[]
sıkılıyorum, bunalıyorum 2. yıl güncellemesi
buraya yazıyorum çünkü türkçe internet ortamında aklı başında birkaç insanın olduğunu bildiğim tek yer burası. ve artık kafamda aynı şeyleri düşünüp çözüm bulamamak midemi bulandırıyor.
derdimi olabildiğince kısa ve net anlatmaya çalıştım ama gene de uzun ve dağınık oldu biraz, kusura bakmayın.
www.eksiduyuru.com
bunu yazalı iki yıl oldu. okumanıza pek gerek yok.
erkek / yakında 33 / anadolu'da bir yer
son iki yılda önce 10 kilo aldım, sonra 20 kilo verdim ve vermeye devam ediyorum. halen sağlıklı sayılan sınırlar içindeyim veya yakınım.
çalıştığım yerde hâlâ tek yabancı benim. yaşıtım pek kimse yok, olanlar da çoktan evlenmiş. bu yüzden sosyal açıdan vebalıdan farklı muamele görmüyorum.
bütün kötü alışkanlıklarım nüksetti: sigara, bahis, alkol. bir ara kontrolümü çok kaybetsem de son zamanlarda toparladım. birkaç haftadır içmiyorum, bahise para yatırmadım. bunlar hayatım kötü gittiğinde ortaya çıkıp düzelince kayboluyor.
uzaktaki arkadaşlarım ve ailemle iletişimim var. arkadaşlarımın beni teselliden başka yapabileceği bir şey yok. durumumu anladıklarını sanmıyorum. bazılarının beni manipüle ederek maddi çıkar sağlamaya çalıştığını düşünüyorum. ailem "işin var, daha ne istiyorsun? birini bulup evlen" modunda.
son üç aydır mahallenin merdiven altı spor salonuna gidiyorum. neden gittiğimi bilmiyorum. kapıdan içeri girmek bile bir haftamı aldı. defalarca döndüm, girip çıktım. neden korktuğumu bilmiyorum ama bu korkuyu çoktan yendiğimi sanıyordum. mutsuz mutsuz koşuyor, ağırlık kaldırıyor, eve gelip bir şeyler içiyor ve yarın uyanmamayı umarak yatıyorum.
işim daha da kötü. kimsenin çalışmak istemediği birime yolladılar. hukuki değil ama hakkımı arayacak durumda da değilim. yaptığım iş hiçbir derde derman olmuyor. graeber görse kitabında özel bölüm açardı. muhatap olduğum en düşük unvanlı kişiler il müdürleri veya vali yardımcıları. herkesin yarattığı küçük dağlar yüzünden atmosfer çok yorucu ve gergin.
hem işin kendisi hem bu hayat beni zihnen ve bedenen geriletiyor. öyle günler oluyor ki zihnimin paslandığını hissediyorum. her gün burada çalışmak istemediğimi, kendi birimime dönmek istediğimi herkese söylüyorum. tayin için de dilekçe verdim ama umudum yok. dışarıdan ve dayısız olunca böyle oluyor sanırım.
salon kapalıysa veya işten geç çıkıp enerjim kalmadığında yürüyorum. boş boş 5-8-10 km yürürken yanımda bolca sigara oluyor. bu anlarda sorunlarım üzerine çok düşünüyorum ama bu onları çözmeme yardımcı olmuyor.
eskiden mutlu eden şeyleri tekrar denedim. yemek yapmayı ve yemeyi severdim. şimdi yokluk günlerindeki gibi sofralar kuruyorum. bazen 2-3 gün yemek yemeyi unuttuğum, aklıma gelince canımın sıkıldığı anlar oluyor.
