıyorsuna" gelmesi beni üzdü.

on kişilik startup'ta designer, product manager, qa falan işi bıraktı zaman içinde. gidenlerin yerine yenisi gelmedi. işler çok b*ktan ilerliyor burada. bunca sene ayakta kalmamız bile mucize. yani benim verimsiz bir çalışan olmamın sebebi tamamen sistemsel.

ben çoban gibi iş vermek istemiyorum, mindset'lerimiz bir olmalı listeden iş alınmalı bana yardım edin falan filan dendi.
günün sonunda ben maaşını alıp işini yapan bir çalışanım. insiyatif alıp heyecanla başka işlere uzandığım da oldu zamanında. şimdilerde daha sakince ilerliyorum. kaldı ki, bana iş verilmedi deyip de boş oturmuyorum. zaten 3 kişiyiz kimin ne yaptığı görülüyor biliniyor. bana demedin ben yapmadım pek olmuyor. yaptıkların görülmüyor ama yapmadıkların göze batıyor daha doğrusu.

neyse, dertleşmek istedim.
sektör kötü, işler iyi değil diyorlar sürekli.
arada iş ilanlarına bakıyorum da hiç ilgimi çekmiyor yeni bir iş.

ama tartışma kısır bir hal alırsa burada kalmak için diretmeyeceğim artık yoruldum. toksik ilişki gibi oldu bu iş. iş olmazsa ekonomik sorunlar da başlayacak ama bir kaç ay idare ederim.

işim front-end developer. iş arkadaşlarım düzgün insanlar. genelde rahatız bu işte. ama işte bu rahatlığın bedeli de yüksek. bu bahsettiğim amir kişisi de aynı zamanda arkadaşım.

saygı çerçevesinde bitsin mi bu iş? gerçekten yoruldum.
yeni yılda bir şeyler düzelir deyip de, kendime çeki düzen vereyim mi biraz. kendimi ezmeyim elimden geleni layıkıyla yapıyorum. tembel ya da başarısız değilim ama her şeye yeten süper bir eleman da değilim. bizim gibi startup'lara genelde böyle genius'lar gerekiyor.
yeni bir iş aramak bulmak zor geliyor. ha deyince bulamayacağımı biliyorum. belki şuan kazandığımın azını kabul etmem gerekecek. ama en azından daha sağlıklı olurum diye düşünüyorum bir yandan da.