Arkadaşlık, dostluk uzun mesai isteyen işler ben üşengeç bir insanım. Yalnız olmayı garipsemiyorum o yüzden.

20 yıldır arkadaşsız kaldığım bir dönemim olmadı.
Öncesinde de çok yakın arkadaşım dostum dediğim kimse olmamıştı içine kapanık zor arkadaş edinen biriydim üniversiteye gidene kadar.
O zamanlardan kalan çok yakın iki dostum var hiç kopmadık.
Sonrasında eklenenler oldu tabii ki, girenler çıkanlar oluyor bazen yalnız da kalabiliyorsun ve yalnız kalmak da kötü bir şey değil kendinle zaman geçirmek güzel.
Bu duruma çok takılmayın.

Olmadı. Her şey gibi arkadaşlık da emek ve zaman istiyor.
Boşuna dememişler:
Good coffee is a pleasure
Good friends are a treasure

yaşı 40'a yaklaşan biriyim, sonradan bu işler biraz zor oluyor, örneğin çok samimi olduğunu zannediyorsun ama bazen sen de siktiri çekiyorsun.

babam 50'lı yaşlarındayken 30'lu yaşlarda bir arkadaşı oldu. aradan 30 yıl geçti hala arkadaşlar diyebilirim. biraz kafanın almasına ve karşı tarafın bunu menfaat olarak görmemesine bakar.

"hemencecik uzaklaştılar."

aynı yaştayız benzerini pandemiden beri yaşıyorum. kimseyle küslük falan yaşamadım ama hal hatır falan soranım kalmadı. eskiden çok hal hatır sorardım ben özellikle 20'li yaşlarımda. mutlaka sorardım arkadaşlarımı. son dönemlerde mesajlarıma geri dönülmeyince, özel günlerinde haber vermeyince, sadece iyi günlerimde beraber olnca ben de bıraktım, çektim kendimi.

eskiden çok arkadaş canlısı olup bunları tecrübe edince insan kendini çekiyor. keşke yeni insanlarla tanışabilsem diyorum ama sosyal pilim bitik hissediyorum.

son zamanlarda arkadaşlık kavramını çok sorgulamaya başladım. bir insan biriyle neden arkadaş olur diye. kan bağın olmayan birisine neden önem göstereyim diye düşünmeye de başladım. insan sosyal bir canlıdır eyvallah ama sadece iyi zamanlarda yanında olacak insanlara neden zaman harcayayım? bu kişilerin sadece kötü zamanlarda da yanında olacağının garantisi var mı? kafamda böyle sorular varken de arkadaşlık geliştirmek zor oluyor.

35 yıllık hayatımda hiç arkadaşım olmadı. tercih değil mecburiyetten. çocukluğumda insanlardan uzak bir dönem yaşadım kişisel olarak utangaç çekingen ve içe dönük bir yapım vardı. kendi dünyasında mutlu olanlardandım. yaş ilerledikçe insanlarla iletişim ve bağ kurma yetim olmadığını farkettim ama sosyalleşmenin de büyük eksik olduğunu biliyordum. deniyordum ama olmuyordu. büyüdük küçük bir şirkette uzun bir iş hayatı vs derken yaş ilerledi bağ kurmak artık yaştan dolayı çok zorlaştı. kısacası bir dönem değil tüm hayatım boyunca yaşadım arkadaşsızlığı.

23 yıllık arkadaşlığımı bitirdim, 2 tane hem de. Biri başarılarını hiç haber vermedi, evlendiğinden itibaren aramadı sormadı, daha doğrusu 1 kere aradı o da görev savuşturmak için, benim eşi üzerinden ona selam göndermediğimi çok geç fark etti, ettiğinde aradı telefonuna çıkmadım, mesajına da çok uzaklardan cevap verdim. Diğeri ise hastalanmış, yazamazmış, arayamazmış, çok yoğunmuş çok yorgunmuş yazamazmış. DıvolSTREEETTcörnılı çektim kendisine, yaklaşık 1 yıldır aramıyorum sormuyorum o da aramıyor. Kardeşi evlenmiş haber vermedi.

İnsanlar dehşet verici şekilde bencilleştiler. Bir de gözden ırak gönülden ırak dedikleri doğru, ortamdan uzaklaşan bendim, unutulan da ben oldum.