çocukluğum ve ilk gençlik yıllarım da nispeten izole geçti. belki bu yüzden bazı yeteneklerim gelişmedi. belki fırsatlar doğuyordur ama fark etmiyorumdur. fark etsem bile ne yapacağımı bilmiyorum.
tamamen yapabiliyor olduğum için veya takıntı yaptığım için sunucular kurardım. scriptler düzenler, kendime göre kodlar yazardım. basit elektronik tamir işleri yapardım. geçen gün ghost kurmak istedim. ne eski merakım kalmış ne de problem çözme yeteneğim. sıkılıp parayla hallettim. oyun oynamak, kitap okumak, bisiklete binmek gibi eskiden az da olsa keyif veren hiçbir şeyden artık zevk almıyorum.
ev aynı kötü ev. her yönüyle nefret ediyorum ama taşınamıyorum. ya iki kat kira verip eşya alacağım ya da daha uzağa taşınıp araba alacağım.
hem yaşaması hem de anlatması sıkıcı bir haldeyim. şu anki hayatımın geçmiş hayallerimle kesişen noktası yok. öyle uçuk hayallerim de yoktu. köprüden önceki son çıkışı kaçırmışım gibi hissediyorum. son iki yıl alkolle, pozitif bakmaya çalışmakla ve "yarın uyanamazsan her şey çözülür" düşüncesiyle geçti. artık her şeyiyle benliğimle bu kadar çelişen bir hayatı yaşamakta artık iyiden iyiye zorlanıyorum.
gerçekten izole bir hayat yaşıyorum ve bundan iyice sıkıldım. daha ne kadar dayanabilirim bilmiyorum. biriyle anlamlı bir şey paylaşmayalı, içten bir sıcaklık hissetmeyeli çok uzun zaman oldu. sadece fiziksel bir temas değil bahsettiğim. reels gönderecek kimse bile yok. bu durumu değiştirecek fırsat çıksa ne yapacağımı artık kestiremiyorum.
psikiyatriye gitmem beni zora sokabilir. hele şu an yaşadığım şehirde gitmeyi göze alamam. belki başka şehirde yapabilirim ama bu çok yorucu ve masraflı olur.
derdimi olabildiğince kısa ve net anlatmaya çalıştım ama gene de uzun ve dağınık oldu biraz, kusura bakmayın.
www.eksiduyuru.com
bunu yazalı iki yıl oldu. okumanıza pek gerek yok.
erkek / yakında 33 / anadolu'da bir yer
son iki yılda önce 10 kilo aldım, sonra 20 kilo verdim ve vermeye devam ediyorum. halen sağlıklı sayılan sınırlar içindeyim veya yakınım.
çalıştığım yerde hâlâ tek yabancı benim. yaşıtım pek kimse yok, olanlar da çoktan evlenmiş. bu yüzden sosyal açıdan vebalıdan farklı muamele görmüyorum.
bütün kötü alışkanlıklarım nüksetti: sigara, bahis, alkol. bir ara kontrolümü çok kaybetsem de son zamanlarda toparladım. birkaç haftadır içmiyorum, bahise para yatırmadım. bunlar hayatım kötü gittiğinde ortaya çıkıp düzelince kayboluyor.
uzaktaki arkadaşlarım ve ailemle iletişimim var. arkadaşlarımın beni teselliden başka yapabileceği bir şey yok. durumumu anladıklarını sanmıyorum. bazılarının beni manipüle ederek maddi çıkar sağlamaya çalıştığını düşünüyorum. ailem "işin var, daha ne istiyorsun? birini bulup evlen" modunda.
son üç aydır mahallenin merdiven altı spor salonuna gidiyorum. neden gittiğimi bilmiyorum. kapıdan içeri girmek bile bir haftamı aldı. defalarca döndüm, girip çıktım. neden korktuğumu bilmiyorum ama bu korkuyu çoktan yendiğimi sanıyordum. mutsuz mutsuz koşuyor, ağırlık kaldırıyor, eve gelip bir şeyler içiyor ve yarın uyanmamayı umarak yatıyorum.
işim daha da kötü. kimsenin çalışmak istemediği birime yolladılar. hukuki değil ama hakkımı arayacak durumda da değilim. yaptığım iş hiçbir derde derman olmuyor. graeber görse kitabında özel bölüm açardı. muhatap olduğum en düşük unvanlı kişiler il müdürleri veya vali yardımcıları. herkesin yarattığı küçük dağlar yüzünden atmosfer çok yorucu ve gergin.
