tam aksine ben abartılıyorum. bu konuda mütevazı olmayacağım allah için genel kültür, spor, siyaset vs. iyi bilirim. dünyanın dört bir yanından milyonlarca insanla konuşacak, bağlantı kuracak bi şey bulurum. patagonya'nın yaylalarından iç anadolu'daki vatandaşa kadar geniş yelpazede "kontak kurma" becerim vardır. ya atıyorum slovakya'nın köyünden bi adamla tanıştım diyelim, "sizin belediye başkanını geçen sene yolsuzluktan tutuklamadılar mı?" diyebilirim, böyle ipe sapa gelmez korkunç bir lüzumsuz bilgi hafızam var, muhakkak karşıdakine "dokunacak" bi şey biliyorumdur, bilmiyorsam da başka türlü ilgisini çekerim.
o yüzden her ortamda çok çabuk arkadaş edinebiliyorum ama insanlar benden aynı hızda sıkılıyor. çünkü tanımak için ilginç ama yakın arkadaş olmak/keyifli vakit geçirmek için ideal birisi değilim sanırım. bunu defalarca yaşadım. aynı şey karşı cinsle ilişkilerimde de oldu. bi konuşuyom işte kadın beni acayip bi şey sanıyo, bi ay sonra bakıyo winx perisi boyama kitabımı o gün boyayamadım diye canım sıkkın, diyo bu çocuk gerizekalı bununla uğraşılır mı?
eskiden bu olay kafamı çok karıştırırdı ama artık yeterince büyüdüğümü düşünüyorum. ilk tanışmada ve sohbette etkileyemeyeceğim, "ulan bu da enteresan adammış" dedirtemeyeceğim insan oranı yüzde 8-10 filandır.
öte yandan benimle birkaç ay aynı ortamda bulunan, benimle yakınlaşan birinin başlangıçtaki görüşünü olumlu şekilde koruma ihtimali de yine yüzde 8-10'u geçmez. bi eski sevgilim dediydi "çok yorucusun" diye. kız haklı. tanışınca bu kadar geniş yelpazede apır sapır konuşabilen insan enteresan geliyo ama düşünsene her gün buna maruz kalman lazım? selam veriyon adam sana uganda tarihi anlatmaya başlıyo?
***
son not olarak ekleyeyim uzun süre terapi görmüş biriyim, otistik değilim, profesyonel değerlendirmesi sonucunda sabit. okumuş insanlar oldukları için ben gibilere "neurodivergent" diyolar yani türkçesi gerizekalı.
0