[]
Sizce bu düşüncem gerçekçi mi?
Benim genel bir sosyal kaygı sorunum var. Kaygılandığımda gözlerim hafif sulanır yanar. Göz batmam olur. Bu halimle konuşurken diyalog da sürüyor insanlarla.
Sanki o an "bu durumumu farkediyorlar, kaygımdan negatif etkileniyorlar" gibi bir inanç geliştirdim.
Bir nevi "olumsuz enerjimi bulaştırıyorum" gibi düşünüyorum.
Sizce bu düşüncem gerçekçi mi? Sosyal kaygısı olan ya da kaygılı olan bir insanla konuşmak rahatsız edici midir?
Bu semptomlarıma rağmen sosyalleşmeye çalışmaya devam mı etmeliyim? (İnsanları enerjimle rahatsız ediyor gibi hissediyorum zira.)
Sanki o an "bu durumumu farkediyorlar, kaygımdan negatif etkileniyorlar" gibi bir inanç geliştirdim.
Bir nevi "olumsuz enerjimi bulaştırıyorum" gibi düşünüyorum.
Sizce bu düşüncem gerçekçi mi? Sosyal kaygısı olan ya da kaygılı olan bir insanla konuşmak rahatsız edici midir?
Bu semptomlarıma rağmen sosyalleşmeye çalışmaya devam mı etmeliyim? (İnsanları enerjimle rahatsız ediyor gibi hissediyorum zira.)
negatif etkilenmeseler de tereddüt ediyor olabilirler. olumsuz enerji gibi hissedilmez bence. beni mesleğim gereği rahatsız etmez ama sürekli tedirgin ve kaygılı biri beni muhabbette yorar. sosyalleştikçe bu durum düzelir bence.
- mikahakkinen
(13.03.25 11:56:25)
bu dusuncen gercek olabilir. zira kaygi, stres aninda herkesin farkli sekilde tepki verir. benim de sesim catallasiyor ve bikac kisi hemen farkediyor. son cumlen tam olarak kaygi temelli bir dusunce. uzun vadeli kesin cozum olarak terapi alabilirsin; hizli cozum olarak farkindalik meditasyonu olabilir. bu semptomlari kabul edip normal olduguna inanacaksin.
- buenosdias (13.03.25 12:27:45)
1