hem işin kendisi hem bu hayat beni zihnen ve bedenen geriletiyor. öyle günler oluyor ki zihnimin paslandığını hissediyorum. her gün burada çalışmak istemediğimi, kendi birimime dönmek istediğimi herkese söylüyorum. tayin için de dilekçe verdim ama umudum yok. dışarıdan ve dayısız olunca böyle oluyor sanırım.
salon kapalıysa veya işten geç çıkıp enerjim kalmadığında yürüyorum. boş boş 5-8-10 km yürürken yanımda bolca sigara oluyor. bu anlarda sorunlarım üzerine çok düşünüyorum ama bu onları çözmeme yardımcı olmuyor.
eskiden mutlu eden şeyleri tekrar denedim. yemek yapmayı ve yemeyi severdim. şimdi yokluk günlerindeki gibi sofralar kuruyorum. bazen 2-3 gün yemek yemeyi unuttuğum, aklıma gelince canımın sıkıldığı anlar oluyor.
çocukluğum ve ilk gençlik yıllarım da nispeten izole geçti. belki bu yüzden bazı yeteneklerim gelişmedi. belki fırsatlar doğuyordur ama fark etmiyorumdur. fark etsem bile ne yapacağımı bilmiyorum.
tamamen yapabiliyor olduğum için veya takıntı yaptığım için sunucular kurardım. scriptler düzenler, kendime göre kodlar yazardım. basit elektronik tamir işleri yapardım. geçen gün ghost kurmak istedim. ne eski merakım kalmış ne de problem çözme yeteneğim. sıkılıp parayla hallettim. oyun oynamak, kitap okumak, bisiklete binmek gibi eskiden az da olsa keyif veren hiçbir şeyden artık zevk almıyorum.
ev aynı kötü ev. her yönüyle nefret ediyorum ama taşınamıyorum. ya iki kat kira verip eşya alacağım ya da daha uzağa taşınıp araba alacağım.
hem yaşaması hem de anlatması sıkıcı bir haldeyim. şu anki hayatımın geçmiş hayallerimle kesişen noktası yok. öyle uçuk hayallerim de yoktu. köprüden önceki son çıkışı kaçırmışım gibi hissediyorum. son iki yıl alkolle, pozitif bakmaya çalışmakla ve "yarın uyanamazsan her şey çözülür" düşüncesiyle geçti. artık her şeyiyle benliğimle bu kadar çelişen bir hayatı yaşamakta artık iyiden iyiye zorlanıyorum.
gerçekten izole bir hayat yaşıyorum ve bundan iyice sıkıldım. daha ne kadar dayanabilirim bilmiyorum. biriyle anlamlı bir şey paylaşmayalı, içten bir sıcaklık hissetmeyeli çok uzun zaman oldu. sadece fiziksel bir temas değil bahsettiğim. reels gönderecek kimse bile yok. bu durumu değiştirecek fırsat çıksa ne yapacağımı artık kestiremiyorum.
psikiyatriye gitmem beni zora sokabilir. hele şu an yaşadığım şehirde gitmeyi göze alamam. belki başka şehirde yapabilirim ama bu çok yorucu ve masraflı olur.
Ne desek bir şey yapmayacaksın. Ağlamaya devam edersin sen.
Ben olsaydım, işi bırakırdım. Ailemin yanına giderdim. Baştan başlardım. Bak bu kadar. Kafayı yemene, hergününün mutsuz geçmesine gerek yok. Psikiyatri falan boş iş para tuzağı. İşi değiş, işi bırak, şehirde kal veya aile yanına göç ve iş bulmak. Bu kadar basit. Araba al veya öyle çözmeyi dene. Ama yeter yani, sürekli şikayet şikayet. Git bir şeyler yap artık. Kendin için yapmıyorsan bir şey biz ne desek boş.