1 tane dostum 1 tane de arkadaşım var. Sorsan arkadaşımdır diyecek belki 20 kişi çıkar ama alakaları yok benimle, hadi birincil ve ikincil olmasın ama üçüncül gündemlerinde dahi yokum. Ben kıymet verip de irtibat kurduğum sürece varım, ben yazmıyorsam yokum. Böyle şeylere arkadaşlık demiyorum açıkçası. Arkadaşlık öyle bir şey değil.

Falan filan. Çok canım sıkıldı. Dans etmeyi de sevmem ki gece gece çıkalım bir yerde kafayı dağıtalım diyeyim. Neyse.

Bildim bileli yalnızım ben.

Olmadı. Osuruktan arkadaş değil de çok yakın gördüğüm arkadaşlar için efor sarfederim.

oldu.

o degilde ne cok 35+ yalniz insan varmis burda. ben de onlardan biriyim. bu yaslarda dost, arkadasa bulmak zor. madem cogunluk bundan muzdarip bi bulusma ayarlayalim. istanbulda grup yada tek bulusma isteyen olursa haber versin gelirim.

hiç bu moda girmedim ben aksine ilişkilerimi kestikten sonra ulan kafam ne kadar rahatladı dedim.
genelde kesen taraf ben oluyorum, en ufak yanlışta bile kesmeyi öğrendim öbür türlüsü insanı daha çok yoruyor. kendinle zaman geçirmeyi öğreniceksin, rutinlerinin değişmesi ilk başta zor oluyor ama onrasında kendi düzenin oturunca ne kadar mutlu ve iç huzurunun olduğunu hissediceksin

tamamen degil ama is güc uzak kaldigim zamanlar oldu.

bir yastan sonra cok siki dost edinmek zor. ama coook yakin olmasina gerek yok.

sosyallesmek icin yeterli olan arkadas grubu iyidir. daha sonrasinda zamanla cok siki olabilirsin ya da öyle kalabilirsin

Bende de durum aynı. Yas 35 yolun yarisi
Harbi ne çok yalnız 35 ki varmış
İki tane kardeşim yerine koydugum kişilerle yollar ayrıldı. Şimdi de artık arkadaş edinmek için içimde heves yok. Olmaması da uzuyor açıkçası. Onların bubsekilde bunca emeği umursamaması da ayrı.

Heves yok şuanda çünkü yaş ilerledi, çaba zamanı ayırman ve değer vermen gerekiyor. Ayrıca sadece bunlar da yetmiyor. Arkadaşlığı sevdiren şey bir şeyler yaşamak, iyi -koyu anıların seni o kişiye bağlıyor.

Şimdi bu yaştan sonra da bunlar için donup bakiyorum da uğraşma hevesi kalmamış maalesef

40lı yaşlarıma basmama az kaldı. Çalışma çevremden dolayı arkadaşsız kaldığım, dostlarımın benden uzaklaştığını düşündüğüm zamanlar oldu. 2 dostumunda kendi hayatlarıyla ilgili yoğun dertleri var, günlük arkadaşlarda ararsan var, aramazsan yok. Bu durumu uzun süre kafaya taktım üzüldüm ancak hiç bir şey değişmedi. Ben de saldım.

Am bu durumun biraz sebebi de kendimim. Kafamın almadığı insanlara tahammül etmek istemediğim için insan seçiyorum ve 2 3 kişi dışında insan kalmadı. Ama çevreme bakıyorum çoğunlukta aynı durumda.

Not er kişiyim bayanlarda daha farklı olabilir.

benim hiç arkadaşım yok çünkü ben arkadaşlıkları sürdüremiyorum. bi şekilde kopuyorum böyle kertenkele kuyruğu gibi :) üşengeçim mesela çağırdıklarında gitmiyorum vs.

oldu. bu süreç benim için okula geri döndüğüm zaman bitmişti. 23 yaşındaydım o ara, aslında hiç beklentim yoktu çünkü bütün sınıf arkadaşlarım 18 yaşında olacak diyordum. hem bölümde kendim gibi ihtiyarlarla tanışıp kaynaştım hem de bazı farklılıklar olsa bile üniversiteye yeni başlamış çocukların kesinlikle arkadaşlık edilemeyecek kadar küçük olmadıklarını fark ettim. "dost" diyebileceğim tek kişi benimle yaşıttı ama ben hayatta dostlar kadar arkadaşların, amiyane tabirle "takılabileceğimiz" kişilerin de çok önemli olduğunu düşünüyorum. sosyallik önemli bir şey, herkes dara düştüğünde yanında olmaz belki ama onların varlığı ve onlarla kurduğun iletişim en başta senin sağlıklı kalmana ve düzgün yaşamana yardımcı olabilir. eyyorlamam bu şekilde.