Ben olsaydım, işi bırakırdım. Ailemin yanına giderdim. Baştan başlardım. Bak bu kadar. Kafayı yemene, hergününün mutsuz geçmesine gerek yok. Psikiyatri falan boş iş para tuzağı. İşi değiş, işi bırak, şehirde kal veya aile yanına göç ve iş bulmak. Bu kadar basit. Araba al veya öyle çözmeyi dene. Ama yeter yani, sürekli şikayet şikayet. Git bir şeyler yap artık. Kendin için yapmıyorsan bir şey biz ne desek boş.
- Shepard
(13.07.25 19:48:07)
30'lu yaşlarda birçok insan böyle dertler yaşayabiliyor. ben şehir değiştirmememe rağmen bende de var benzerleri, çok iyi anlıyorum yazdıklarını. geçen ben de bir duyuru yazmıştım hatta. yaşıtlarımız evleniyor veya farklı yollara gidiyor veya biz farklı yollara gidiyoruz. bir anda alışık olduğun sosyal ortamlardan uzak, daha izole ve yalnız bir hayata sahip oluyorsun nasıl olduğunu fark edemeden. iş yerinde de yoksa kafa dengi birileri yeni arkadaşlar ortamlar edinmek de çok zor oluyor çalışan birisi için. evlenmek de çare değil, evlenip boşanan ciddi sorunlar yaşayanlar var benim çevremde. onların durumu daha kötü hatta. o yüzden sadece evlenmek veya sevgili bulmak da çözüm değil gerçekten mutlu olacağın birini bulabilmek lazım. o bile tek başına çözüm değil tabi tüm sosyal çevrenin tek kişiden ibaret olması yine sıkıntı olur ama en azından karşılıklı güvenin olduğu biriyle yakın paylaşımda bulunmak ileriye doğru bir adım olur en azından.
bu bir şeyi çözmeyecek tabi ama yalnız olmadığını bilmelisin. insanlığın doğası ve toplumsal yaşamın zorlukları bizim gibi bir çok insanı bu duruma bu hislere sürüklüyor. hiç kimsenin yaşamadığı veya çok az kişinin muzdarip olduğu dertler yaşamadığını bilmek bir nebze rahatlatıyor en azından. öneri olarak da online terapi deneyebilirsin. ben tek yaşamadığım için bana uygun değil ama senin için iyi olur teksen. hem ucuz oluyor hem de yaşadığın şehirde duyulma imkanı yok bambaşka bir yerde yaşayan bir psikologdan psikiyatristten alırsan. bir profesyonele içini dökmek burada dökmekten daha iyi gelir en azından.
bu bir şeyi çözmeyecek tabi ama yalnız olmadığını bilmelisin. insanlığın doğası ve toplumsal yaşamın zorlukları bizim gibi bir çok insanı bu duruma bu hislere sürüklüyor. hiç kimsenin yaşamadığı veya çok az kişinin muzdarip olduğu dertler yaşamadığını bilmek bir nebze rahatlatıyor en azından. öneri olarak da online terapi deneyebilirsin. ben tek yaşamadığım için bana uygun değil ama senin için iyi olur teksen. hem ucuz oluyor hem de yaşadığın şehirde duyulma imkanı yok bambaşka bir yerde yaşayan bir psikologdan psikiyatristten alırsan. bir profesyonele içini dökmek burada dökmekten daha iyi gelir en azından.
- semaforo de medianoche
(13.07.25 20:08:52 ~ 14.07.25 01:53:30)
anladigim kadariyla problemin ne is, ne ev, ne sevgili, ne arkadas. ne de sikilganlik. problemin hepsinin toplami. isi degistirsen diger problemler devam ettigi icin bisey farketmeyecek. nacizane tavsiyem, sehir degistir. sehir degistirdigin zaman hepsi de degisecek. korkuyorum, kimsem yok, isim yok, arkadasim yok falan deme inan bana su an ki durumdan daha kotu olamazsin.
- buenosdias (14.07.25 00:41:11 ~ 00:43:18)
1