şu an 31 yaşındayım, netten çalışıyorum. internetten görüştüğüm, uzaklarda yaşayan 2-3 arkadaşım kaldı sadece. sağlığım bozuk, maddi durumum kötü ama beni şu an en çok arkadaşsızlık/yalnızlık/hayatımda hiçbir "yeni" şeyin olmaması üzüyor açıkçası.

bu yaşlardan sonra arkadaş bulmak bir yandan çok zor, bir yandan kolay diye düşünüyorum... zor çünkü doğal olarak bir araya gelebileceğimiz alanlar kalmadı artık. okul, sosyal topluluklar vs. bu işin zirvesi. iş hayatında da çok arkadaş edinilir elbette ama riskli mevzular bunlar sçtımın "kurumsal" düzeninde. bi de sorumluluklar, endişeler artıyor. herkesin ya belli oturmuş bi çevresi oluyor, vakti zaten fazla yok. "agalarla x qeyfi" durumu pek mümkün olmuyor agalar olsa bile. yenisini bulmak daha da zor.

diğer taraftan kolay olan kısmı ise şu: belli yaşlardan sonra çok fazla insan benzer hislere sahip. bu yönde çaba harcayanları bulmak, onlarla iletişim kurmak daha kolay olabilir. mesela 16 yaşındayken bir akranına "merhaba ben çok yalnızım, etrafımda kimse kalmadı, arkadaş olabilir miyiz?" minvalinde teklifte bulunsan kötü bir izlenim uyandırabilirsin. belli bir yaştan sonra bu sosyal bariyer ortadan kalkıyor. pek çok insan aslında o kadar uyumlu olmasa bile herhangi biriyle iki satır sohbet edebilmeyi, bir şeyler paylaşabilmeyi kıymetli sayıyor.

emmilerin kahvelerde (veya daha üretken olmak isteyenlerin farklı şekillerde) toplaşıp boyuna konuşması boşuna değil... ben mesela artık yolda yanıma oturup kafa açan ihtiyarlara da kızamıyorum. adam belki ne hayallerle, ne hikayelerle 60 sene var oldu bu dünyada. ailesi belki hiç olmadı, belki onları kaybetti, eski dostları gitti... koca bir ömür. paylaşacak, anlatacak kimsesi yok. böyle düşününce üzülüyorum, o yüzden ses etmiyorum hiç. içimden dede çenenin yayını zkiyim ama anlat be, gün senin günündür, saldır dede diyorum.

***

velhasıl belli bir yaştan sonra arkadaşsızlık/dostsuzluk bence kaçınılmaz. çok güçlü bağlarınız olsa bile insanlar hayat gailesinde çok farklı yerlere gidebiliyorlar hem manevi hem fiziksel olarak. insanlık hali. ama bunun yarın da aynı olacağının garantisi yok elbette. çünkü konuşma, paylaşma, sosyalleşme ihtiyacı da insanlık hali. en başta bize arkadaşlık/dostluk veren öz kısmen değişmiş olmakla beraber daima orada duruyor. sadece işlemek daha zor.

böyle uzun uzun yazınca da kendimi michael scott gibi hissettim, gideyim de "100 tane çocuk yapıcam böylelikle 100 tane arkadaşım olacak" diye röportaj vereyim

"içime kapandığımdan biraz aramalarımı ve birkaç arkadaş ve dostumdan kendimi geri çektim.
hemencecik uzaklaştılar. demek ki hep ben sürdürmüşüm ilişkiyi. bu değersizlik hissettiriyor insana."

Değer teşkil eden bir şeyleri, pek de kıymet bilmeyecek insanlara vermişsiniz, bunun böyle olacağını da bilemezdiniz.

Ana soruya cevap: benim olmuştu. Birkaç gün ah vah ettim ama sonradan güzel bir sıfırlamaya donustu. Oh kafam rahatladı oldum yani. İnsan belli bir yaşa kadar içinde büyüdüğü cevre, aileden gördüğü ettiklerine benzeyen ilişkiler kuruyor; ama oralardaki olmadık şeyleri görmezden geldiği ölçüde o kısmını da taşıyor. Tamamen bundan ibarettir demeye getirmeyecegim de etkisi var.

Bir de arkadaşlık dediğin bitmeyecek diye bir kaide de yok, tek taraflı yürüyen her şey biter zaten; açığa çıkması güzel olan.

çok oldu hatta şimdi de öyle. bu yüzden de depresyon sorunum var.